Η οδύνη αυτονόητη μα πιότερο σε κυριεύει το δέος κάθε που αντιστρέφεται η φυσική ροή του κόσμου. Να κηδεύουν τους γονιούς τους τα παιδιά. Όχι τ’ αντίστροφο.
Τότε είναι που αναλογίζεσαι πως η Φύση δεν διαθέτει, δεν υπακούει σε ηθικούς κανόνες. Οι άνθρωποι έχουν (ή πρέπει να έχουν) Ηθική. Η Φύση ποτέ. Κινείται στις δικές της ράγες. Τις αμείλικτες στον πόνο που ενίοτε προκαλούν.
Σαν αυτόν που βιώνει ο παντί ενάρετος Ξενοφώντας.
Νοιώθουμε αδύναμοι να ψελλίσουμε λόγια παρηγοριάς.
Την αγάπη μας Ξενοφώντα. Και μακάρι να ήταν φάρμακο ν’ απαλύνει τον πόνο σου.
Θ.Π. - Κ.Τ.