Η βελτίωση ενός εκάστου θεσμού χρειάζεται πρόσωπα ικανά και χαρισματικά, με τόλμη, αρετή και ήθος. Χρειάζεται ανθρώπους με πνευματική συγκρότηση, κοινωνική ενσυναίσθηση και δημιουργική σκέψη. Πολιτικούς με ήθος και φαντασία που μπορούν να μετατρέψουν το καλό σε καλύτερο για την κοινωνία και την πατρίδα. Γι’ αυτό κι όταν μιλάμε για δικαιοσύνη η σκέψη μας πηγαίνει στον Αριστείδη και όταν μιλάμε για το 1821 η σκέψη μας πηγαίνει στον Κολοκοτρώνη. Η άγνοια, αμάθεια και η βλακεία βλάπτουν την πολιτική και κατ’ επέκταση την Πολιτεία.
Την αξιοκρατία ο πρώτος που την κήρυξε ήταν ο Ηράκλειτος, με τη γνωστή του ρήση: «Εις εμοί μύριοι εστί ει άριστος η». Δηλαδή ο ένας για μένα ισοδυναμεί με δέκα χιλιάδες, αν είναι άριστος. Άριστος όμως στην πράξη και όχι στα λόγια.
Όπου οι τρεις Εξουσίες της χώρας, Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική, μαζί και η Μιντιακή είναι κατώτερες της αποστολής τους, υποβαθμίζεται η ποιότητα της πολιτικής. Το ψάρι βρωμάει πρώτα από κεφάλι, λέει ο λαός μας. Είναι λάθος να περιορίζουμε μια εγκληματική ευθύνη, στον τελευταίο τροχό της άμαξας ή της αμαξοστοιχίας. Οι πολιτικές ευθύνες βρίσκονται πολύ πιο πάνω από έναν σταθμάρχη.
Όπου τα ΜΜΕ απομακρύνονται από την αποστολή τους, όπου δεν ελέγχεται η πολιτική εξουσία, καθίσταται ανέλεγκτη και η δημοκρατία. Όπου η εκτελεστική εξουσία είναι πάνω από τη δικαστική, καταργείται η θεσμική ανεξαρτησία, πράγμα που το επιβεβαίωσε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνέντευξη τύπου, που έδωσε πρόσφατα στην Ελλάδα, επισημαίνοντας τα εξής: «Το ισχύον σύστημα διορισμών στις ανώτατες θέσεις του δικαστικού σώματος εγείρει ανησυχίες ότι είναι επιρρεπές σε δυνητικά ισχυρή επιρροή από την εκτελεστική εξουσία».
Η «καραμέλα» ότι «όλοι φταίμε» για οτιδήποτε το κακό στον τόπο αυτό είναι, εν πολλοίς, γενική και παραπλανητική. Πουθενά δεν φταίνε όλοι το ίδιο. Ο καθένας έχει την ευθύνη που του αναλογεί. Αλλιώς, με την ίδια λογική, όλοι θα έπρεπε όλοι να αποφασίζουν για όλα εξίσου!
Όχι. Πουθενά δεν κάνουν όλοι τα ίδια. Όλοι οι Έλληνες δεν πάνε διακοπές, ούτε όλοι κάνουν εκδρομές. Οι φουκαράδες της χώρας πληρώνουν την χλιδή και την τριφηλή ζωή των ολίγων. Άλλοι αδειάζουν τα δημόσια ταμεία σε τούτη τη χώρα και άλλοι τα γεμίζουν.
Μια οικογένεια Ελλήνων μεταναστών, από παππού μέχρι εγγονό, που ζει στην ξενιτιά και φέρνει συνάλλαγμα στην Ελλάδα και μια οικογένεια πολιτικών, από παππού μέχρι εγγονό, που ζει δημοσία δαπάνη στην Κηφισιά, αβγατίζοντας την περιουσία της, δεν είναι το ίδιο.
Όχι. Δεν φταίνε οι δίκαιοι για τους άδικους. Ούτε και φταίνε οι έντιμοι για τους ανέντιμους. Όσα κακά απειλούν τη χώρα, είτε ως ιδεολογία είτε ως νοοτροπία, είναι σχεδόν ίδια. Είναι αυτά που πρέπει να εξοβελιστούν από την πολιτική ζωή του τόπου. Η διάχυση της προσωπικής ευθύνης σε άλλους, είναι ένας κακός τρόπος αποποίησης ιδίων ευθυνών κι ένας φασισμός ως νοοτροπία και ως φιλοσοφία από τον οποίο πρέπει να απαλλαγεί η Ελλάδα. Το «από καθαρή τύχη ζούμε», δεν περιποιεί τιμή για καμιά χώρα.
