Οι βουλγαρικές αρχές επίταξαν το σπίτι τους για να το χρησιμοποιήσουν ως Διοικητήριο και έτσι η οικογένεια της μητέρας μου βρέθηκε στη Μεγάλη Στέρνα του Κιλκίς όπου έμεινε για τρία χρόνια μέχρι το τέλος της Κατοχής. Όταν η μητέρα μου μας έλεγε τα τόσο θερμά λόγια για τον κόσμο της Μακεδονίας, ζούσαμε ήδη στην Αλεξανδρούπολη και μικρά καθώς ήμασταν δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και πολλά.
Η μητέρα μου μας μεγάλωσε μόνη της παλεύοντας με τις δυσκολίες της ζωής. Το μεγάλο της όνειρο ήταν να μας σπουδάσει και το πέτυχε. Η αδελφή μου πέρασε στη Σχολή Νηπιαγωγών Αλεξανδρούπολης και διορίστηκε στη Νέα Βύσσα Έβρου. Εγώ πέρασα στη Σχολή Νηπιαγωγών Καρδίτσας και ενώ για τον διορισμό μου δήλωσα μόνο τον νομό Έβρου, τελικά διορίστηκα στο Κιλκίς επειδή τότε σε στέλνανε όπου είχε ανάγκες η Υπηρεσία λόγω ελλείψεων.
Έτσι ταξίδεψα για το Κιλκίς το 1974 την ίδια εποχή που ο Καραμανλής ερχόταν από το Παρίσι στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση. Υπολόγιζα να μείνω για λίγο στο Κιλκίς και να μετατεθώ στη συνέχεια στον τόπο μου. Ήμασταν δύο νηπιαγωγοί με καταγωγή από Αλεξανδρούπολη και το γραφείο της Γουμένισσας μάς τοποθέτησε στο διθέσιο νηπιαγωγείο της Ποντοηράκλειας. Οι κάτοικοι της Ποντοηράκλειας ήταν απίστευτα φιλόξενοι και μόνο όμορφες αναμνήσεις έχω. Την επόμενη χρονιά μετατέθηκα στο Δίβουνο όπου στη συνέχεια τοποθετήθηκε ως δάσκαλος ο μετέπειτα σύζυγός μου.
Στο Δίβουνο περάσαμε τέλεια. Ένα πανέμορφο μικρό χωριό με πολύ πράσινο, με πολύ καλούς ανθρώπους και γλυκύτατα παιδιά που τρέφουν τρομερή εκτίμηση και σεβασμό στο πρόσωπό μας μέχρι και σήμερα. Στο Δίβουνο έμεινα δύο χρόνια και επειδή το Νηπιαγωγείο έκλεισε, μετατέθηκα στη Μεγάλη Βρύση όπου υπηρέτησα για 22 χρόνια. Και στο χωριό αυτό ο κόσμος ήταν εξαιρετικός και τα παιδιά υπέροχα. Τα λάτρεψα, με λάτρεψαν και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ήρθα στο Κιλκίς όπως προανέφερα για να μείνω για λίγο και συμπλήρωσα ήδη 50 χρόνια.
Έφερνα πολλές φορές στο νου μου το ‘’άλλος κόσμος στη Μακεδονία’’ της μάνας μου και σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε. Η αλήθεια είναι ότι πέρασα και πολλές δυσκολίες που τις ξεπέρασα και τις ξεπερνάω με τη συμπαράσταση φίλων και γνωστών. Έχω εισπράξει από τον κόσμο του Κιλκίς απέραντη εκτίμηση κι αγάπη αλλά και σεβασμό. Μεγαλείο το Κιλκίς.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου στις φίλες που στάθηκαν δίπλα μου στις χαρές αλλά και στις τόσες δυσκολίες που πέρασα. Ποιαν να πρωτοθυμηθώ…τη Νούλα που μας άφησε, την Έφη, τη Σόφη, τη Φανούλα, την Αρετή, την Καίτη και τόσες άλλες που χρειάζεται ένα ολόκληρο βιβλίο για να τις αναφέρω…
Δεν υποτιμώ κανένα γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας, όλα είναι όμορφα αλλά…υπάρχει αυτό το αλλά. Οι Μακεδόνες έχουν βασικά χαρακτηριστικά τους τη φιλοξενία, τη ζεστασιά, τη δοτικότητα και τη ζεστή αγκαλιά σε όποιον την έχει ανάγκη.
Παρότι είμαι ξένη στο Κιλκίς, το αγάπησα τόσο πολύ που νομίζω (ίσως είμαι υπερβολική και συγχωρέστε με) πολύ περισσότερο από πολλούς Κιλκισιώτες. Πολλοί μου λένε: ‘’άφησες την πανέμορφη Αλεξανδρούπολη για να μείνεις στο Κιλκίς;’’. Τους απαντώ ότι έναν τόπο τον κάνουν όμορφο οι άνθρωποι που τον κατοικούν και το Κιλκίς έχει όμορφους ανθρώπους γι αυτό και δεν το μετάνιωσα ποτέ που έμεινα εδώ.
Αγάπησα τον Αη Γιώργη που στεφανώνει την πόλη μας ψηλά στο λόφο, το μοναδικό μας σπήλαιο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, τα διασωθέντα πανέμορφα κτήρια όπως η παλιά Νομαρχία, την πλατεία Ειρήνης, τις γειτονιές και κάθε γωνιά της λατρεμένης μας πόλης όπου υπάρχουν οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής…
Φροντίδα και αγάπη θέλει το Κιλκίς και προσπάθεια όχι μόνο από τους αιρετούς μας άρχοντες αλλά απ’ όλους μας. Όλοι με τις όποιες δυνάμεις μας πρέπει να βάλουμε το λιθαράκι μας για να συνεχίσει να εξελίσσεται ο τόπος μας και ας είμαστε αισιόδοξοι ότι όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται να αποπνέουμε θετική ενέργεια, να είμαστε καλοπροαίρετοι και να μην αναλωνόμαστε σε μίζερες σκέψεις.
Κιλκίς, σ’ αγαπώ.
Σημείωμα Μάκη Ιωσηφίδη
Μεγάλη είναι η χαρά μου όταν ανακαλύπτω ανθρώπους γύρω μου που γράφουν και εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο με κείμενα αυτοβιογραφικά ή κριτικά σε θέματα διαχρονικά ή της επικαιρότητας. Ιδιαίτερη τιμή αλλά και ευθύνη νιώθω όταν κάποιοι απ’ αυτούς μου χαρίζουν βιβλία τους και ζητούν την γνώμη μου. Η ευθύνη έγκειται στο γεγονός ότι κάποιος συνάνθρωπός σου, σού εμπιστεύεται ένα κομμάτι της ψυχής του που το κατέθεσε σε ένα γραπτό κείμενο κι εσύ πρέπει να το διαχειριστείς με τον αρμόζοντα σεβασμό. Η χαρά μου γίνεται μεγαλύτερη όταν συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μού εμπιστεύονται βιβλία τους επειδή πάντα πίστευα ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν πρέπει να περιορίζεται στα στενά όρια μιας σχολικής αίθουσας αλλά να διαχέεται στην κοινωνία.
Φίλοι μου, όπως ανέφερα σε προηγούμενο κείμενό μου, σας παρουσιάζω δείγμα αυτοβιογραφικής γραφής της συναδέλφου συνταξιούχου νηπιαγωγού Χρύσας Δημάδου-Βαπορίδου.
