Κάτσε να σου τα πω, γιατί τι νομίζεις; Και ‘γω θέλω κάπου να τα έχω πει. Για όσους με φύτεψαν και με φρόντισαν, για όσους φίλεψα και με φιλέψανε, μα και όσους και όσα με πλήγωσαν, για όσα έγιναν κάτω από τον ίσκιο μου και τους κεραυνούς που συνάντησα στ' ανάστημά μου. Για τα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Για την στράτα εδώ μπροστά μου. Για τις μέρες τις βροχερές που στον ίδιο ίσκιο έβρισκαν σκέπη οι περαστικοί, μα και τις νύχτες τις ατέλειωτες που αναλάμβαναν τα ξωτικά, τα αερικά και τα πετούμενα...

Α, και για τις εποχές, ναι, πρέπει να σου πω, που είχε πάλι πανδημίες, αλλά και για τις άλλες, εκείνες των πολέμων. Για τα πρόσωπα, που δεν προλάβαινα καν να δω, για τις φιγούρες, που έτρεχαν αλαφιασμένες, τα χείλη που μπόρεσα να διακρίνω, αλλά μόνο σφιγμένα ή μήπως και ήδη σφαγμένα, ματωμένα,....

Μα και για τους έρωτες, ναι, την αγάπη, την νιότη, τη ζωή... Τα μάτια τα πυρωμένα... καημοί, "τούκου προύνου"... ξέρεις, σ' αυτή την γλώσσα, σημαίνει "πάντα μαζί" ...

Μα και για τα μελλούμενα, αν θες, θα σου πω, μια προφητεία για τ' αύριο... Κάτσε...

Έκατσα, άκουσα και υπόσχομαι μια μέρα κάποια απ' αυτά να σας τα διηγηθώ...

Κούπα Κιλκίς

Γιάννης Κίτης