Ομιλήσας και στους δύο ιερούς Ναούς, ανέλυσε δύο διαφορετικά θέματα.
Στον πρώτο αναφέρθηκε στη δύναμη του Αγιασμού, που φανερώνει την υπέρ ημών των ανθρώπων και όλου του κόσμου αισθητή παρουσία της άγιας πρόνοιας και χάριτος του Θεού, με συνεργό την πίστη των ανθρώπων ως μελών στο ένα εκκλησιαστικό σώμα του Χριστού θεραπεύει τα νοσήματα ψυχής και σώματος και καρποδοτεί τα επιτεύγματα της ιατρικής, ως δώρα της θεόδοτης ανθρώπινης σοφίας και επιστήμης.
Αναφέρθηκε λιτά και ενδεικτικά σε προσωπικές εμπειρίες με τον Αγιασμό ως τρόπο μέθεξης της θείας ευλογίας, αλλά και στα επιγραμματικά λόγια του διαπρεπούς Καθηγητού της Χειρουργικής και συνάμα περιφανούς αγίου Λουκά του αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως-Κριμαίας και Ομολογητού και πρωτοπόρου στην έρευνα της ιατρικής, που υπέστη πολύχρονα μαρτύρια και διώξεις εκ μέρους των αθέων κυβερνώντων για την ιερωσύνη και την πίστη του και διαλαλούσε: «Να πίνετε Αγιασμό, όσο πιο συχνά μπορείτε. Αυτό είναι το καλύτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο. Μιλάω όχι μόνο σαν ιερέας, αλλά ως γιατρός. Από την εμπειρία μου στον τομέα της Ιατρικής». Δεν παρέλειψε τέλος να μιλήσει πολύ απλά για την ευλογία του Θεού στην απλή και δυνατή πίστη των ανθρώπων την ημέρα των Θεοφανείων. της θείας χάριτος όταν επέμενε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος να μην είναι κλειστές οι Εκκλησίες.
Μετά από την απαραίτητη υπέρ απάντων θυσιαστική τήρηση των μέτρων αποκλεισμού, με τη στοιχειώδη ποιμαντική επιμονή της Ιεράς Συνόδου, τελικά επιτράπηκε και τόσοι πιστοί λειτουργήθηκαν, ήπιαν Αγιασμό, παρέλαβαν για τις οικογένειές τους και τα σπιτικά τους.
Η εκκλησιαστική αυτή συμμετοχή εορτασμού δεν επέτεινε πουθενά τις πανδημικές συνέπειες, καθώς με τους γνωστούς ελέγχους και για τα δυνητικά όρια ημερών διαπιστώθηκε πανελλήνια ότι το ιϊκό φορτείο ήταν στα χαμηλότερα επίπεδα.
Στην επακόλουθη ακολουθία των Χαιρετισμών στη Γουμένισσα και στην Ιερά Μονή της Παναγίας, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην αποκλειστικότητα του αποφασιστικού σωτηριώδους ρόλου της Υπεραγίας Θεοτόκου, που εκτείνεται στη διάρκεια της ιστορίας ως παρρησία, μεσιτεία και δαψιλία θείων δωρεών. Όλες οι υμνολογικές αναφορές ευγνωμονούν την Παναγία και την Μητρική Της υπέρ απάντων χαριτοδοσία, εγκωμιάζουν την θαυμαστή επενέργεια των θείων χαρισμάτων Της προς τον κόσμο όλο και ιδιαίτερα σε κείνους που έχουν την αγαθή προαίρεση να τα εκζητούν ή τελικά να τα αποδέχονται.
Ευχήθηκε τελικά για το επίλοιπον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να αποβεί για όλους μεστό θείων ευλογιών, διά της μετανοίας, της εξομολογήσεως και της καθαιρόμενης καρδιάς, στην προοπτική της απαραίτητης εθελούσιας εκκλησιαστικής συμμετοχής και της προσωπικής-συλλογικής ετοιμασίας για τη Μεγάλη Εβδομάδα κοινωνίας στο υμνούμενο-βιούμενο Σωτήριο Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου.
