Γράφει ο NIKΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

Ο Παλαμάς είναι κατ’ εξοχήν o ποιητής που πρώτος μίλησε  για τις ευρωπαϊκές και τις Παγκόσμιες  αξίες: «Του κόσμου είμαι πολίτης πατρίδα έχω τη Γη» γράφει στην «Ποιητική» του.  Ενώ, αναφορικά με την Ευρώπη, στο ποίημά  του «Λόγος Εντέκατος» λέει: «Η Αθήνα δεν υπάρχει πια, υπάρχει η Ευρώπη». Όταν όμως είδε τη Μικρασιατική Καταστροφή, η ταύτιση της Πατρίδας με την Ευρώπη και τον κόσμο  γκρεμίστηκε μέσα του,  αναδιατυπώνοντας την άποψή του με τον εξής  στίχο:  «Μάννα η πατρίδα χάνεται, μάννα μου ο κόσμος χάνεται».

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

Ο Περίανδρος της Κορίνθου γνωστός σοφός και τύραννος έστειλε κάποιον έμπιστό του στον Θρασύβουλο να του ζητήσει τη συμβουλή του σχετικά με την επιτυχία της τυραννίδας του. Ο Θρασύβουλος πήρε τον απεσταλμένο του Περίανδρου και τον πήγε σ' ένα χωράφι με σπαρτά και με ένα ραβδί άρχισε να χτυπά και να τσακίζει τους βλαστούς που προεξείχαν.

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Με το άρθρο μου αυτό δεν επιθυμώ να θίξω καμία και κανέναν αλλά να αναδείξω αδυναμίες και δυνατότητες, παραταξιακές κι ατομικές, καθοριστικές για έναν  εκλογικό  αγώνα  που οσονούπω έρχεται. Οι άνθρωποι δεν κρίνονται μόνο από τη συμμετοχή τους στα πολιτικά, αλλά και από τη σιωπή τους. Από  την αποχή τους  στα  κοινωνικά και πνευματικά ζητήματα του τόπου τους.

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Άσχετη και εντελώς άστοχη ήταν τις προάλλες η αναφορά του Γεραπετρίτη στο έργο του Λυσία, "Υπέρ Αδυνάτου". Το συγκεκριμένο έργο αναφέρεται στον κοινωνικό αποκλεισμό που υπήρχε στην Αθήνα, κι εκφωνήθηκε το 403-402 π.Χ. ενώπιον της βουλής των Αθηναίων, στις αρμοδιότητες της οποίας υπάγονταν και οι χορηγήσεις επιδομάτων σε ανάπηρους πολίτες. Εν ολίγοις αναφερόταν στον κοινωνικό ρατσισμό, στις θεσμικές ανισότητες του κράτους, καθώς και στην προσπάθεια ενός ανάπηρου πολίτη να υπερασπισθεί το δικαίωμά του, για κρατικό επίδομα.

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023, μία η ώρα το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κιλκίς, αποχαιρετήσαμε τον δάσκαλο των δασκάλων, τον λαμπρό φιλόλογο, θεατρικό συγγραφέα και συντάκτη ποντιακού λεξικού, τον Δημήτριο Νικοπολιτίδη.

Καμωμένος από αυθεντική στόφα ανθρώπου, που σέβεται τον εαυτό του, τον πολιτισμό του και τη γλώσσα του, πορεύτηκες στη ζωή αφήνοντας πίσω σου ανεκτίμητες παρακαταθήκες. Υπήρξες άνθρωπος που έδινε αξία στην ανθρωπιά, επιστήμονας που τιμούσε την επιστήμη και δάσκαλος που αποτελούσε λαμπρό παράδειγμα για τους μαθητές του.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Η αμφιβολία γεννά τη γνώση και η γνώση γεννά την αμφιβολία. Όσα πιο πολλά γνωρίζει κανείς τόσο πιο πολύ απορεί για τα γνωστικά κενά που έχει. Η γνώση φέρνει γενικά πόνο. «Εν τη πολλή σοφία υπάρχει και πολλή λύπη», λέει η Αγία Γραφή. Όποιος προσθέτει γνώση προσθέτει πόνο. Ή πιο απλά: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Μακάριοι και οι οπαδοί της μιας άποψης ή του ενός βιβλίου. Μακάριοι  και οι πάσης φύσεως δογματικοί, καθώς τα ξέρουν όλα και δεν ζουν με αμφιβολίες και υπαρξιακές ανησυχίες.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Τις πιο βαθιές ουλές στις ψυχές των ανθρώπων τις χαράζουν οι σοφές ρήσεις. Τα πιο  σοφά αποτυπώματα απορρέουν από τα λαϊκά αποφθέγματα. Ενθυμούμενος το  άσμα του μεγάλου Καζαντζίδη «είμαι τραγούδι είμαι λαός, δεν είμαι κτήμα κανενός» και βλέποντας το τι γίνεται σήμερα,  ο νους μου πήγε αυθόρμητα στο «είμαι κοπάδι, είμαι οπαδός, είμαι ένα απόκτημα του καθενός». Του κάθε λαϊκιστή και λαοπλάνου.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Ποιος γνωρίζει καλύτερα τι σημαίνει ζωή; Ένας γιατρός που για να πάρει ειδικότητα φθάνει στην ηλικία των σαράντα ετών ή ένας (ευρω)βουλευτής που στην ίδια ηλικία έχει ένα σωρό ακίνητα κι ένα σκασμό σε καταθέσεις; Η ερώτηση σαφώς και  είναι ρητορική, καθώς η άσκηση της πολιτικής για τους κάθε είδους  άπληστους ήταν ανέκαθεν ελκτική.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.    

Η αλλαγή του χρόνου είναι ταυτόχρονα σταθμός και αφετηρία. Ανάμνηση και προσδοκία. Ένα κεφάλαιο που έκλεισε και μια νέα σελίδα που ανοίγει. Μοναδικές στιγμές οι θύμησες από καιρούς που δεν οξειδώθηκαν. Από ημέρες που ζυμώθηκαν με μπόλικο φως. Από δειλινά που μύριζαν  νοτισμένο χώμα, απ' όταν η ζωή ήταν ιδέα ανυποχώρητη, η αγάπη αίσθημα αδιαπραγμάτευτο κι ο έρωτας ανυπότακτη αλήθεια.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Οι δείχτες του παλιού ρολογιού αγκομαχούν στον τοίχο. Η ζωή έχει γίνει σκληρή και για τ’ άψυχα. Το  φως του ήλιου δεν βλέπει τα κοινωνικά υπόγεια. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ακρίβεια είναι το πρόσωπο της σημερινής πραγματικότητας. Πάνω στη νέα οικονομική συμφορά χτίζεται μια συμπεριφορά που καθιστά τον πολίτη αδιάφορο για τα κοινά, γιατί έχει να αντιμετωπίσει δικά του ζητήματα.  «Οι μέρες που μας βρήκαν είναι πολύ δύσκολες» ηχεί, από τα παλιά η φωνή του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν.