Το βιβλίο-φωτογραφικό λεύκωμα του Κώστα Τερζενίδη, Δροσάτο, των προσφύγων η κοινότητα (έκδοση Δημοσιογραφικού Οργανισμού Κιλκίς, 2010 ) έχει την εξής πρωτοτυπία: εξιστορεί τα γενόμενα ενός αιώνα χρησιμοποιώντας περισσότερο το φωτογραφικό υλικό και λιγότερο το κείμενο.Σε κάθε κεφάλαιο βρίσκουμε μια ευσύνοπτη εισαγωγή, η οποία προβάλλει τα βασικά στοιχεία του προς παρουσίαση κεφαλαίου. Έτσι, στον αναγνώστη δίνεται η δυνατότητα, με βάση το εισαγωγικό σημείωμα ή άλλα κείμενα (σύντομα και αυτά) και τις φωτογραφίες να <<συνθέσει>> τη δική του ιστορία. Πολλές, όμως, φορές και μόνο μια φωτογραφία είναι αρκετή για να φανταστείς και να δημιουργήσεις το πλαίσιο και τις καταστάσεις που δημιούργησαν το στιγμιότυπο αυτό, ακόμη και ο αναγνώστης που δεν αναγνωρίζει τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι σε θέση να το πραγματοποιήσει, δίχως τη βοήθεια άλλων στοιχείων.
Στις 240 σελίδες του βιβλίου παρουσιάζονται 29 κεφάλαια. Σε αυτά, τα κεφάλαια, διαβάζουμε για τα γεωγραφικά και άλλα χαρακτηριστικά του χωριού, όπως υποδομές, συγκοινωνία κα. Βρίσκουμε την ιστορία του χωριού, την εξέλιξη της πορείας του μέσα στο χρόνο και τον αριθμό των κατοίκων του, όπως αυτός αποτυπώνεται στις απογραφές, ξεκινώντας από το 1928 και φθάνοντας στην απογραφή του 2001. Τον αγώνα και την αγωνία στις αλησμόνητες πατρίδες, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη, τη Μικρά Ασία. Τη δημιουργικότητα στη νέα πατρίδα. Τις ασχολίες των κατοίκων, τα επαγγέλματα, τα γλέντια αποχαιρετισμού των παιδιών που έφευγαν στρατιώτες. Γνωρίζουμε τους οργανοπαίχτες που έδιναν την ευφρόσυνη νότα στη ζωή. Μαθαίνουμε τα της εκπαίδευσης και κυρίως για την αξιοσημείωτη προσφορά της εθελοντικής εργασίας των κατοίκων του χωριού, με την οποία δημιουργήθηκαν σειρά έργων υποδομής και οι προϋποθέσεις για να γίνει το χωριό Δροσάτο το κεφαλοχώρι της περιοχής. Η δραστηριότητα αυτή είναι ξεχωριστή για την ελληνική πραγματικότητα και άξια περαιτέρω μελέτης και έρευνας.
Υπάρχουν πολλά ακόμη στοιχεία του βιβλίου για τα οποία θα μπορούσαν να γραφούν πολλά και κυρίως να ανοίξουν, ίσως το σημαντικότερο, ένα κύκλο αναζητήσεων και προβληματισμού για τη σχέση μας με αυτό που γενικότερα αποκαλούμε ιστορία, ξεκινώντας από την ιστορία του χωριού μας ή της πόλης μας και φτάνοντας σε εκείνην της ευρύτερης περιοχής και τέλος της χώρας μας.
Με το βιβλίο του ο Κώστας Τερζενίδης μας υπενθύμισε την ανάγκη να τρέξουμε με βήμα ταχύ προεκειμένου να αποτυπώσουμε και να διασώσουμε όσα ακόμα στοιχεία υπάρχουν από το όχι και τόσο μακρινό χθες. Κοιτάζοντας το βιβλίο του ένας συναισθηματικός αλλά και λογικός συνειρμός με οδήγησε στο να φανταστώ μια δημόσια ή δημοτική βιβλιοθήκη η οποία να έχει στα σπλάχνα της ένα παρόμοιο ή ανάλογο βιβλίο για κάθε χωριό. Ένας τόπος με περιουσία του μια τέτοια βιβλιοθήκη θα ήταν ζηλευτός. Όπως ζηλευτοί είναι και οι τόποι που έχουν φροντίσει για την καταγραφή και τεκμηρίωση της ιστορίας τους, αναθέτοντας σε επιστήμονες την συλλογή ντοκουμέντων (οπτικοακουστικών, φωτογραφικών κτλ.) και την αξιοποίηση του διαθέσιμου υλικού με ποικίλους τρόπους. Ίσως οι νέοι δημοτικοί άρχοντες του νομού μας να έχουν ανάλογες σκέψεις. Το εύχομαι.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι αυτό που επιχείρησε ο Κ.Τ. είναι μια δωρεά, που κρύβει πίσω της μεγάλο κόπο και κυρίως μεγάλη αγάπη και σεβασμό για το γενέθλιο τόπο του, η οποία αθροίζεται σε εκείνες τις δωρεές-συγγραφικές καταθέσεις των: Σάββα Ατματσίδη, Θανάση Βαφειάδη, Γιώργου Εχέδωρου, Xρήστου Ίντου, Παύλου Τσαμαντουρίδη, Θώμης Σαββοπούλου κα. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής της τρίτης γενιάς στη μνήμη και τους αγώνες της ρίζας τους.
