Λάθη του χθες και επιπολαιότητες του σήμερα, ένας καμβάς από ξεθωριασμένες εικόνες στη σκιά των σημερινών, ένα απείκασμα μιας νοοτροπίας που δε λέει να μας εγκαταλείψει.
Τότε όλα ξεκίνησαν και τέλειωσαν από δυο αποτυχημένα στρατιωτικά κινήματα. Την αφορμή για την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας την έδωσε το φιλοβασιλικό το κίνημα των Γεωργίου Λεοναρδοπούλου και Παναγιώτη Γαργαλίδη της 22ας Οκτωβρίου του 1923, ενώ, για την κατάργηση της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, το αποτυχημένο κίνημα της 1ης Μαρτίου του 1935 με την πολιτική κάλυψη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Η σημερινή 50χρονη Γ´ Ελληνική Δημοκρατία ξεπρόβαλε μετά από την εκδήλωση ενός καθοδηγούμενου, από την ηγεσία του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών, στρατιωτικού κινήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου του 1974, και επανήλθε οριστικά μετά τη γνωστή κυπριακή τραγωδία.
Στα 11 χρόνια (1924 - 1935) είχαμε ένα σχετικά μικρής διάρκειας διάλειμμα με την εγκαθίδρυση Δικτατορίας από τον Θεόδωρο Πάγκαλο (25/6/1925 - 22/8/1926) και ακόμα τρία στρατιωτικά κινήματα. Το τελευταίο, έχοντας ως τυπικούς επικεφαλής τους τρεις Αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και ουσιαστικό τον Γεώργιο Κονδύλη, επέφερε την επάνοδο της Βασιλικής Δυναστείας.
Σήμερα ο Ελληνικός Στρατός μεγαλουργεί εντός του πλαισίου που καθορίζεται από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία του τόπου, σ’ αντίθεση με την περίοδο 1924-1935, κατά την οποία συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό η παλαιόθεν τακτική, πολιτικοί να καθοδηγούν ομάδες στρατιωτικών προς όφελος κομματικών σκοπιμοτήτων.
Η πτώση της Β´ Ελληνικής Δημοκρατίας κατέληξε, μετά από 10 μήνες, στην επιβολή της Δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά με την τυπική και ουσιαστική έγκριση του τότε Βασιλέως Γεωργίου Β´.
Σήμερα δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο επιβολής Δικτατορίας όπως τότε, παρά την οκταετή οικονομική κρίση 2010 - 2018, τη νομοθετική κατοχύρωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, τη συρρίκνωση του Κράτους Πρόνοιας, τον κυβερνητικό νεποτισμό, την ανασφάλεια Δικαίου και την εν γένει υποβάθμιση της ζωής που καθημερινά βιώνει ο Έλληνας πολίτης.
Τα σκουπίδια της 21η Απριλίου 1967 θα μείνουν για πάντα μια εφιαλτική ανάμνηση.
Σήμερα όμως γινόμαστε ολοένα και περισσότερο αμήχανοι θεατές ενός πολιτικού σκηνικού που σταδιακά φαίνεται να εξοντώνει την ελπίδα ότι πλησιάζει η ημέρα της ανατροπής από το σκοτάδι στο φως. Η ζωή της καθεμιάς και του καθενός άδειασε από υψηλές προσδοκίες και όλοι μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε με τ’ απαραίτητα που μας υποδεικνύουν κάποια απρόσωπα χαμόγελα. Η εικόνα κυριαρχεί παντού. Τα φώτα της δημοσιότητας δε φωτίζουν τις επικίνδυνες σκιές. Ο ρηχός πολιτικός λόγος του ψευδεπίγραφου ηγέτη με την επικοινωνιακή αυτοπεποίθηση και το παραπλανητικό περιτύλιγμα προκαλεί φόβο και ανασφάλεια. Φόβο, γιατί έμαθες να καταλαβαίνεις, και ανασφάλεια, γιατί ξέρεις ότι το κενό της ελπίδας το καλύπτει πάντα η αυταπάτη του εύηχου λαϊκισμού. Οι ακροδεξιές απολήξεις του πολιτικού μας συστήματος καιροφυλακτούν , εξαπατώντας απογοητευμένα αυτιά και απορημένα μάτια.
Καιρός είναι να ξαναβρούμε την περπατησιά μας, να ξαναθυμηθούμε τον τρόπο που ξεχωρίζαμε το ψέμα από την αλήθεια και να ξανασυναντηθούμε με τα όνειρα και τις κοινωνικές στοχεύσεις, που μας κράτησαν όρθιους απέναντι σε κάθε ευειδή υπονόμευση της ζωής μας.
