Ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Γ. Μαυραγάνης συναντήθηκε προχθές με μέλη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις ΔΟΥ και διαβεβαίωσε πως με τη φορολογική μεταρρύθμιση ο ρόλος τους θα αναβαθμιστεί…

Και τώρα τι κάνουμε; Ποιο, διάολε, ήταν το μήνυμα των εκλογών. Τι ήταν αυτό που ήθελε να πει ο ελληνικός λαός; Κι άντε να ξανασυζητάμε για το μήνυμα των επόμενων εκλογών, ως μια λέσχη διαλόγου και προβληματισμού.

των χώρων εστίασης και αναψυχής (καφετέριες, καφενεία, εστιατόρια-ταβέρνες, αναψυκτήρια, κέντρα διασκέδασης κ.λπ.), μετά από πρωτοβουλίες του γνωστού επιχειρηματία του χώρου, Νίκου Τερζενίδη, ιδιοκτήτη των κέντρων διασκέδασης «Θέατρο» και «Δειλινά».
Σε δήλωσή του ο κ. Τερζενίδης αναφέρει:

Μοίρα καλή (;) τόφερε να σπουδάσω στο Γεωλογικό Τμήμα του ΑΠΘ, έχοντας για καθηγητές ή… μέντορες στο ΙΓΜΕ, όσους σήμερα «συγκρούονται» για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να δημιουργηθούν λατομεία χρυσού στα Κρούσια.

Μου περισσεύουν 50 ευρώ και, μέρες πούναι, σκέφτομαι να διασκεδάσω σ’ ένα από τα καζίνο των Σκοπίων. Δε βαριέσαι, τι ψυχή έχουν 50 ευρώ για να το κάνουμε και θέμα, για νάχουμε και ηθικές αναστολές;!

Πιάσαμε Σεπτέμβρη και το καλοκαίρι δεν λέει να τελειώσει, μήτε και τα… έκτακτα μέτρα του Μνημονίου. Η χώρα πορεύεται με τον αυτόματο πιλότο της οργής και του φόβου, χορεύοντας με τους βορειοευρωπαίους. Από Δανία του νότου, κατάντησαν τη χώρα δανεικιά του κόσμου. Είναι μια τρέλα!

Το Μνημόνιο και οι καταργήσεις-συγχωνεύσεις που προωθεί σε κρατικούς οργανισμούς, ουσιαστικά εξαφανίζει σταδιακά από την Γουμένισσα τις δημόσιες υπηρεσίες και καταργεί αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, πως η Γουμένισσα ήταν η πρωτεύουσα της Παιονίας, κάτι που στηρίζονταν ακριβώς στην παρουσία πολλών δημόσιων υπηρεσιών στην πανέμορφη πολιτεία  του Πάικου.

«...Και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους...»
κατά πως θάλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Τόπε και η Eurostat, οι Ελληνες δουλεύουν περισσότερο από κάθε Ευρωπαίο, κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, όταν ο Γερμανός 36 και ο Ολλανδός 31.

«...Λαέ, να θυμάσαι ότι όταν μέσα στην Δημοκρατία δεν βασιλεύει η Δικαιοσύνη, με απόλυτη μάλιστα εξουσία, και όταν αυτή η λέξη δεν σημαίνει την αγάπη για την ισότητα και την πατρίδα, τότε η λευτεριά είναι κακή έννοια.

Aλληλεγγύη
Τι να του πω του Παναγιώτη, πως μπορώ να του δώσω κουράγιο; Κοντά 45 χρονών και με δυο παιδιά. Ξαφνικά και απρόσμενα βρέθηκε χωρίς δουλειά. Το εργοστάσιο έκλεισε και απέμειναν ανοιχτές όλες του οι ανάγκες, του σπιτιού, των παιδιών με τα φροντιστήρια και της Τράπεζας με τις δόσεις του στεγαστικού δανείου.
Η κρίση! Και για τον Παναγιώτη, που ψάχνει και δεν βρίσκει δουλειά, η κρίση δεν είναι χρηματιστηριακή, μήτε των αγορών, μήτε των τραπεζών, ούτε έχει να κάνει με το έλλειμα της χώρας. Γι’ αυτόν, δεν είναι πια απρόσωπη και μακρινή. Είναι το απόλυτο αδιέξοδο, η κατάρρευση του κόσμου, τα σκοτωμένα όνειρά του.