Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός - συγγραφέας

Καμία αλλαγή υπέρ του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί να γίνει από κυβέρνηση που υποστηρίζει τα συμφέροντα των λίγων. Καμία αλλαγή υπέρ του λαού  δεν μπορεί να γίνει από πολιτική εξουσία που στηρίζει τα συμφέροντα των ιδιωτών σε βάρος του Δημοσίου. Καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητη στη χώρα, όπου η δικαστική ηγεσία είναι τοποθετημένη από την εκτελεστική. Για την ευημερία ή την δυστυχία ενός έθνους, την κύρια ευθύνη την έχουν πρωτίστως οι τρεις εξουσίες μαζί με τα ΜΜΕ.

Γράφει

Ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Τα πάντα στη Φύση είναι ροή: η ζωή, η εποχή, ο χρόνος. Το νερό που δεν ρέει, θολώνει. Ο βυθός  που δεν ανασαίνει, πεθαίνει. Αργοπεθαίνει και η ζωή, όταν από  όνειρα αδειάζει, όσο η φύση σου, σε θέλει όρθιο στα δύο κι εσύ δέχεσαι να σε έχουν γονατιστό στα τέσσερα, θα σε κυβερνάνε πάντα τα τζάκια!

Του Κώστα Τερζενίδη.

Μπορεί το Αρχαιολογικό Μουσείο Κιλκίς να έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε γιαπί, λόγω των εργασιών, που ξεκίνησαν για τη δημιουργία ενός νέου και σύγχρονου Μουσείου, ωστόσο τα εκθέματά του ταξιδεύουν ανά την Ελλάδα, προβάλλοντας την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας.

Γράφει

Ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός - συγγραφέας

Το νόημα  αρχίζει με τη λέξη και τελειώνει με την πράξη. Από τα δημοκρατικά συστήματα τα πιο επικίνδυνα είναι τα παρεκβατικά. Αυτά που μετατρέπουν τη δικαιοκρατία σε αδικοκρατία και τη  δημοκρατία σε οικογενειοκρατία.

Ο χρόνος κάνει σοφότερους τους ανθρώπους. Λειτουργεί παιδευτικά καθώς σωρεύονται εμπειρίες και γνώσεις ικανές να προκαλέσουν αναθεώρηση θέσεων και απόψεων τις οποίες κάποτε υπερασπιζόμασταν μετά ιεραποστολικής επιμονής.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μάς έδωσε όσα είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΑΥΓΗ ο πρώην βουλευτής Κιλκίς και υπουργός των κυβερνήσεων Κώστα  Καραμανλή Σάββας Τσιτουρίδης. Ειδικότερα στα σημεία εκείνα όπου αναφέρεται στην ακρίβεια, στον πληθωρισμό της απληστίας και στην ντόπια αισχροκέρδεια. 

Να δηλώσω αρχικά ότι ο Σάββας είναι ένας πολιτικός ο οποίος λείπει όχι μόνο από το Κιλκίς αλλά και από την πολιτική ζωή της χώρας. Ελάχιστοι στην κυβέρνηση έχουν σήμερα την γνώση και την εμπειρία (και τη σοφία) του Σάββα Τσιτουρίδη σε καιρούς όπου οι αρετές αυτές είναι απολύτως αναγκαίες.

Ωστόσο με αφορμή τα όσα είπε στη συνέντευξη περί εσωτερικής αγοράς και πληθωρισμού της απληστίας, θέλω να υπενθυμίσω:

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός – συγγραφέας.

Η αλλαγή του χρόνου είναι  σταθμός και αφετηρία, είναι ανάμνηση και προσδοκία. Ένα κεφάλαιο που κλείνει  και μια νέα σελίδα που ανοίγει. Ξεχωριστές στιγμές μας είναι οι θύμησες από εποχές που δεν οξειδώθηκαν. Από  μέρες που ζυμώθηκαν με αρμύρα και ήλιο,  από δειλινά με μυρωδιά από νοτισμένο χώμα, απ' όταν η ζωή ήταν ιδέα ανυποχώρητη και η αγάπη αίσθημα  αδιαπραγμάτευτο.

Γράφει

Ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός – συγγραφέας

Η αλλαγή του χρόνου είναι  σταθμός και αφετηρία, είναι ανάμνηση και προσδοκία. Ένα κεφάλαιο που κλείνει  και μια νέα σελίδα που ανοίγει. Ξεχωριστές στιγμές μας είναι οι θύμησες από εποχές που δεν οξειδώθηκαν. Από  μέρες που ζυμώθηκαν με αρμύρα και ήλιο,  από δειλινά με μυρωδιά από νοτισμένο χώμα, απ’ όταν η ζωή ήταν ιδέα ανυποχώρητη και η αγάπη αίσθημα  αδιαπραγμάτευτο.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Ενόψει της μάχης των Θερμοπυλών, μεταξύ των Σπαρτιατών, που είχαν παρουσιαστεί, για να επιλεγούν  ποιοι θα πολεμήσουν, πήγε κι ένας κουτσός. Όταν τον ρώτησαν «γιατί ήρθες, αφού έχεις κινητικά προβλήματα», εκείνος απάντησε: «Στον πόλεμο πάνε όσοι μένουν για να πολεμήσουν κι όχι όσοι το βάζουν στα πόδια». Αυτό το 480 π.Χ., τότε που η λέξη πατρίδα ήταν η σημαντικότερη και τιμιότερη απασών των αξιών!

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης

Θυμάστε βέβαια φίλοι μου, το όμορφο ποιήμα του Διονυσίου Σολωμού ‘’Η Ξανθούλα’’ που γλύκανε τα χρόνια της αθωότητάς μας  μέσα από τα βιβλία του Δημοτικού σχολείου που φοιτήσαμε…

                                                   ‘’Την είδα την Ξανθούλα

                                                      την είδα ψες αργά,

                                                      που εμπήκε στη βαρκούλα

                                                      να πάει στην ξενιτιά…’’

Εγώ δεν είδα βέβαια την Ξανθούλα αλλά τον μικρό Χριστούλη. Ναι σας λέω. Ας τα πιάσω όμως απ’ την αρχή.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Η παροιμία ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», είναι γνωστή κι αφορά μεταφορικά κάθε κεφαλή και κάθε κορυφή. Εξαίρεση από τον κανόνα  αυτόν σπανίως υπάρχει. Η πιο μεγάλη ουτοπία είναι η ανεξαρτησία των «Εξουσιών», σε μια εμπλεκόμενη κοινωνία, σε  όλα της τα πεδία και τα επίπεδα.