Έφθασαν πάλι τα Χριστούγεννα. Από την παραδοσιακή εικόνα της εορτής μας απέμειναν μόνο οι αναμμένες λάμπες στις πλατείες και στα σπίτια. Μας λείπει το ένα “ου εστιν χρεία” (Λουκ. ι ,42). Μας λείπει ο Χριστός, επειδή εμείς μεταλλάξαμε την εορτή των Χριστουγέννων, οριζοντιώνοντάς την με τα ρεβεγιόν και τα ξενύχτια και απεμπολήσαμε τα ουσιώδη. Το ουσιωδέστερο όλων τον εκκλησιασμό και την προς αλλήλους φιλαδελφία. Έτσι καταφρονήσαμε τον “μεγάλον Θεόν και Σωτήρα μας”, όπως μας γράφει ο απόστολος Παύλος (Τιτ. β ,13). Η λυτρωτική και ειρηνόδωρη αλήθεια ότι ο Κύριος ενανθρώπησε “εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου” δεν μας συγκινεί. Ελάχιστοι συγκινούνται και στέκονται συναντιλήπτορες στους πάσχοντες αδελφούς μας.
Δεν απογοητευόμεθα όμως. “Ου πάντων η πίστις” (Β Θεσ. γ ,2), “μικρόν το ποίμνιον” (Λουκ. ιβ ,32), “ολίγοι οι εκλεκτοί” (Ματθ. κ ,16) μας πληροφορεί ο αδιάψευστος λόγος Του. Παραμένουμε πιστοί στην κλήση Του και στο χρέος μας να ευαγγελιζόμεθα τον Κύριον Ιησούν “χθες και σήμερον τον αυτόν και εις τους αιώνας” (Εβρ, ιγ ,8). Αναπολούμε το μήνυμα και ταυτόχρονα οσφραινόμεθα την οσμή της πνευματικής ευωδίας της διαιώνιας εκκλησιαστικής προϊστορίας, που αδιακόπως κοινωνεί και απαύστως δοξολογεί τον εν Τριάδι ένα Θεό της χριστιανικής αποκαλύψεως. Και εν ταυτώ ενορώμεν δια της πίστεως “όρασιν ην είδον” οι Προφήτες· “θεώμεθα” δια της αποστολοπαράδοτης θεοσέβειας την έκσταση των αυτοπτών της Μεταμορφώσεως και “προορώμεν” δια της αποκαλυπτικής ελπίδος τα έσχατα, την εν Χριστώ αιωνική μεθιστορία της Εκκλησίας και του σύμπαντος κόσμου.
Ζούμε και βιώνουμε, ο κάθενας στο βαθμό της καθαρτικής και ενθεωτικής δεκτικότητος και μεθεκτικής δυνατότητός του, την Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, η οποία απαστράπτει τον θείο φωτισμό της θείας δόξης εκεί στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Εκεί ξεδιπλώνει την αδάπανη χάρη που μετέχεται από τους θεόφρονες και που συνιστά την επί γης και υπέρ τους ουρανούς ενθεαστική πραγματικότητα της Εκκλησίας. Πρώτα της μέλη οι αγραυλούντες ποιμένες και οι εξ ανατολών Μάγοι, που προσέφεραν τα δώρα τους.
Στο πρόσωπο της Θεομήτορος Παρθένου Μαριάμ συγκλίνει όλη η ιστορία της σωτηρίας μας. Είναι το μοναδικό πρόσωπο σε όλη την Αγία Γραφή που συγκεφαλαιώνει και συνοψίζει αυτή την αποκλειστικότητα. Σε κανέναν άλλον δεν επεφύλαξε ο ουρανός τέτοια εγκώμια: “Χαίρε, Κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξί... τέξη Υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν· αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των ανομιών αυτών... Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και Δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι. Διο και το γεννώμενον εκ σου Άγιον, κληθήσεται Υιός Θεού” (Λουκ. α ,26 κ.εξής). Έτσι την προσφωνεί και αυτά της ευαγγελίζεται ο άγγελος Γαβριήλ απεσταλμένος από τον Θεό. Σε κανέναν άλλον δεν αναγνώρισε και η θεοχαριτόβρυτη με τη Γέννηση του Κυρίου γη, τέτοιο μεγαλείο: “ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου· και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η Μήτηρ του Κυρίου μου προς με;” (ένθα ανωτέρω). Με αυτά τα λόγια την υποδέχεται η κυοφορούσα Ελισσάβετ στον οίκο Ζαχαρίου πλημυρισμένη από το Άγιο Πνεύμα.
Η εικόνα που αντικρίζουμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ αναβιώνει στη μνήμη μας τις προφητικές ρήσεις και προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης που επαληθεύθηκαν στο πρόσωπο της Κεχαριτωμένης Παρθένου Μαριάμ, της Πανάγνου Μητρός του Εμμανουήλ. Δια του Εμμανουήλ, χάρη στον Εμμανουήλ, ως αδελφοί του Εμμανουήλ, όλες οι φυλές της γης ευλογούνται.
Η Μητέρα του Θεού προσφέρει δώρο στον Υιό Της τη δική της παρθενική φύση. Αξίζει να προσέξουμε την προφητεία του Ησαΐα, του μεγαλοφωνότατου των προφητών. Προφήτευσε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νηπίου Ιησού: ότι Θεός “μετά τούτο επί γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη” (Βαρ. γ ,38) και ότι “παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν”. Μέσα στα γεννηθέντα παιδιά αυτής της εποχής αλλά και όλων των άλλων εποχών έχει μια ξέχωρη χαρισματική διάσταση η Γέννησή Του, είναι ο Υιός του ανθρώπου, ενός ανθρώπου σύμφωνα με τον προφήτη Δανιήλ, που προσφέρθηκε σ᾽ εμάς, κατά το προαιώνιο σχέδιο της Αγίας Τριάδος, του Θεού ημών.
“Ου η αρχή εγενήθη επί του ώμου αυτού”. Η παντοδυναμία Του ήταν, είναι και θα είναι αιώνια, διότι είναι ο άναρχος και ατελεύτητος Υιός και Λόγος του Θεού, που γίνεται κατά σάρκα και Υιός της Παρθένου Μαριάμ.
“Και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος”. Είναι ο μεγάλος αγγελιοφόρος του μηνύματος του Θεού, ότι δηλαδή ο Υιός του Θεού θα σαρκωθεί και θα ενώσει στον Εαυτό Του το ανθρώπινο γένος. Είναι Εκείνος που εμφανίζεται και ομιλεί στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά και δια του σπερματικού λόγου στους δικαίους εθνικούς.
Σε όσους δεν είναι σημείο αντιλεγόμενο αποκαλύπτεται ως “θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων της ειρήνης”.
Και ενώ είναι παιδίον νέον προλέγεται και ως “πατήρ του μέλλοντος αιώνος” (Ησ. θ ,6).
Ίσως διερωτηθεί κάποιος, η Εκκλησία σε αυτό το αλλοτριωμένο η αλλοτριούμενο κόσμο, ποιο νόημα υπάρξεως και ποια αποστολή μαρτυρίας έχει. Η διδασκαλία της, ως πεμπτουσία της Αγιοπνευματικής εμπειρίας της έχει να μας διδάξει και να μας πει πως δεν πρόκειται να απαλλαγεί και να λυτρωθεί από την αυτοεξαχρείωση και την αυτοκαταστροφή, αν συνεχίσει την ζωή της αυτο-λατρείας της αυτο-αποθεώσεως, της αυτο-λυτρώσεως, της αυτο-πεποιθήσεως, περιφρονώντας τον μόνον Σωτήρα, Λυτρωτήν και Ευεργέτην και το λυτρωτικό Του κάλεσμα: “Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς”. Μας το λέει η Αυτοαλήθεια, που αποκαλύπτει τη δυναμική Της, εκεί στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, στην φάτνη των αλόγων ζώων. Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ.
Η ψυχοσωματική μας ύπαρξη, είναι δώρο του Δημιουργού μας Θεού. Γιαυτό και πρέπει να ξεφύγουμε από την ασφυξία που απειλεί την ψυχή μας δίχως το Χριστό. Πρέπει να ξεφύγουμε από την θεληματική εξορία μακράν του Θεού. Αυτό αφορά τη συνείδησή μας, τις καθημερινές πράξεις, τη νοοτροπία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις επιλογές του βίου μας.
Εκτός από την προσωρινή ζωή αυτού του κόσμου, έχουμε και την αληθινή πίστη και την εκκλησιαστική άμεση σχέση με τον αληθινό Θεό της ενανθρωπήσεως.
Δεν είναι το ίδιο, αλλά έχει μια αναλογία. Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Ο Κύριος θέλει να γίνουμε σώμα του όχι μόνο με την αγάπη, αλλά να αναμειχθούμε πραγματικά με τη σάρκα του”. Όπως μας παροτρύνει ο Κύριός μας και Θεός μας “ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει και εγώ εν αυτώ” (Ιω στ ,63) και αλλαχού “ ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα” (Ιω., στ ,54). Και συνεχίζει ο χρυσορρήμων πατήρ: “Κι αυτό γίνεται με την τροφή που μας χάρισε. Ανάμειξε τον εαυτό του και το σώμα του με μας, για να γίνουμε ένα, όπως ένα σώμα ενωμένο με την κεφαλή του. Έτσι κάνουν όσοι αγαπούν σφόδρα”.
Όμως, “κοντά στο άγιο θυσιαστήριο υπάρχει και ένα άλλο θυσιαστήριο, όχι λιγότερο σεβαστό: το ζωντανό σώμα των πιστών”. Η Εκκλησία μας φρόντισε για τη θεία Λειτουργία, για τη θεία Κοινωνία σε περισσότερους ανθρώπους.
Δίχως το Θεό, δεν θα σταθούμε στα πόδια μας. Γιαυτό χρειάζεται η μετάνοια, η εξομολόγηση, προπαντός η θεία λατρεία, η θεία κοινωνία, ο Αγιασμός, ώστε να λάβουμε αντισώματα θείας ευλογίας για την ταλαιπωρία που περνούμε. Δίχως τη θεία Χάρη, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο παρόν και στο μέλλον και στο χαρμόσυνο αιώνιο μέλλον.
Βεβαίως χάριν του ζωντανού σώματος των πιστών, η Εκκλησία μας ζητά, να σεβασθούμε την ανθρώπινη ζωή ο καθένας του διπλανού του, τηρώντας τα αυστηρά μέτρα, και αφήνοντας κατά μέρος κάθε υποτίμηση του φονικού κινδύνου.
Αδελφοί μου, προσεύχομαι για όλους σας και εύχομαι να έχετε πλούσια την ευλογία τοῦ Χριστοῦ μας καί τῆς Παναγίας μας.
Ὁ Μητροπολίτης σας
†Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος