Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

“Φυραίνει ο τόπος ολοένα” Σεφέρης.

Οι καιροί δεν αντέχουν τις σκέψεις του ανθρώπου. Οι λέξεις μια στοίβα από πίκρα στην ψυχή του λαού.

Γράφει ο Κώστας Πινέλης.

Τον περασμένο Οκτώβρη είχα κάνει ένα άρθρο – σχόλιο με τίτλο «Οι αρνητές των εμβολιασμών και η επιστήμη», που κατέληγε στην προτροπή-επίκληση:

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Εδώ και μερικά χρόνια οι κυβερνήσεις υποχρέωσαν τις καπνοβιομηχανίες να αποτυπώνουν πάνω σε κάθε πακέτο τσιγάρα, σκληρές εικόνες με καπνιστές διασωληνωμένους, καπνιστές με μαύρα πνευμόνια κτλ. αλλά και με φράσεις που αναδεικνύουν τις βλαβερές συνέπειες του καπνού στην ανθρώπινη υγεία.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Σαν το πουλί που χάνεται στη σκιά του βουνού πετώντας, χάθηκε το αεροπλάνο με προορισμό το Βορρά, μέσα στο μολυβένιο σύννεφο.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Οι καιροί δεν αντέχουν τις σκέψεις του ανθρώπου. Οι λέξεις μια στοίβα από πίκρα στην ψυχή του λαού. "Ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα", έγραφε στο "Μυθιστόρημα»  του ο Σεφέρης.

Χρόνια πολλά συμπατριώτες, κάτοικοι και Κιλκισιώτες όπου γης
Χρόνια πολλά, δηλαδή χρόνια με υγεία. Και το νεότευκτο 2022 ας αποδειχθεί έτος απαλλαγμένο από κορονοϊούς και λοιπούς ιούς.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.                                             

Ο χρόνος απασχόλησε τον άνθρωπο από πολύ παλιά. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θρύλοι.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

.Τα βαπόρια φορτωμένα με πρόσφυγες όλων των ηλικιών, με συμπράγκαλα πολλά και ζώα κατέπλεαν στο λιμάνι της Καλαμαριάς από το Βατούμ της Γεωργίας. Η χαρά του ερχομού από τη μια και η πίκρα του ξεριζωμού από την άλλη, διαμόρφωναν  ένα  τοπίο ανάμεικτο από αισθήματα.  Ο ξεριζωμός από την παλιά πατρίδα κι ο ερχομός στη νέα συνέθεταν συναισθήματα χαρμολύπης ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των προσφύγων.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη, Εκπαιδευτικού – συγγραφέα.

...Ο πατέρας της Μερόπης λεγόταν Γρηγόρης Καραπιπέρωφ, ήταν απόφοιτος του Γυμνασίου του Καρς και είχε υπηρετήσει στο ρωσικό στρατό. Στην Ελλάδα ήρθε το 1914, μαζί με άλλους δύο δασκάλους από το Βεζίνκιοϊ για να δουν από κοντά, πώς είναι η ζωή εδώ. Ο πατέρας του Γρηγόρη και παππούς της Μερόπης, τού είχε πει να μη γυρίσει πίσω στο Καρς, δωροδοκώντας, μάλιστα, τις ρωσικές αρχές, γιατί,  αν γυρνούσε, θα έπρεπε να υπηρετήσει ξανά στο ρωσικό στρατό.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Δεκαετία του 60. Μαθητής της ΣΤ’ Δημοτικού ήμουν και θυμάμαι ότι είχαμε ένα τετράδιο στο οποίο γράφαμε τα βιογραφικά στοιχεία του λογοτέχνη (πεζογράφου ή ποιητή) ο οποίος έγραψε το κείμενο που κάναμε στο μάθημα των ‘’Ελληνικών’’.
Πηγαίναμε στο σπίτι κάποιου συμμαθητή μας που είχε εγκυκλοπαίδεια και αντιγράφαμε τα βιογραφικά στοιχεία. Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Γεώργιος Βιζυηνός, Ιωάννης Πολέμης, Κώστας Καρκαβίτσας, Παύλος Νιρβάνας, Γεώργιος Δροσίνης, Στέλιος Σπεράντζας, Άγγελος Βλάχος, Τέλλος Άγρας κτλ.