Χωματερές παντού, σκουπίδια έξω από τους κάδους ή σκουπίδια μέσα σε κάδους ανακύκλωσης, μια αντικοινωνική συμπεριφορά επικίνδυνων ηλιθίων, που την ανεχόμαστε εδώ και χρόνια, που την πληρώνουμε εδώ και χρόνια. Κι όταν βλέπουμε αυτές τις υπέροχες χωματερές έξω από τις πόλεις ή τα χωριά μας, συνήθως ρίχνουμε ένα εύκολο σιχτίρισμα στο δήμο που δεν τις καθάρισε αμέσως, αλλά δεν λέμε τίποτα γι’ αυτούς που τις δημιούργησαν. «Τι κάνει ο δήμος», φωνάζουμε, ενώ θα έπρεπε να θα έπρεπε να αναζητούμε τον δράστη και το πρόστιμο που πρέπει να πληρώσει.

Γράφει

Ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός - συγγραφέας

Ο ιδρώτας κατηφόριζε από τις αυλακιές του κορμιού του σαν νερό τρεχούμενο πάνω σε πέτρα. Τα σκληρά του μπράτσα ξεχώριζαν επιβλητικά, καθώς σήκωνε  για πολλοστή φορά την μπάρα. Περισσότερο έτρεξε  στο διάδρομο του γυμναστηρίου παρά στο δρόμο της ζωής. Πιο πολύ ίδρωσε από τη γυμναστική παρά από τη δουλειά, κι ας πάτησε πριν πέντε χρόνια τα τριάντα.

Ο Φερνάντο ήταν ένας αδιόριστος μαθηματικός με καταγωγή την Ανδόρα. Είχε μεσογειακά χαρακτηριστικά, του άρεζε η αεροβική γυμναστική και έκανε διατροφή.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα καθαρά πολιτικό περιβάλλον. Ο πατέρας, καφετζής στο επάγγελμα. Στο καφενείο μας στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, καθημερινά έδιναν κι έπαιρναν οι έντονες πολιτικές συζητήσεις την ταραγμένη δεκαετία του 60. Έζησα ως παιδί έντονα τις εκλογές βίας και νοθείας του 61, τον ανένδοτο αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου, την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τον Μάη του 63, τις εκλογές του 63 και του 64 όταν οι υποψήφιοι βουλευτές της Β’ Θεσσαλονίκης εκφωνούσαν πύρινους λόγους στο καφενείο μας. Έζησα τον ξεσηκωμό των Διαβατιανών για τις εξευτελιστικές αποζημιώσεις της απαλλοτρίωσης των χωραφιών τους για τη δημιουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος της ESSO PAPPAS. Έζησα το κίνημα των Λαμπράκηδων, την αποστασία του 65 και το Απριλιανό πραξικόπημα του 67.  

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Όταν μια χώρα σκορπά το δημόσιο χρήμα σε ιδιωτικά κανάλια και δεν προμηθεύεται πυροσβεστικά, μπορεί και σβήνει την αλήθεια από την ενημέρωση, όχι όμως και τη φωτιά, που την κατακαίει τα καλοκαίρια! Κι όταν αντί να χτίζει αντιπλημμυρικά έργα, σπαταλά το δημόσιο χρήμα σε «περιπάτους» πνίγεται από τις βροχές και καταστρέφεται ολοκληρωτικά.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Ο τρόπος που σκεφτόμαστε λέγεται νοοτροπία. Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο αυτό  αναρωτιέται ο άνθρωπος από πολύ παλιά. Και φυσικά μπορούμε, απαντά η ίδια η Φύση. Το βλέπουμε στα φυτά που ηλιοτροπίζουν, που ακολουθούν δηλαδή τον ήλιο, όπως τα ηλιοτρόπια. Το βλέπουμε και στα φυτά που σεληνιοτροπίζουν, που ακολουθούν δηλαδή τη σελήνη. 

Μα κι ο Όμηρος, ο μεγαλύτερος ποιητής όλου του κόσμου κι όλων των εποχών στην αρχή της «Οδύσσειας», αναφέρεται  στη φράση « νόον έγνω», εννοώντας προφανώς ότι η γνώση αλλάζει τον άνθρωπο, γεγονός που το διατυπώνει αλλού με την έκφραση «στρεπταί φρένες εσθλών». Ότι οι λογικοί αλλάζουν μυαλά. Εκείνοι που δεν αλλάζουν είναι οι εγωιστές, οι φανατικοί και οι ξερόλες.

Αγαπητέ υποψήφιε/-α,

Μετά το «δεν είμαστε σε πόλεμο», επέτρεψέ μου να σου ζητήσω, ως ταπεινός ψηφοφόρος, και μια χάρη: ΣΕΜΝΑ και ΤΑΠΕΙΝΑ, στη συμπεριφορά, στα λόγια, στις πράξεις. Είμαστε σε μικρό τόπο και γνωριζόμαστε. Και θέλω ευθύς εξ αρχής να σου υπενθυμίσω, πως για όσους επιλέγουν να ασχοληθούν με τα κοινά, με την πολιτική, αυτό που έχει αξία και προσμετράτε, δεν είναι το τι λένε, αλλά το τι ΚΑΝΟΥΝ.

Όπως υπάρχουν ευτυχισμένοι γάμοι υπάρχουν κι ευτυχισμένα διαζύγια. Κι όπως υπάρχουν ευτυχισμένοι πολιτικοί γάμοι υπάρχουν κι ευτυχισμένα πολιτικά διαζύγια. Η αναγκαστική συνύπαρξη είναι φαινόμενο καταπιεστικό κι όχι λυτρωτικό.  Ζούμε και λειτουργούμε  καλά, όταν συνυπάρχουμε αρμονικά. Διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας λόγος  η μία ψυχή να τρώει την άλλη,  είτε πρόκειται για συζύγους, είτε για συναδέλφους  είτε για κομματικούς συντρόφους.

      Η Ελλάδα ανήκει στις τυχερές χώρες στις οποίες εφαρμόζονται οι αρχές της αστικού τύπου δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτές, διενεργούνται  ελεύθερες και ανόθευτες βουλευτικές και αυτοδιοίκητές εκλογές,  στις οποίες συμμετέχουν ανεμπόδιστα όλοι όσοι το επιθυμούν. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν ελεύθερα τους εκπροσώπους που θα τους  τους κυβερνήσουν σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. 

    Σε αντιδιαστολή, πολυάριθμοι είναι οι λαοί που κυβερνώνται από δικτάτορες (πχ αφρικανικές χώρες), από κομμουνιστικά καθεστώτα (δηλ. την  δικτατορία του ενός κόμματος) ή από αυταρχικά καθεστώτα (πχ Ρωσία, Τουρκία) στα οποία γίνονται πράγματι εκλογές αλλά αφού πρώτα εξαφανίσουν και φυλακίσουν τους πολιτικούς τους αντίπαλους. Βλέποντας την χώρα υπό αυτό το πρίσμα,  έχουμε στην Ελλάδα  ένα πολύτιμο πολιτικό σύστημα το οποίο οφείλουμε να διασφαλίσουμε ως πολύτιμο διαμάντι.  Το σύστημα όμως έχει ορισμένα μειονεκτήματα. 

Τα πάντα στη Φύση είναι ροή: Η ζωή,  η εποχή, ο χρόνος. Το μάτι σαν βουρκώνει, θολώνει, το νερό που δεν ρέει, λιμνάζει, ο βυθός που δεν ανασαίνει, πεθαίνει. Τελειώνει και ό,τι δεν αλλάζει. Το ζητούμενο στην πολιτική δεν είναι πώς να ερμηνεύουμε τον κόσμο μας, αλλά κυρίως πώς να τον αλλάζουμε. Πώς να μπολιάζουμε τη ζωή με όνειρα, ελπίδα και αισιοδοξία. Η φιλοπατρία χωρίς τη θυσία είναι έννοια μισή, λειψή και η δημοκρατία χωρίς τη δικαιοσύνη. Η ιδεολογία έχει αξία όταν μετουσιώνεται σε αγαθό, ωφέλιμο για τον λαό.

Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου στον Σύριζα ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη προσδοκία.  Η αθρόα προσέλευση νέων μελών ενίσχυσε το κόμμα σημαντικά. Έγινε ποτάμι που δεν γυρίζει  πίσω. Η ελπίδα που γκρεμοτσακίστηκε στα τάρταρα της απαισιοδοξίας, μετά την εκλογική ήττα του Σύριζα,  επέστρεψε και αναπτέρωσε την ψυχολογία  της αριστεράς, τουλάχιστον για την ώρα.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης

Το πολυδιαφημισμένο έργο  αντικατάστασης των λειτουργούντων υδρομέτρων   με αντίστοιχα νέου τύπου ηλεκτρονικά ή «έξυπνα» εντάσσεται στο μακρόπνοο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των δημοτικών επιχειρήσεων, που υλοποιείται τμηματικά και αναλόγως των συνθηκών.

Οι διαφημιστές των «έξυπνων» αυτών υδρομέτρων μας λένε ότι με τους νέους αυτούς μετρητές ακριβείας θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του «μη ανταποδοτικού νερού», του νερού δηλαδή που δεν αποφέρει έσοδα στην επιχείρηση.