Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 1:42:28 μμ
Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2020 20:55

Η πρώτη μετάθεση - Μικρές εύθυμες σχολικές ιστορίες (6)

Του Δημήτρη Ιωαννίδη.

Το σχολικό έτος 1964/65 βρέθηκα, ύστερα από αίτησή μου, στο 2/θέσιο Δημοτικό Σχολείο του Ανθοφύτου εκπαιδευτικής περιφέρειας Παιονίας, όπου υπηρετούσε ο επίσης Δάσκαλος μεγαλύτερος αδελφός μου Γιάννης με την οικογένειά του.

 

Εδώ αρχίζει και η δημιουργική περίοδος της σχολικής και οικογενειακής μου ζωής. Το σχολείο είχε 2 αίθουσες, η μία ημιτελής, και τη μία εξ αυτών κατέλαβε η παλαιότερη συνάδελφος κ. Αθηνά, χωρίς περίφραξη και διαμόρφωση χώρου, και μια αυλή όπου κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα ζώα του χωριού. Πρώτος μου στόχος η περίφραξη, η οποία έγινε σχετικά γρήγορα χάρις στην προθυμία των κατοίκων. Το νεαρόν της ηλικίας μου κα η συμμετοχή μου σε όλες τις χειρωνακτικές εργασίες, καθ ότι από αγροτική οικογένεια, βοήθησε στη συμμετοχή όλων των γονέων και την αποπεράτωση της περίφραξης πριν από τα Χριστούγεννα. Ταυτόχρονα χτίσαμε και δεύτερη τουαλέτα ενσωματωμένη στην μοναδική που υπήρχε με τη βοήθεια πάντα των κατοίκων και των γονέων των παιδιών χάρις στις προσπάθειες όλων και τη συμπαράσταση δύο εκλεκτών συνεργατών της Σχολικής Εφορείας, των κκ.Μπογιατζή Φώτη και Τσακαλίδη Βαγγέλη.
Αργότερα χτίσαμε μόνοι μας πάλι με προσωπική εργασία(χωρίς καμία κρατική υποστήριξ) ωραιότατη αίθουσα εστιατορίου με σχεδιασμό για αργότερα κατοικία Δασκάλου, η οποία έγινε αμέσως μετά την διακοπή των συσσιτίων κάπου στα 1966, και για πολλά χρόνια εξυπηρέτησε τους δασκάλους του σχολείου.
Αλλά, επειδή μιλάμε για εύθυμες ιστορίες, ας περάσουμε σ’ αυτές.
Στο χωριό οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν «παρατσούκλια» κι έτσι αποκαλούσαν στη συζήτηση ο ένας τον άλλο στα διάφορα καφενεία όπου περνούσαν τον καιρό τους και μαζί τους και ο γράφων. Κάποια στιγμή στο καφενείο μπήκε ένας γονέας και κατευθύνθηκε όπως έκαναν σχεδόν όλοι ,στο τραπέζι μας, χαιρετώντας και προσπαθώντας να καθίσει δίπλα μου. Εγώ, δείχνοντάς του την ευγένεια που με «διέκρινε» κάνω χώρο για την καρέκλα του και αφού τακτοποιείται ο άνθρωπος τον καλωσορίζω στην παρέα μας κάπως φωναχτά: Καλώς τον κύριο Κατσόρα. Το καφενείο τράνταξε από ένα εκκωφαντικό και ασταμάτητο γέλιο, και από την προφανή αμηχανία μου. Ο άνθρωπος ψιλοχαμογέλασε, κι εγώ έμαθα ότι δεν τον έλεγαν Κατσώρα κι ότι αυτό ήταν το παρατσούκλι του. Χρόνια μετά, από τους πρώτους που με καλωσόρισαν ήταν ο άνθρωπός μου, τον οποίον, μόλις αντίκρισα αναφώνησα « Γειάσου κ. Κατσόρα» και το περιπαιχτικό τρανταχτό γέλιο της πρώτης φοράς μετατράπηκε σε ένα γλυκό χαμόγελο και από τον ίδιο και από όλους που βρίσκονταν γύρω μου.
Στο Ανθόφυτο με βρήκε και η χούντα και η πρώτη λίστα προς απόλυση των δασκάλων της περιφέρειας. Ο συνάδελφος στο γραφείο επιθεώρησης Σαμαράς (ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει) με ειδοποίησε πως ο εγκάθετος της χούντας αναπληρωτής επιθεωρητού Παιονίας Κουνάβος είχε στη λίστα προς απόλυση και τους 3 Ιωαννίδηδες /Ιωάννη αδελφό μου, Αλέξανδρο εξάδελφό μου που δυστυχώς μας άφησε νωρίς, Δημήτριο/. Η εργατικότητά μας, η τιμιότητα και η αγάπη των χωριών που υπηρετήσαμε αποσόβησε την απόλυση των Ιωαννιδέων και βέβαια, η υποστήριξη των διορισμένων από τη χούντα κοινοταρχών και διμοιρητών ΤΕΑ μας προφύλαξε από τις εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες μιας απόλυσης, όπως πολλών συναδέλφων μας μεταξύ των οποίων και του αγαπητού φίλου και κουμπάρου μου Ηλιάδη Θανάση, Ταχτσίδη Χρήστου, Δαμιανίδη Μίμη κ.ά.. Και να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο της εποχής. Η συνάδελφος κ.Αθηνά έπαιρνε «ραπόρτο» κάθε πρωί από τα μικρά παιδιά της Α΄και Β΄τάξης και σχολιάζαμε (κάκιστα! στα διαλείμματα). Μια μέρα με καλεί την ώρα του μαθήματος στην τάξη της και ρωτάει έναν από τους μαθητές της. Τι θα γίνεις σαν θα μεγαλώσεις; κι εκείνος με παρεξηγήσιμη τσαχπινιά. Κομμώτρια! Πολύ αργότερα έμαθα ότι έγινε καλόγερος και διαβιεί στο Άγιο Όρος.
Καλή του ώρα όπου κι αν Είναι!