Η Θεοτόκος είναι ήλιος αγνείας, παρθενίας, υπακοής, υπομονής, σιωπής, αγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικής και ψυχικής ωραιότητας.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μια από τις επίσημες αργίες στην Ελλάδα. Γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού», καθώς είναι η μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού στη χώρα μας και η προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με νηστεία που διαρκεί μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο.
Σε πόλεις και χωριά, νησιά, μοναστήρια και ξωκλήσια, λαμβάνουν χώρα πολλά έθιμα και παραδόσεις και κάθε μέρος έχει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία για την προστάτιδά του Παναγία.
Εκατοντάδες είναι τα προσωνύμια που έχουν αποδοθεί στην Παναγία, ανάλογα με τον τρόπο αγιογραφίας της εικόνας, την παλαιότητά της, τον τρόπο εύρεσής της κ.τ.λ. Έτσι αναφέρεται η Παναγία η Παντάνασσα, η Κρεμαστή, η Επανωχωριανή, η Σπηλιανή, η Γκρεμιώτισσα, Γλυκοφιλούσα, η Κοσμοσώτειρα , η Χοζοβιώτισσα, η Εικοσιφοίνισσα κ.ο.κ.
Σε κάθε σπίτι σχεδόν, υπάρχει και μια γιορτή: Μαρία, Δέσποινα, Μάριος, Παναγιώτης και άλλα ονόματα έχουν την τιμητική τους και σίγουρα όλοι μας έχουμε κάποιον γνωστό εορτάζοντα. Είναι μια αφορμή για θρησκευτική κατάνυξη αλλά και για γνήσιο ελληνικό γλέντι.
Η Παναγία είναι n εικόνα της απεριόριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ' αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς, όσο και οι παλαιότεροι από εμάς. Παράδοση που ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή τη γέννηση του Χριστού, όταν ο απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε στο αντίστοιχο πνεύμα των Ελλήνων αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν να οριστικοποιήσουν, το θάνατο, δηλαδή, των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός μοναδικού και αληθινού Θεού.
Το χριστιανικό στοιχείο αναμείχθηκε με το ελληνικό, που βρισκόταν τους τελευταίους προ Χριστού αιώνες σε παρακμή και έψαχνε για μια νέα ταυτότητα όπως μας εξηγεί ο Γρηγόριος Νύσσης τελούσε σε διαρκή κατάσταση εγκυμοσύνης, χωρίς να κατορθώνει να τεκνοποιήσει.
Ο καρπός της ζωογόνου αυτής ένωσης έμελλε να μεγαλουργήσει με τη δημιουργία ενός πολιτισμού που διαρκεί μέχρι σήμερα και καλείται «ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».
Η αρχαιοελληνική σοφία του άριστου και τέλειου ενώθηκε με τη χριστιανική του ενάρετου και της αγάπης.
Σήμερα ο άνθρωπος σε πολλά έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της ελληνοχριστιανικής ζωής. Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσεται λανθασμένα και γίνεται ένα ξεπερασμένο γρανάζι του απρόσωπου συστήματος που κανείς δεν ελέγχει. Η κυριαρχία του
ανώνυμου, ταυτισμένη με το κακό, είναι σε κάθε βήμα μπροστά μας.
Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός, που αποσυνθέτει και αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Οι υπάρχοντες υγιείς τύποι, που υπηρετούν το καλό των πολλών, θεωρούνται πολλές φορές ξεπερασμένοι και συνθλίβονται από τους παθολογικούς, που υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων.
Πρέπει, λοιπόν, ο άνθρωπος να επανέλθει στις ρίζες του, εάν θέλει να έχει μέλλον, στη γεμάτη αγάπη και πίστη θρησκεία του, που επεκτάθηκε όχι γιατί καταπιέζει, αλλά το αντίθετο, γιατί στην ανθρώπινη σχετική ελευθερία αντέτεινε την απόλυτη ελευθερία.
---------------------------------------------
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανὴ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.
Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥυσαί, τῶν αἰωνίων βασάνων.
Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σέ, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἠλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεὶς τὸν Δεσπότην;
Αγαπητοί αναγνώστες σας εύχομαι ολόψυχα καλό Δεκαπενταύγουστο και καλή Παναγιά.