Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Κυριακή, 29 Ιουλίου 2018 22:03

Ανδρέα Μακρίδη: Η δύστυχη "Παλλαϊκή Άμυνα"

Τα νέα αποκαΐδια μας στην Κινέτα, το Μάτι και τη Ραφήνα, αλλά και ο νέος χορός για τις “πολιτικές ευθύνες” που έχει ήδη ξεκινήσει, μας θυμίζει το παλιό νομοσχέδιο για την Παλλαϊκή Άμυνα που βούλιαξε στα ρηχά.

 

Στα 1998, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την Παλλαϊκή Άμυνα. Επρόκειτο για ένα σχέδιο για μια δομή Πολιτικής Προστασίας, η οποία θα ενέπλεκε το σύνολο των τοπικών κοινωνιών σε δομές πρόληψης και αντιμετώπισης παντός είδους κινδύνων: Από εμπρησμούς και πυρκαγιές, έως σεισμούς, απειλές για την πολιτισμική μας κληρονομιά (αρχαιοκαπηλεία, βανδαλισμοί), ή την εθνική ασφάλεια (κατασκοπεία κλπ).. Στις δομές της Πολιτικής Άμυνας θα μετείχαν υποχρεωτικά και τα δύο φύλα. Την εποπτεία τους θα είχε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αλλά σε συνεργασία με τα υπουργεία Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Αιγαίου, Μακεδονίας-Θράκης. Σε περίπτωση πολέμου τέλος, η Παλλαϊκή Άμυνα θα μπορούσε να έχει βοηθητικό χαρακτήρα.

Αυτό ήταν με δυο λόγια το νομοσχέδιο. Στην Βουλή υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ. Η Νέα Δημοκρατία είχε μάλλον αιφνιδιαστεί, και το καταψήφισε μονάχα επειδή θεώρησε πως «χρειαζόταν περισσότερη μελέτη κλπ.» - γνώριμη κριτική φασόν για όσα νομοσχέδια θέλεις να καταψηφίσεις χωρίς να γνωρίζεις τον λόγο. Το ΚΚΕ είχε εκφράσει την γνωστή αναφυλαξία του για τα ΤΕΑ και τις εμφυλιακές καταστάσεις, και είχε πει πως ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα το υπερψήφιζε μονάχα αν αφορούσε αποκλειστικά περίοδο πολέμου, αν είχε εθελοντικό χαρακτήρα και αν απέκλειε τις γυναίκες.
Τη μεγαλύτερη εχθρότητα για το νομοσχέδιο ωστόσο, είχε εκδηλώσει ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς. Ο ειδικός αγορητής της, Σπύρος Δανέλλης, είχε καταγγείλει «ισραηλοποίηση της χώρας» και «σοβαρή ιδεολογικοπολιτική στροφή προς το παρελθόν».
«Η ανάθεση πολεμικών αποστολών σε ανεκπαίδευτα άτομα είναι επικίνδυνη, η γραφειοκρατική επιβάρυνση των Ο.Τ.Α. θα είναι δυσβάστακτη» είχε αναφέρει στη Βουλή ο εκπρόσωπος του Συνασπισμού. Το αστείο στην όλη υπόθεση, είναι πως εισηγητής του νομοσχεδίου για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Αντώνης Κοτσακάς που σήμερα στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο τότε “συνασπισμένος” Σπύρος Δανέλλης, έχει αποχωρήσει από το κόμμα του και σήμερα δραστηριοποιείται στο ΠΟΤΑΜΙ.
Τελικά το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΔΗΚΚΙ, έγινε νόμος του κράτους (ν. 2641/1988) αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε: Μετά από τέσσερα χρόνια καταργήθηκε και δια νόμου από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Κοιτάζοντας στο παρελθόν, αναρωτιέται κανείς εάν η αντίθεση στην Παλλαϊκή Άμυνα ήταν ιδεολογική, ή ήταν μια αντίθεση καλοπέρασης, στο γνώριμο νεοελληνικό στυλ του «αυτό δεν είναι δική μου δουλειά, είναι δουλειά του κράτους». Αναρωτιόμαστε π.χ., εάν η στράτευση των γυναικών, έστω και σε ειρηνικές δραστηριότητες Παλλαϊκής Άμυνας, ήταν κάτι το τόσο αποτρόπαιο ώστε το λεγόμενο «γυναικείο κίνημα» στις παραμεθόριες περιοχές να σπεύσει να το καταγγείλει με κάθε τρόπο, όπως και έκανε. Και το κυριότερο: Ακόμα και αν η ιδέα για δομές υπαγόμενες στο ΥΕΘΑ είχε «ακραίο» και «ισραηλινό» χαρακτήρα, γιατί οι αντιρρησίες δεν κατέθεταν μια εναλλακτική, λιγότερο «ακραία», αλλά εξίσου πρακτική και αποδοτική αντιπρόταση;
Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι απλά: Κανείς δεν ήθελε και δεν θέλει να μπει στον κόπο. Ο καθένας προτιμά αντί για μια οργανωμένη Παλλαϊκή Άμυνα, να έχουμε μια ξεδοντιασμένη Πολιτική Προστασία σαν την σημερινή, όπου την ευθύνη της δασοπροστασίας ή της αναδάσωσης να την έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η οποία ως γνωστόν δεν έχει λεφτά, οπότε ζητά από το κράτος που δεν έχει λεφτά - και στη συνέχεια η κοινωνία διχάζεται ανάμεσα σε κείνους που φωνάζουν «βρείτε λεφτά απ’ τους πλούσιους» και σε κείνους που φωνάζουν «βρείτε λεφτά απ’ τους δημοσίους υπαλλήλους».

Και με την άνθιση των social media, η πλέον ακραία απανθρωπιά και αντικοινωνικότητα, επιδεικνύει ανοιχτά την αθλιότητά της. Άνθρωποι που ποτέ τους δεν προστάτεψαν ένα δέντρο ή οτιδήποτε άλλο, παριστάνουν ανέξοδα τους τιμωρούς και τους αδέκαστους. Ένα τσίρκουλο.