Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Το καφενείο, ο καφετζής, δυο λέξεις που δημιουργούν ένα τοπωνύμιο, άπειρες οι ιστορίες που πηγάζουν από εκεί και συνθέτουν την τοπική ιστορία, ειδικά όταν ο τόπος είναι ένα μικρό χωριό.

Πώς θα πιούμε καφέ, ρώτησα τους συναδέλφους τη μέρα ανάληψης καθηκόντων μου στον Σταθμό Χωροφυλακής Αντιγονείας, που στεγαζόταν στο Μυλοχώρι.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Η δεκαετία του 1960 έφερε στη χώρα μας την τηλεόραση, μια ηλεκτρονική συσκευή που επέτρεπε στον καθένα να διασκεδάζει στο σαλόνι του με αξιόλογους ανθρώπους που δε θα γνώριζε ποτέ ή στην χειρότερη με απαράδεκτους που δε θα δεχόταν ποτέ να μπουν στο σπίτι του. Κι απέκτησε τόση δύναμη αυτό το «χαζοκούτι» που αντί να το χαζεύουμε μας χαζεύει εκείνο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να δικαιώνεται απόλυτα ο Ουμπέρτο Έκο που έγραφε:

Του ΚΩΣΤΑ ΚΙΛΤΙΔΗ.

Ήταν η περίοδος της μεγαλύτερης με ειρήνη τραγωδίας της Ελλάδος. Το 2010, όταν κατέθεσα, εκστομίζοντάς την προς τους συναδέλφους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, την ως άνω έκκλησή μου. Οι σχέσεις μου ήταν πάντα άριστες με όλους τους συναδέλφους στη Βουλή, με ευπρέπεια και δεοντολογία. Οι συνάδελφοι εξεγέρθηκαν, εκτιμώντας ότι τους προσβάλω. Εγώ όμως κατέθετα την μύχια σκέψη και φόβο μου στην πολιτική μου διαδρομή.

Κωνσταντίνος Βαστάκης

Θεολόγος, πρώην Λυκειάρχης

Εκπαίδευση χωρίς ψυχή:

Ένα νεοφανές κίνημα δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ προ ολίγων ετών, το οποίο στοχεύει στον αποκλεισμό από την εκπαίδευση κειμένων της παγκόσμιας λογοτεχνίας από τον Όμηρο μέχρι τον Σαίξπηρ.

Το κίνημα αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στα κοινωνικά δίκτυα με πρόθεση να εξαπλωθεί σ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Το κυρίαρχο σύνθημά του είναι: Παρεμποδίστε τα κείμενα, με το σκεπτικό, ότι αυτά προάγουν δήθεν παρωχημένες και επικίνδυνες κοινωνικές αντιλήψεις.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να τοποθετηθώ δημόσια για τις αυτοδιοικητικές εκλογές στον Νομό μας. Επαναλαμβάνω το αυτονόητο, είναι εκλογές του τόπου και των δημοτών για τα του οίκου τους ζητήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται κάθε πολιτική – ιδεολογική διάσταση, που ούτως ή άλλως υπάρχει.

Του Γιάννη Αλίρη.

Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών ανέδειξαν κυρίαρχη δύναμη την «Παιονία της Προόδου» του κ. Κώστα Σιωνίδη. Ηττήθηκε η «Νέα Ισχυρή Παιονία» της οποίας ηγείται ο κ. Χρήστος Γκουντενούδης.

Ένα μεγάλο παρασκήνιο χρόνων πριν τις εκλογές έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Εμπλεκόμενοι σε αυτό το βρώμικο παρασκήνιο ήταν πολλοί.  Εγώ θα αναφερθώ στην εμπλοκή των θεσμικών προσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, Νομαρχιακές ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, Νέας Δημοκρατίας, καθώς και ΔΗΜΤΟ (Δημοτική οργάνωση Ν.Δ. Παιονίας).

 Φτωχότερη η παρουσία γυναικών στο νεοεκλεγέν κεντρικό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας, αφού εξελέγη μόνο μία και αυτή είναι η κυρία Σοφία Ιορδανίδου, νυν Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητος Ευρωπού που εξελέγη με τον Συνδυασμό "ΝΕΑ ΙΣΧΥΡΗ ΠΑΙΟΝΙΑ" του κ. Χρ. Γκουντενούδη.

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Ζώντας μια διαφορετική της οικονομικής κρίσης, κρίση, αυτής του προσφυγικού προβλήματος ή του μεταναστευτικού, θα προσπαθήσω να κάνω μια ιστορική αναδρομή για την κατάσταση των δικών μας προσφύγων, κατά και μετά τον ξεριζωμό τους από την πατρογονικές εστίες τους, της Μικράς Ασίας και του Πόντου, προκειμένου να συγκρίνουμε το χθες με το σήμερα, να διαπιστώσουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές.

  “Γιώργος Ιασωνίδης ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα μου. Μία ολόκληρη Ζωή στους αγώνες στους αγώνες για τη δημοκρατία στους αγώνες για την ελεύθερη σκέψη στους αγώνες για τον ελεύθερο άνθρωπο.

   Μία ολόκληρη Ζωή αφιερωμένη στον ποντιακό θέατρο μουσική. Το ποντιακό θέατρο ήταν ολόκληρη η ζωή του χάριζε το γέλιο ελεύθερα σε όλο τον κόσμο αφιλοκερδώς χωρίς να πάρει ούτε μία δεκάρα.