Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου 2020 22:23

Η Τουρκία, η Νιρβάνα μας και ο Κλαούζεβιτς

Γράφει ο Νίκος Κουζίνης, Αξιωματικός Πολεμικής Αεροπορίας ε.α.

Η Τουρκία όσο και αν θέλουν κάποιοι να την θεωρούν δύναμη που στηρίζεται σε πήλινα πόδια, έχουν δυστυχώς άγνοια της παραγωγικής της ικανότητας, πράγμα που θα πρέπει να προβληματίσει τόσο τους Έλληνες πολιτικούς, όσο και την «ψιλικατζίδικη» οικονομική ελίτ του τόπου, που ένα μέρος της ασχολείται με μηδαμινά αντικείμενα και ότι παράγει δεν είναι δα και τίποτα αξιόλογο (πλην ελαχιστοτάτων), ένα δεύτερο έχει τοποθετήσει τα οικονομικά της αποθέματα σε τράπεζες του εξωτερικού και δεν επενδύει στη χώρα και ένα τρίτο που σαν παιδάκι με μόνιμες παιδικές αρρώστιιες περιορίζεται στην εξ ολοκλήρου κρατικοδίαιτη συντήρηση και επιβίωσή του, άλλες φορές παρέχοντας απλά υπηρεσίες ή κατέχει το ρόλο μεσάζοντα ξένων εταιρειών.

Όμως που μερικές φορές φτάνει και στα όρια της κερδοσκοπίας,αντιστρόφως ανάλογα με αυτό που προσφέρει.
Λυπάμαι ειλικρινά που στην ελληνική τηλεόραση τα εγχώριας παραγωγής προιόντα που διαφημίζονται ίσως να μετρώνται με το ζόρι στα δάχτυλα μην πω της μιας παλάμης κι αυτά είναι comme si comme sa. Από βιομηχανικά δε, ανύπαρκτα Ειδικά εκείνη η διαφήμιση που προτρέπει να βγάλεις τον “Barrista” από μέσα σου είναι σαν να σου λέει ότι αν το κάνεις καταξιώθηκες λες και είσαι πλέον «πυρηνικός» επιστήμονας. Προς θεού δεν έχω κάποια αντιπαλότητα για την διαφήμιση του προιόντος που διαφημίζει, απλά το αναφέρω για να δείξω την αντιπαραγωγική μας ελεεινότητα Αυτή είναι δυστυχώς η κατάντια μιας χώρας που κάθε άλλο παραγωγική είναι βυθισμένη στην νιρβάνα της. Η χώρα επιβιώνει μόνο ως τουριστικό προτεκτοράτο της Ευρώπης ευάλωτο σε κάθε είδους (υ)ιό και στις εκάστοτε νότες απαγόρευσης ως τόπο προορισμού, του κάθε ευρωπαίου γκαουλάιτερ αλλά και κάθε νεοοθωμανού (στις μέρες μας) γκιουλέκα. (Γιατί ποιος τουρίστας θα έρθει σε ένα χώρο που μυρίζει μπαρούτι).
Στην Τουρκία αν ο Ερντογάν ακολουθούσε ήπια πολιτική χωρίς εθνικιστικές ηλιθιότητες και φανφάρες, δηλαδή όπως ξεκίνησε την θητεία του στην αρχή και την έβγαλε τη χώρα του από την οικονομική αφάνεια, αν τώρα παραγωγικά είναι ας πούμε δέκα φορές πιο πάνω από εμάς, λυπάμαι που το λέω, αλλά θα είχε διπλασιάσει αυτή την πρόοδό της σήμερα. Το ότι έχει οικονομικά προβλήματα οφείλεται στην κακοδιαχείριση και την διαφθορά. Και επιπλέον στις διώξεις μεγάλου μέρους της οικονομικής ανώτερης παραγωγικής τάξης της. (Ο σουλτάνος μπορεί να έφαγε και να τρώει πακτωλό χρημάτων αλλά άφησε και μια πέτσα, οι δικοί μας ρουφήξανε και το μεδούλι).
Αλλιώς η Τουρκία παράγει όσο κι αν μας ξενίζει σύγχρονα προιόντα από οπλικά συστήματα, (πλοία, πυραύλους, στρατιωτικά οχήματα παντός τύπου) έως και τα πιο απλά φτηνιάρικα αυτά που μας πασσάρει σε εμάς η «ψιλικατζίδικη» οικονομική ελίτ μας, που ανέφερα πιο πάνω. Πολλές ευρωπαικές εταιρείες συναρμολογούν βιομηχανικά προιόντα φασόν στην χώρα. 40 δις κύκλο εργασιών το χρόνο έχουν μόνο οι Γερμανοί. Γιατί να μην θέλουν μοιρασιά. Χτίζει πυρηνικούς αντιδραστήρες με ότι αυτό στρατηγικά συνεπάγεται στο μέλλον. Περνούν αγωγοί από το έδαφός της. Εξάγει σε χώρες του μαλακού υπογάστριου της Ρωσίας βιομηχανικά προιόντα.
Επιπλέον έχει την φαντασία να εκμεταλλεύεται πράγματα που για εμας φαίνονται ή είναι άχρηστα και να τα κάνει παραγωγικότατα με καλά καταρτισμένο επιστημονικό προσωπικό προσαρμοσμένα στις σύγχρονες ανάγκες και ζήτηση των αγορών. Συγκεκριμένα αναφέρω ένα παράδειγμα την μετατροπή παροπλισμένων τάνκερ μήκους 160 μετρων σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, με τοποθέτηση βαρέων ναυτικού τύπου κινητήρων και λεβήτων, παροχής τάσης 150.000 Volt τα οποία έχει διεσπαρμένα σε αρκετές νησιωτικές χώρες του Τρίτου κόσμου παρέχοντας ενέργεια και επιπλέον προσπορίζεται στρατηγικά οφέλη με την εμφάνιση της σημαίας της, περνώντας΄και άλλα μηνύματα ισχύος.
Αυτό έτσι για βουκέντρα, μήπως στα ναυλοχούντα επί χρόνια κουφάρια των παροπλισμένων δικών μας πλοίων στον όρμο της Ελευσίνας, κάποιος δώσει νέο ρόλο.
Πως λοιπόν ο Ερντογάν να μην έχει σαλτάρει και να μην θέλει και άλλα αφού η ισχύς τον έχει κάνει αδίστακτο και κάθε μέρα απειλεί τους πάντες με πόλεμο; Ενώ εμείς «αι καλαί και αγαθαί μωραί παρθέναι» -οι κατά τα άλλα ξερόλες- επί παντός επιστητού –(όλοι γινόμαστε εν μια νυχτί, σεισμολόγοι, γιατροί, πρόσφατα λοιμωξιολόγοι, ξεματιάστρες, φαρμακοτρίφτες, διπλωμάτες, δικηγόροι, εισαγγελείς, πολιτικοί χαμαιλέοντες αναλόγως του ρουσφετιού που θα προκύψει και θα ικανοποιήσει το ρηχό ταμαχιάρικο εγώ μας) τρέχουμε τώρα να καπαρώσουμε μερικά RAFALS και κανα δυό δανισμένες φρεγάτες FREMMS μπας και την βγάλουμε κάπως καθαρή και έχει ο Θεός και ο θείος Τράμπ μέχρι να πέσει. Α ναι, μην ξεχάσω και ο κορονοιός που ρίξανε οι συνωμότες από τα αεροπλάνα στο πανηγύρι της αγίας Ελεούσας της Καρατζόβας.
Θα κλείσω λοιπόν, για να μην σας κουράζω και σας στεναχωρώ κιόλας, με ένα απόσπασμα, των πρώτων σελίδων, από το βιβλίο του Καρλ φον Κλαούζεβιτς «Περί πολέμου», για να σας δείξω ότι πλέον για να αντιμετωπίσουμε το θηρίο, δυστυχώς εκεί που μας έφερε, πρέπει να κάνουμε τα ίδια με τον τρόπο που αυτό δυναμικά μας ωθεί. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να το πετύχουμε με την δύναμη. Το ερώτημα είναι υπάρχουν χρήματα γι’ αυτό και αν θα προλάβουμε; Η απάντηση δική σας. Και βέβαια μετά από όλα αυτά αν υπάρξει πολιτική βούληση για μια παραγωγική Ελλάδα. Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, το θέμα είναι τι θα χάσεις και τι αν το κερδίσεις.
Μας λέει λοιπόν ο Κάρολος:
«Οι φιλάνθρωπες ψυχές θα μπορούσαν να φανταστούν πως υπάρχει ένας τεχνητός τρόπος αφοπλισμού και καταβολής του αντιπάλου χωρίς μεγάλες αιματοχυσίες, και πως σ’ αυτό ακριβώς τείνει η αυθεντική τέχνη του πολέμου. Όσο επιθυμητό κι αν φαίνεται αυτό, είναι ένα σφάλμα που πρέπει να εξαλειφθεί. Σε μιαν υπόθεση τόσο επικίνδυνη όσο ο πόλεμος, τα σφάλματα που οφείλονται στην ψυχική καλοσύνη είναι ακριβώς το χειρότερο των πραγμάτων. Καθώς η χρήση της φυσικής δύναμης στο σύνολό της δεν αποκλείει καθόλου τη συνεργασία της διάνοιας, εκείνος που χρησιμοποιεί χωρίς οίκτο αυτή τη δύναμη και δεν οπισθοχωρεί μπροστά σε καμιάν αιματοχυσία θ’ αποκτήσει ένα πλεονέκτημα επί του αντιπάλου του, αν εκείνος δε δράσει με τον ίδιο τρόπο. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, υπαγορεύει το νόμο του στον αντίπαλο τόσο, όσο ο καθένας ωθεί τον άλλο σε ακρότητες, στις οποίες μόνο το αντιστάθμισμα που υπάρχει από την άλλη πλευρά χαράζει όρια. Να πώς πρέπει να θεωρήσουμε τα πράγματα. Το ν’ αγνοήσουμε το στοιχείο της θηριωδίας, εξαιτίας της αποστροφής που εμπνέει, είναι διασπάθιση της δύναμης, για να μην πούμε σφάλμα.»