Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 8:00:08 μμ
Παρασκευή, 08 Ιανουαρίου 2021 21:21

Μικρές εύθυμες σχολικές ιστορίες - 7

Του Δημήτρη Ιωαννίδη, Δασκάλου / τ. Σχολικού Συμβούλου.

Η αναγνώριση. Στο Ανθόφυτο πέρασα τις πιο ευχάριστες στιγμές της διδασκαλικής μου ζωής γιατί ήμουν νέος (μόλις 24 ετών) και ελεύθερος, πράγμα που μου έδινε την δυνατότητα να κινούμαι εύκολα σε όλη τη γύρω περιοχή.

 

Στο χωριό, αλλά, και στα γύρω χωριά ζούσαν μόνο αγρότες μικροκαλλιεργητές και κτηνοτρόφοι, όπως ακριβώς και σ το δικό μου χωριό. Έτσι, η εγκατάσταση, η προσαρμογή και η συμβίωση μαζί τους ήταν πολύ εύκολη. Ανακατευόμουν μαζί τους σαν ένας απ’ αυτούς παίζοντας μπάλα μαζί τους και μετέχοντας σ’όλα τα γλέντια και τις τοπικές εκδηλώσεις, κι έτσι δημιουργήθηκε μια απεριόριστη εμπιστοσύνη και αγάπη ανάμεσα σε μένα και σ’ όλους τους κατοίκους του χωριού.
Έτσι θυμάμαι με πολύ αγάπη τα 6 χρόνια που πέρασα μαζί τους, και, την ίδια αγάπη δείχνουν κι εκείνοι σε κάθε επίσκεψή μου, παρ’όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε (όσοι ζουν ακόμα) αλλά, και οι νεώτεροι, μαθητές μου οι περισσότεροι που ζουν στο χωριό.
Τα ευτράπελα περιστατικά -σαν του κ. Κατσόρα που διηγήθηκα στο προηγούμενο σημείωμά μου- είναι άπειρα, τα οποία, κάθε φορά που βρίσκομαι στο Ανθόφυτο μου τα θυμίζουν οι μαθητές μου. Ένα απ’αυτά, για να μπούμε και στο κλίμα των εύθυμων ιστοριών, είναι και αυτό που θα καταγράψω στη συνέχεια. Ήταν καλοκαίρι του τέλους της 10ετίας του 1980 όταν επισκέφτηκα το χωριό έπειτα από αρκετά χρόνια.
Οι μαθητές μου που βρέθηκαν στην πλατεία ειδοποίησαν αμέσως τους υπόλοιπους που τριγύριζαν εκεί γύρω και σε πολύ μικρό διάστημα σχηματίστηκε ένας τεράστιος κύκλος 15/20 παιδιών που άρχισαν να διηγούνται ευχάριστα και διασκεδαστικά περιστατικά από τη σχολική τους ζωή. Την ώρα που διηγούνταν και χαριεντίζονταν με τις διάφορες διηγήσεις τους ξεσπώντας σε ατράνταχτα γέλια, φάνηκε να πλησιάζει στη ομήγυρη ένας αρκετά γεμάτος άνδρας με ελλιπή δόντια και τελείως φαλακρός.
Έπεσαν όλοι επάνω μου και άρχισαν να με ρωτούν ποιος είναι και αν τον αναγνώρισα, σίγουροι όλοι πως δεν θα τον αναγνώριζα. Τον αναγνώρισα αμέσως, αλλά προσποιήθηκα τον προβληματισμένο για να δώσω το κατάλληλο «σασπένς» στην υπόθεση της στιγμής και άρχισα ποιος να είναι; ποιος να είναι; Και ενώ περίμεναν όλοι με ιδιαίτερη αγωνία να δουν αν τον αναγνώρισα, εγώ, κοιτάζοντας τον προσεκτικά του λέω: Ρε, φίλε, μήπως υπηρέτησες στην Αεροπορία; γιατί μάλλον από εκεί θα σε ξέρω.
Δεν μπορώ να περιγράψω ούτε με « λόγια ούτε με κινήσεις και γράμματα» το τι επακολούθησε στην παρέα μας, αρκεί να σας πω πως από τους 15/20 που ήμασταν οι μισοί είχαν πέσει κάτω από τα γέλια και οι άλλοι μισοί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τις τρέλες που έκανα ο ένας στον άλλον. Εγώ , βέβαια όταν συνήλθαμε από τα γέλια και τα πειράγματα του λέω Τι έγινε ρε Μιχάλη; πως μεγάλωσες έτσι; Κοντεύεις να με φτάσεις. Ήταν ένα εξαιρετικό παιδί ο Μιχάλης που δυστυχώς μας άφησε νωρίς. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει! Σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη.