Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 12:37:46 πμ
Κυριακή, 05 Ιουλίου 2020 23:57

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο;

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη.

Ο Λευτέρης και η Άννα γνωρίστηκαν σε μια έξοδο με κοινούς φίλους. Λίγο πριν λήξει η βραδιά αντάλλαξαν τηλέφωνα αφού πρώτα, κατά την διάρκεια των πολλών ωρών διασκέδασης και την ανάλογη κατανάλωση αλκοόλ, είχαν ανταλλάξει βλέμματα, τυχαίες χειρονομίες και γενικά όλα αυτά που υπόσχονται πως θα υπάρξει συνέχεια στο έργο…

 

Η κατάσταση λοιπόν σε λίγες μέρες πήρε την ευτυχέστερη και για τους δύο οδό και ένας έρωτας είχε μόλις γεννηθεί... Φρέσκος με τα χρώματα του πάθους, τις πινελιές του εγωισμού, τα πείσματα και τις αμέτρητες όμορφες στιγμές…
Η Άννα έπλεε σε πελάγη γαλάζια με ανέμους που της έδιναν δύναμη να υποστηρίξει με όλο της το θέλω αυτή τη σχέση…
Στην απέναντι παραλία ο Λευτέρης που μόλις είχε αρχίσει να σχεδιάζει τη ζωή του, την επαγγελματική του κατεύθυνση και την ανάληψη καθηκόντων που δεν θα του έδιναν περιθώρια για περαιτέρω… ξέρετε…
Άρχισε λοιπόν να παραμελεί, να ακυρώνει, να κρατά σιωπές από εκείνες που σε κάνουν να υποθέτεις 487 πράγματα σε μια στιγμή και δεν άργησε να εμφανιστεί σε κοινό στέκι με κάποια φίλη, όπως ισχυρίστηκε, από το Πανεπιστήμιο…
Ο χωρισμός ήρθε και είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός τέλους…
Η Άννα πιστή στο πρωτόκολλο ενός καθωσπρέπει χωρισμού, έκλαψε στην αγκαλιά μου, τον έβριζε, υποσχόταν πως δεν θα του ξαναμιλήσει κτλ κτλ κτλ.
Οι μήνες πέρασαν, ο χρόνος όμως δεν έκανε την δουλειά που έπρεπε… έτσι η παλινδρόμηση του Λευτέρη βρήκε την Άννα να τσαλακώνει εγωισμό και να τον καλωσορίζει στη ζωή της με όλες τις γνωστές ατάκες του τύπου, άλλαξε, το ξανασκέφτηκε, ήταν πολύ ανώριμη απόφαση να δώσουμε ένα τέλος… και τα υπόλοιπα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας θέλοντας να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία.
Μήπως όμως τροφοδοτούμε τη σκέψη μας με ελπίδες που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα; Ίσως …
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο λένε και μιλάνε για αυτές που ζήσανε κάνοντας μικρούς ή μεγάλους κύκλους. Κύκλους που ολοκληρώθηκαν και η επανεκκίνισή τους μονο μουτζούρες δημιουργεί και γρατσουνιές που ίσως και να μείνουν για πάντα…
Το ζευγάρι λοιπόν για λίγο καιρό διένυε έναν second hand έρωτα και μια ψεύτικη ευτυχία… διότι τα πράγματα δεν είχαν καθόλου μα καθόλου αλλάξει. Ούτε διορθώθηκαν οι ρωγμές που προκάλεσαν την αρχική κατάρρευση…
Ο Λευτέρης άρχισε να αργεί στο γραφείο και κάθε που συνέβαινε αυτό η Άννα έπαιρνε όλες τις φίλες της με τη σειρά για να εκμυστηρευτεί τις ανησυχίες της μήπως ο καλός της την έχει κάνει ελαφάκι…μήπως τον χάσει, μήπως… μήπως…
Πολλές παλιές σκέψεις οι ίδιες και απαράλλαχτες. Το τέλος ήρθε και ήταν τόσο σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε όσο σίγουρο είναι πως το ξημέρωμα θα προβάλει ο ήλιος από την ανατολή…
Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν κολλάει πάλι και αν αυτό συμβεί θα μείνει η γραμμή να σου θυμίζει.
Αν η ανάγκη να επιστρέψεις έχει τους πυλώνες της στην ανασφάλεια να αντιμετωπίσεις το μέλλον, τότε καλύτερα να γιατρέψεις εαυτόν και μόνο τότε να προχωρήσεις. Το βέβαιο της υπόθεσης είναι πως δεν αλλάζει κανένας για κανέναν κι αν γίνει κάτι τέτοιο τότε έχει ημερομηνία λήξεως.
Αν ξαναγυρίσεις βάζεις την υπογραφή σου σε ένα συμβόλαιο που έχει λήξει… και τα ληξιπρόθεσμα συμβόλαια δεν σου παρέχουν καμιά απολύτως βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν σε ευτυχέστερους δρόμους…μήπως είναι καλύτερο να στέλνουμε τις παλιές αγάπες στον παράδεισο, κρατώντας την γνώση που μας πρόσφερε η εμπειρία να τις ζήσουμε; Κρατώντας τα χαμόγελα και τις στιγμές μας;
Κι αν πάλι επιμένεις να ψάχνεις στα αποκαίδια ένα τόσο δα μικρό κάρβουνο, σκέψου δύο φορές αν αξίζει να γεμίζεις μουντζούρες…
Όσο για την φίλη μου την Άννα έδωσε ένα δεύτερο τέλος με κάποιες ομοιότητες με το πρώτο, σηκώθηκε ίσιαξε την φούστα της και αυτή την στιγμή που μιλάμε βρίσκεται με τον Αντώνη στην Σαντορίνη. Γιατί η ζωή γράφει τα πιο όμορφα σενάρια φτάνει εσύ να επιλέξεις τους συντελεστές του έργου που θα πρωταγωνιστήσεις… και να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς πως δεν πρέπει να νομίζεις πως οι παλιές αγάπες θα αναστηθούν και θα μετουσιωθούν σε κάτι διαφορετικό απ΄ότι ήταν.. στα πιο μεγάλα θέλω άλλωστε έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν πίσω… αφιερωμένο σε μια Άννα που ψάχνει ακόμη στις στάχτες!