Γράφει η Άννα Νικολαΐδου, πολιτικός μηχανικός, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΙΛΚΙΣ και υπ. δήμαρχο Κιλκίς τον Δημήτρη Τσαντάκη.

Έχε το θάρρος, να χρησιμοποιείς το δικό σου νου και τη δική σου σκέψη είναι καθ υπέρβαση η αλήθεια-σύνθημα του διαφωτισμού,   έχε κριτική σκέψη  των άκριτων υπαγορεύσεων και των προκαταλήψεων της εξουσίας, της θρησκείας, των βιωμάτων σου, της κοινωνίας ευρύτερα, αμφισβήτησε, ψάξε και νοιώσε για να υπάρχεις διαφορετικά πέθανε στον κόσμο που έφτιαξες και ξέρεις ότι καθημερινά σε σκοτώνει.

Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή ενός δοκιμίου περί φιλοσοφικής θεώρησης της πολιτικής όμως, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, είναι βέβαιο ότι πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσο η προαναφερθείσα «φιλοσοφική προσέγγιση της πολιτικής» μπορεί να αποτινάξει τον μεσαίωνα, η θα εξακολουθήσουμε να αποδεχόμαστε ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» δίνοντας κατ αυτόν τον τρόπο άφεση αμαρτιών στα μέχρι τώρα πεπραγμένα από επαγγελματίες πολιτικούς και «πολιτικίσκους», καρεκλοκένταυρους της εξουσίας.   

Η ιστορία μας λέει ότι όσες φορές οι πολιτικοί φιλόσοφοι επιχείρησαν να παρέμβουν στην πολιτική ζωή, κατ ελάχιστο, δεν πέρασαν απαρατήρητοι. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αριστοτέλης καθοδηγούσε τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Μακιαβέλι προσπάθησε να συμβουλεύσει τους Μεδίκους στην Φλωρεντία και ο Ντιντερό προσεκλήθη από την Μεγάλη Αικατερίνη στην Αγία Πετρούπολη.

Όνειρο και ουτοπία μπορεί να γίνουν πραγματικότητα αν εμείς το θελήσουμε, αν εμείς απλά αναλογιστούμε και εντοπίσουμε ποιος διαφεντεύει τον «Μακιαβελικό ηγεμόνα», αυτόν που τελικά μας έπεισε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, συμπολίτες μου.

Ας κάνουμε μια νέα αρχή αναγνωρίζοντας και τιμώντας με την ψήφο μας ανθρώπους που δεν αποδέχονται όχι απλά την λακκούβα και τα σκυλιά που γαυγίζουν στους δρόμους, αλλά αυτούς που τους απέμεινε το κουράγιο να δακρύζουν για την κοινωνία που δημιουργήσαμε γιατί «μαζί ψηφίσαμε»

Προβληματίστηκα πάρα πολύ όταν ξαναδιαβάζοντας τούτες τις γραμμές διαπίστωσα ότι δεν έλεγα τίποτε περί του τι σκοπεύουμε να κάνουμε, τίποτε για το Κιλκίς, έλεγα δηλαδή τίποτε από όλα αυτά που πιθανόν θα ακούσετε όλες αυτές τις «προεκλογικές» μέρες. Δεν έλεγα τίποτε για το Κιλκίς όμως έλεγα για τον άνθρωπο και αυτός ο άνθρωπος κράτησε ζωντανό το κείμενο που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε.

Απευθύνομαι λοιπόν σε αυτόν τον άνθρωπο που πληγώνεται βλέποντας την ιστορία του να την περιφέρουν ως γύφτισα μαϊμού στα σκλαβοπάζαρα του πλανήτη, αυτόν τον άνθρωπο που θλίβεται βλέποντας να βιάζονται με οποιοδήποτε τρόπο τα μνημεία του, αυτόν τον άνθρωπο που βλέπει τους συνανθρώπους του να ψαχουλεύουν για μια μπουκιά τα σκουπίδια, τον πατέρα και μητέρα που δεν μπορούν να προσφέρουν τα αναγκαία στο παιδί τους, αυτόν που του κόβουν το ρεύμα, το νερό και αγανακτώ γιατί για πολλά πολλά χρόνια ήμουν καθισμένη σε έναν καναπέ.