Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 12:32:40 μμ
Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου 2018 20:37

Θόδωρος Αλμετίδης. Το λαμπερό διαμάντι του τόπου μας, που έσβησε

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

 

‘’Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
(Κώστας Καρυωτάκης-‘’Τελευταίο ταξίδι’’).

  

                      

Έφυγε από κοντά μας λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στα 72 του χρόνια ο Θόδωρος Αλμετίδης, ο αγαπημένος μας Θοδωρής γεμίζοντας πένθος τις καρδιές συγγενών, φίλων και όλων των ανθρώπων που τον γνώρισαν έστω και για λίγο.
Ο Θόδωρος γεννήθηκε στο Μεταλλικό (το Γιάννες της Τουρκοκρατίας) το 1945, σε μια μετακατοχική Ελλάδα που βρισκόταν στη δίνη των διαφόρων φάσεων του εμφυλίου, σ’ ένα Κιλκίς που δοκιμάστηκε άγρια  τα δύσκολα αυτά χρόνια και σε ένα Μεταλλικό που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος.
Η οικογένεια Αλμετίδη όπως οι περισσότερες οικογένειες του Μεταλλικού, ήταν προσφυγικής καταγωγής από την περιοχή του Καυκάσου και συγκεκριμένα από το χωριό Βεζίνκιοϊ 10 χιλιόμετρα από το Καρς. Ο Θόδωρος ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Στέφανου και της Βαρβάρας Αλμετίδου. Τα άλλα πέντε αδέλφια του ήταν η Ανθούλα, η Έλλη, ο Κώστας, η Νιόβη και ο Μιχάλης. Δύσκολες οι συνθήκες ζωής τη δεκαετία του 50 για το Μεταλλικό όπως και για όλη την Ελλάδα. Ο αγώνας για την επιβίωση καθημερινός και επίπονος. Εκτός από τον αγώνα για τον επιούσιο,  η οικογένεια Αλμετίδη πέρασε τα δικά της ‘’πέτρινα χρόνια’’ που επηρέασαν βαθύτατα τον ψυχικό κόσμο του μικρού Θοδωρή.
 Οι γονείς Στέφανος και Βαρβάρα Αλμετίδου

Ο πατέρας Στέφανος, στέλεχος του ΚΚΕ, ήταν παλαίμαχος των αγώνων των κατοίκων του Μεταλλικού στις αρχές της δεκαετίας του 30 εναντίον του τσιφλικά Χατζηλαζάρου. Την γενικότερη αγωνιστική του δράση την πλήρωσε με συλλήψεις, βασανιστήρια και εξορίες στη Λήμνο, στη Φολέγανδρο, στην Ακροναυπλία, στον Αη Στράτη, στην Ικαρία, στην Κέρκυρα, στη Μακρόνησο και στη Γυάρο. Η μητέρα Βαρβάρα, μέλος του ΚΚΕ και ΕΑΜίτισσα στην Κατοχή, κρατήθηκε για οχτώ χρόνια στις φυλακές ‘’Αβέρωφ’’. Στον εμφύλιο καταδικάστηκε σε θάνατο με αναστολή της εκτέλεσης επειδή είχε ανήλικα παιδιά. Στα χρόνια της δικτατορίας του 1967 εξορίστηκε στη Γιούρα αφού πρώτα πέρασε από τις φυλακές Αλικαρνασσού. Λόγω των φυλακίσεων και των εξοριών των γονιών τους, τα έξι αδέλφια τα μεγάλωσε η γιαγιά τους, η ΄΄καλομάνα’’ Μαρία Αλμετίδου.  

 Η γιαγιά Μαρία Αλμετίδου

Ο Θόδωρος στο Μεταλλικό της δεκαετίας του 50 ήταν ένα ιδιαίτερα χαρισματικό παιδί σ’ όλους τους τομείς. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Μεταλλικό και γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Κιλκίς. Οι συμμαθητές του τον θυμούνται ως τον ‘’μαθηταρά’’ του Γυμνασίου με το κοφτερό μυαλό στα θετικά μαθήματα αλλά και με υπέροχες εκθέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά ο Θοδωρής ήταν πάντα χαμηλών τόνων χωρίς καμία έπαρση. Πολύ καλός αθλητής, έπαιξε ποδόσφαιρο στην ομάδα του χωριού του όπου εκτός από το ταλέντο του επέδειξε και ένα σπάνιο ήθος.                  
 Πολυτάλαντη και πολύπλευρη προσωπικότητα ο Θόδωρος, συμμετείχε ως ερασιτέχνης ηθοποιός στην θεατρική δράση του Μεταλλικού. Μια θεατρική δράση που ξεκίνησε από το Βεζίνκιοϊ και συνεχίστηκε στο Μεταλλικό όπου οι προοδευτικοί κάτοικοί του δημιούργησαν θεατρικά σχήματα που ανέβασαν σπουδαίες παραστάσεις στις δεκαετίες του 50 και του 60. Από το Κιλκίς αλλά και τα γύρω χωριά έρχονταν στο Μεταλλικό πολλοί θεατρόφιλοι για να απολαύσουν υπέροχες παραστάσεις από το ελληνικό κλασσικό ρεπερτόριο και όχι μόνο
         
Μάρτιος 1964. Ο Θόδωρος στο θέατρικό έργο ‘’Ο γιος
του ίσκιου’’ του Σπύρου Μελά

Το 1963 έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Οδοντιατρική σχολή. Φοίτησε στο πρώτο έτος αλλά οι οικονομικές δυσκολίες και η αποστροφή του Θόδωρου στη θέα του αίματος τον ανάγκασαν να σταματήσει τις σπουδές του. Έμεινε στη Θεσσαλονίκη όπου δούλεψε για πολλά χρόνια σε Εταιρία διανομής κινηματογραφικών ταινιών ενώ παράλληλα βοηθούσε συγγενείς του στις δικές τους δουλειές.
Το 1983 προσλήφθηκε στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς. Στην Ένωση ο Θόδωρος ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες για τα αιτήματα των αγροτών και των άλλων εργαζομένων. Ήταν αγαπητός σε όλους τους συναδέλφους του για την αγωνιστικότητά του, συνδυασμένη με την έμφυτη εσωτερική του ευγένεια, την ανιδιοτελή αλληλεγγύη του προς όλους, την ακεραιότητα και την προσωπική του μόρφωση και καλλιέργεια. Συνταξιοδοτήθηκε το 2008.
Ο Θόδωρος δεν έκανε δική του οικογένεια. Αφοσιώθηκε στη βοήθεια προς τα μεγαλύτερης ηλικίας συγγενικά του πρόσωπα και όχι μόνο. Οικογένειά του ήταν ο αγαπημένος ανιψιός του Στέφανος Αλμετίδης και οι ακριβοί του φίλοι ζωής Σταύρος Μούσμουλας με τη σύζυγό  του Μαρία που του συμπαραστάθηκαν μέχρι την τελευταία του πνοή.  
Τη δεκαετία του 90 και του 2000 ο Θόδωρος ξετύλιξε το ταλέντο του στο σκίτσο δημιουργώντας εμπνευσμένες και εύστοχες γελοιογραφίες στον ΜΑΧΗΤΗ και στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ του Κιλκίς, σχολιάζοντας με το δικό του μοναδικό τρόπο την επικαιρότητα. Ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που μετουσίωσαν την ιδεολογία τους σε πράξη, με αγκωνάρι της σκέψης του πάντα την αγάπη του για τον συνάνθρωπο. Η μεγαλοψυχία του υπήρξε μεγαλειώδης. Παρά τα όσα πέρασε αυτός και η οικογένειά του στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, δεν ακούστηκε ποτέ από το στόμα του πικρή κουβέντα για οποιονδήποτε. Υπήρξε το διαμάντι του τόπου μας που έσβησε αλλά στις ψυχές των ανθρώπων που τον γνώρισαν, η λάμψη του θα παραμένει ανεξίτηλη μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Θόδωρε, παρά τα μεγάλα σου χαρίσματα, υπήρξες ένας βαθιά λαϊκός άνθρωπος με μία σπάνια λαϊκή θυμοσοφία. Δίδαξες σε όλους μας, ακόμα και με τη σιωπή σου. Το κενό που αφήνεις στην ύπαρξή μας είναι τεράστιο και δυστυχώς δυσαναπλήρωτο. Σε θυμάμαι να δακρύζεις στο άκουσμα του παραδοσιακού τραγουδιού ‘’Και γιατί δεν μας το λες‘’. Στο ταξίδι σου στη γειτονιά των αγγέλων, όλοι εμείς οι φίλοι σου, η επί χρόνια ζεστή, μεσημεριάτικη καθημερινή σου παρέα εκεί στο καφενείο του Αντώνη στον πεζόδρομο της 25ης Μαρτίου, σε αποχαιρετούμε με το τραγούδι αυτό που τόσο σε συγκινούσε:
               
 Της θάλασσας κρατώ κακιά αμάν αμάν, του βαποριού αμάχη,
που πήρε την αγάπη μου αμάν αμάν και την εχαίρονται άλλοι.                       
Και γιατί δε μας το λες, βρε και γιατί δε μας το λες,
 και γιατί δε μας το λες, τον πόνο που ’χεις κι όλο κλαις…
                      

ΠΗΓΕΣ
Η φωτογραφία του Θόδωρου παραχωρήθηκε από τον φίλο του κ. Σταύρο Μούσμουλα. Οι φωτογραφίες των γονιών και της γιαγιάς του από την ηλεκτρονική έκδοση του ‘’Ριζοσπάστη’’. Οι υπόλοιπες φωτογραφίες από το βιβλίο του Αλέκου Ιωαννίδη: ‘’Βεζίν-Κιοϊ Μεταλλικό. Το θέατρο’’.
Πληροφορίες για τη ζωή του από τον αγαπημένο του ανιψιό κ. Στέφανο Αλμετίδη, από τους ακριβούς του φίλους Σταύρο Μούσμουλα και τη σύζυγό του Μαρία, από συμμαθητές του στο Γυμνάσιο, από συναδέλφους του στην ’’Ενωση’’ και από άλλους φίλους που τον έζησαν.