Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός – συγγραφέας.

Από ετυμολογικής πλευράς η «λέξη» κλάσμα» παραπέμπει στο ρήμα κλάω-ώ και σημαίνει κομματιάζω, χωρίζω σε μέρη. Ο Λέων Τολστόι, γνωστός Ρώσος συγγραφέας για τα μυθιστορήματά του «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα» λέει: «Ο άνθρωπος  είναι ένα κλάσμα με  αριθμητή  τον πραγματικό του εαυτό και παρονομαστή την  ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός συγγραφέας

Μια τουρκική παροιμία λέει ότι, ενώ τα δέντρα  συρρικνώνονταν στο δάσος, συνέχιζαν να ψηφίζουν το τσεκούρι, γιατί τα έπεισε ότι η λαβή του ήταν από ξύλο. Ότι είναι  ένα  από εκείνα.  Κάπως έτσι  είναι και τα πολιτικά  πράγματα στην Ελλάδα, αναφορικά με τη σχέση πολιτικού και λαού.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη, Εκπαιδευτικού – Συγγραφέα. Ομιλία στην κεντρική εκδήλωση Μνήμης που έγινε στο Κιλκίς, στην Πλατεία Ειρήνης, την Κυριακή 14 Μαΐου 2023.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αποτελεί ένα από τα πλέον πένθιμα κεφάλαια της ελληνικής ιστορίας, καθώς αναφέρεται στην εξόντωση του ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες:  Από μέρη γνωστά από την εποχή του μύθου και του θρύλου, του Φρίξου και της Έλλης, του Ιάσονα και της Αργοναυτικής εκστρατείας, του Ηρακλή και των Αμαζόνων, του Ορέστη και της Ιφιγένειας, και της τραγικής συνάμα Μήδειας.

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης, Παιδευτικός - συγγραφέας.

Ό,τι δε χωρά ο ανθρώπινος νους κι ό,τι αδυνατεί να ερμηνεύσει το ανάγει στη σφαίρα του θαύματος. Ήδη από τα πολύ παλιά χρόνια υπήρχε ο μάγος ή αλλιώς  ιητήρας, από όπου και η λέξη ιατρός, που είχε τα φάρμακα «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» Ο ρόλος του ιητήρα γιατρού θυμίζει στις μέρες μας το ρόλο του υποψηφίου πολιτικού, του υποσχόμενου στην κοινωνία τη σωτηρία της από τα καθημερινά δεινά της.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός- συγγραφέας.

Ζούμε σ' ένα μια εποχή όπου την πολιτειακή υπόστασή της συνθέτουν μαζί, εν ολίγοις, η εκτελεστική, η δικαστική, η μιντιακή και η οικονομική εξουσία. Σε μια πρωτόγνωρη εποχή, όπου οι νόμοι, εν πολλοίς, υπηρετούν τους ισχυρούς και οι δημοσκοπήσεις ποδηγετούν τους αδύναμους και τους εξαρτημένους, την ίδια ώρα που η χώρα πεθαίνει πληθυσμιακά και ο λαός στενάζει οικονομικά στα κοινωνικά υπόγεια....

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει" ( Καζαντζάκης). Όντως, ο άνθρωπος είναι αυτός που μετουσιώνει την ιδέα σε είδος. Ο άνθρωπος είναι που δίνει στη θεωρία  έμπρακτη υπόσταση. Αλλιώς  οι ιδέες θα έμειναν για πάντα φρούδες ελπίδες.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός – συγγραφέας.

Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος. Μιλά για αλληλεγγύη, αλλά αγνοεί το "αλλήλων τα βάρη βαστάζετε". Κάνει το σταυρό του για περισσότερη δικαιοσύνη αλλά αδιαφορεί για τη Χριστιανική ρήση, "ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι...".

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Εκπαιδευτικός – συγγραφέας.

Ο όρος «βαθύ κράτος» έχει διττή σημασία. Αφορά την αρχιτεκτονική δομή αλλά  και τη διαχρονική ύπαρξη ενός βαθιά ριζωμένου κράτους που ξεπερνά σε μάκρος  ζωής κυβερνήσεις και κόμματα. Η νοοτροπία του νεοελληνικού κράτους από τη σύστασή του και μετά είναι ίδια, με εξαίρεση ορισμένες φωτεινές αναλαμπές.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Για τις πολιτικές παθογένειες ενός τόπου  την ευθύνη φέρουν αναλογικά τα «τζάκια» που τον κυβέρνησαν. Όταν ο πατέρας σου ήταν πρωθυπουργός,  όταν εσύ είσαι ο νυν πρωθυπουργός της χώρας, όταν η αδερφή σου ήταν δήμαρχος Αθηναίων στο παρελθόν και πρώην υπουργός, όταν ο ανιψιός σου είναι τώρα ο δήμαρχος Αθηναίων, όταν όλο σου το σόι στελεχώνει το λεγόμενο «βαθύ κράτος», το κράτος δηλαδή  που σε διάρκεια ζωής ξεπερνά  κόμματα και πολιτικά χρώματα,  κι εσύ λες  ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, ή ψεύδεσαι συνειδητά ή δεν έχεις επίγνωση του τι λες και του τι κάνεις!

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Από τα σωστά πολιτεύματα καλύτερο είναι εκείνο που διοικείται από τους καλύτερους, γράφει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του. Ο μέγιστος των σοφών δεν μένει μόνο στις επιμέρους διαφορές των πολιτευμάτων, αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα, συνδέοντας  το αξίωμα με την αξία του προσώπου που το υπηρετεί.
Δεν είναι οι θεσμοί που δίνουν αξία στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δίνει αξία στους θεσμούς. Αν τα πρόσωπα που στελεχώνουν την πολιτική, δεν έχουν την απαιτούμενη επάρκεια, αν είναι κατώτερα των περιστάσεων. Όσοι δεν μπορούν  να σταθούν στο ύψος του θεσμού, τον οποίο εκπροσωπούν,  υποβαθμίζουν  την αξιοκρατία.