Στο δρόμο μιλάμε για τον θερισμό που μόλις ξεκίνησε. Βρισκόμαστε και στην περιοχή που πρώτη υποδέχεται τις κουμπίνες. Στην έξοδο του Μαυρονερίου επιλέγουμε τη διαδρομή μέσω Πικρολίμνης. Πάντα συναρπάζει η θέα του μικρού βαθύπεδου με τη λίμνη στο κέντρο του.
Στην είσοδο του Μουσείου μας περιμένουν ο Γιάννης και η Ελένη Βεζερτζή, ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Αποστόλης Μαυρομάτης και ο Δήμος Καραστεργίου δραστήριο μέλος της τοπικής κοινωνίας. Κι έτσι ξαναβρεθήκαμε ύστερα από το 2014, όταν με αφορμή ένα ρεπορτάζ για το ζωολογικό Κήπο του Κυνηγετικού Συλλόγου με τον αείμνηστο επιστάτη και "ψυχή" του κυρ Στέφο, πρωτογνωρίσαμε το Λαογραφικό Μουσείο και το ζεύγος Βεζερτζή.
Δεν άλλαξαν πολλά.. Κατάφορτα τα τρία δωμάτια αλλά ..
-Ίσα ίσα, από τότε φροντίσαμε να διαμορφώσουμε σε περισσότερο λειτουργική μορφή το Μουσείο. Να είναι ευκολότερα επισκέψιμο σε ενότητες και τη διαχρονική εξέλιξη όσων προσδιόρισαν την καθημερινή ζωή.
Πάνε 30 τόσα χρόνια αφότου ο Γιάννης Βεζερτζής ξεκίνησε να συλλέγει αντικείμενα, σκεύη, εργαλεία ... Ήταν η αγάπη του για μια ζωή που πέρασε, σφραγίδες από μνήμες δικές του και των γειτόνων, πατεράδων και παπούδων.
Στην αρχή ήταν δυσκολότερη η προσπάθεια. Πάντα υπάρχει επιφυλακτικότητα. Μαζί με την Ελένη επισκεύασαν ένα παλιό κτίσμα των γονιών της Ελένης, στην άκρη του Μικροκάμπου. Θα ήταν στάβλος, αμπάρι, υπόστεγο.. Ξόδεψαν χρήματα πολλά για να δώσουν μορφή στο μεράκι τους. Σαν μικρό παλατάκι φαντάζει πια. Και από το 2010, όταν εγκαινιάστηκε η λειτουργία του, ιδού ένα Λαογραφικό Μουσείο που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει σε πλούτο εκθεμάτων από όσα ονομαστά γνωρίζουμε και επισκεφτήκαμε.
Τότε ήταν που έγινε ευκολότερη η προσπάθεια του Γιάννη Βεζερτζή να συγκεντρώσει κι άλλο υλικό. "Σαν είδαν το Μουσείο και πως τίποτε δεν πάει χαμένο, αλλά αντίθετα ομορφαίνει το χωριό και τη ζωή μας, έρχονταν πλέον μόνοι τους. Μου πρόσφεραν αντικείμενα, παλιά σκεύη, ρωτούσαν αν ενδιαφέρομαι να πάρω κάποια παλιά κι άχρηστη για εκείνους μηχανή, ένα ξεχασμένο και παρωχημένο πια εργαλείο..." διηγείται ο Γιάννης.
Το Μουσείο είναι πια καλύτερα οργανωμένο. Το έχει ελαφρύνει και διαμορφώσει τα εκθέματα κατά ενότητες. Τα τετραγωνικά του λίγα. Πολλαπλάσια όμως η αγάπη και το μεράκι του ζευγαριού που λες έκανε σκοπό της ζωής του να αναδείξει τον λαογραφικό πλούτο της ευρύτερης περιοχής του Μικροκάμπου, τον πλούτο εν τέλει μιας ζωής που τείνει να ξεχαστεί.
Με μόνο κίνητρο την αγάπη για τον τόπο τους. Διότι η επίσκεψη στο Μουσείο τους είναι δωρεάν. Απλώς χρειάζεται μια συνεννόηση πρώτα για να κλείσει το ραντεβού.
Τότε, το 2014. ήταν ακόμα σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό το Μουσείο. Γράψαμε και τότε.
Τώρα έρχεται κόσμος, έρχονται κυρίως μαθητές; ρωτάμε.
Έρχονται. Ήρθαν κάμποσα δημοτικά σχολεία του Κιλκίς. Φέτος περιμέναμε πολλά, έγινε και ενημέρωση μέσω των διευθύνσεων εκπαίδευσης. Αλλά ας όψεται ο κορονοϊός. Ελπίζουμε στη συνέχεια, απαντά ο Γιάννης Βεζερτζής,συνταξιούχος εδώ και χρόνια μετά από πολύχρονη προϋπηρεσία ως τεχνικός εργοδηγός στο Κολέγιο Θεσσαλονίκης.
Αλλά η δασκάλα Ελένη Βεζερτζή συμπληρώνει με νόημα: Πάντως όλα τα σχολεία του δήμου Συκεών της Θεσσαλονίκης και πολλά ακόμα της Θεσσαλονίκης ήρθαν και ξεναγήσαμε τους μαθητές στο Μουσείο.
Επιβεβαιώνεται ξανά το "ουδείς προφήτης στον τόπο του". "Τι μας προσφέρει πια" αναρωτήθηκε κάποτε είς μεγαλόσχημος. Ευκαιρίας δοθείσης ας θυμίσουμε τι προσφέρει στους επισκέπτες το Μουσείο.
Θα δείτε λοιπόν πως ήταν η ζωή κάποτε. Οι παλαιότεροι θα αναγνωρίσετε και εργαλεία και σκεύη της δικής σας καθημερινότητας τω καιρώ εκείνω.
Παραδοσιακή χωριάτικη κουζίνα με τα σκεύη μαγειρικής και τις οικιακές τότε συσκευές
Εργαλεία της καθημερινής ζωής και εργαλεία επαγγελματικά, του ξυλουργού, του χτίστη, του κουρέα, του αγρότη πάνω από όλα, του κηπουρού, του σιδερά, ένα πλήρες τεχνικό μουσείο με τα επαγγελματικά εργαλεία.
Διαμορφωμένος αργαλειός, κελάρι παραδίπλα με όλα τα συμπράγκαλα, το δοκάνι, το λιχνιστήρι, καρδάρες, μηχανές χειροκίνητες και ποδοκίνητες ραψίματος, σκεύος με το οποίο μάζευαν κάποτε χαμομήλι, πετρόμυλος, αρχαίες φωτογραφικές μηχανές, ραδιόφωνα με λυχνία και τα πρώτα με τρανζίστορ, ντουφέκι του τούρκικου στρατού, λόγχες παλαιικές, στολή μακεδονομάχου αυθεντική, γιακάς νύφης του 1906, γιλέκο γάμου, ένα αδιάκοπο και διευρυνόμενο σε κάθε βήμα φροντιστήριο για τη Ζωή Κάποτε.
Έχει όμως και σύγχρονα εκθέματα. Ο Γιάννης και η Ελένη έχουν ταλέντο στην αγιογράφηση. Και σε μια γωνιά εκθέτουν τα έργα τους. Αυτά και πολλαπλάσια είδαμε στη δίωρη επίσκεψή μας στο Μουσείο.
Κι όταν ο Γιάννης Βεζερτζής διαπίστωσε πως άπό το μακρύ ταξίδι στο χθες χόρτασαν τα νάτια μας, βάλθηκε να διασκεδάσει ακι την ακοή μας. Ο Φωνογράφος που δεσπόζει στο κεντρικό δωμάτιο παραμένει λειτουργικός. κι απολαύσαμε σε πρώτη εκτέλεση το "η μάνα μου με δέρνει γιατί σε αγαπώ..."
Ο ήλιος κατηφόρισε για τα καλά και πήρε να σκοτεινιάζει όταν βγήκαμε από το Μουσείο. Και το καλόψυχο και φιλόξενο ζευγάρι δεν μάς άφησε να φύγουμε. Περάστε να σας κεράσουμε. Χθες η Έλενα είχε γενέθλια, μάς είπαν. Μάλλον σαν μια καλή αφορμή να μας φιλέψουν.
Και πως να αρνηθείς άλλωστε. Το κέρασμα εξελίχθηκε σε κανονικό δείπνο. Με κρασί και τσίπουρο. Φύγαμε με τα μάτια και την ψυχή γεμάτα. Υπάρχουν ευλογημένοι συνάνθρωποί μας που ομορφαίνουν τη ζωή. Δόξα τω Θεώ, δεν απέλιπεν πάσα ελπίς.
Θ.Π. - Κ.Τ.