Για να είμαι όμως δίκαιος πρέπει να πω, πως από το Φεβρουάριο του 1994 που η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναγνωρίστηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, σε αντίθεση με άλλα κράτη, όπως η Σουηδία, η Κύπρος, η Η.Π.Α., η Αυστραλία, η Αρμενία, η Ολλανδία και η Ενωμένη Ευρώπη. Μέσα σ’ αυτήν την διαχρονική απραξία της ελληνικής Πολιτείας και ενάντια στον αγώνα που δίνει ο οργανωμένος ποντιακός χώρος για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, έρχεται ο Έλληνας Υπουργός, και μάλιστα της Παιδείας, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ ενστερνίζεται σχεδόν στο σύνολο τους τις αιτιάσεις των Νεότουρκων και των Κεμαλιστών που διέπραξαν την Γενοκτονία. Δυστυχώς επί των ημερών της «πρώτη φορά Αριστερά» τροποποιήθηκε η διδακτέα ύλη της Γ’ Λυκείου και αφαιρέθηκε το κεφάλαιο «Ο Παρευξείνιος Ελληνισμός κατά τον 19ο και 20ο αιώνα» το οποίο είναι το μοναδικό κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, με σαφή αναφορά στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Και ενώ η «δεύτερη φορά» κυβέρνηση της Αριστεράς αντέδρασε αστραπιαία και έδιωξε άρον άρον από την κυβέρνηση τον Δημήτρη Καμμένο, 12 ώρες μετά τον διορισμό του, με αφορμή τα μικρότερης σημασίας αντισημιτικά «τιτιβίσματα| του, στην περίπτωση του προκλητικού κ. Φίλη απόλυτη σιγή, όμως “άκρα του τάφου σιωπή” και από την πλευρά ειδικά των Ποντίων βουλευτών. Ντροπή τους.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η αρνητική. Η θετική είναι η ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 19 Μαϊου 2015 στη Βουλή των Ελλήνων για την Γενοκτονία με συμμετοχή βουλευτών, οργανώσεων και του αντιπροέδρου της Εθνικής αντιπροσωπείας της Αρμενίας Eduard Sharmazanov.
Στην εκδήλωση αυτή η τότε πρόεδρος της Βουλής είπε μεταξύ άλλων «Η άρνηση της μνήμης, η άρνηση ανάληψης ευθύνης αποτελεί στην πραγματικότητα διεκδίκηση επανάληψης του εγκλήματος και αν όχι αυτό, σίγουρα άφεσης ευθυνών και αμαρτιών».
Να υπενθυμίσουμε εδώ πως η άρνηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας εμπίπτει στο τιμωρητικό πεδίο του νόμου 4285/ 2014 (αντιρατσιστικό).
Στις παραπάνω προσβλητικές και προκλητικές για τον ποντιακό ελληνισμό δηλώσεις και ενέργειες, άμεση ήταν η παρέμβαση του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Την πιο ηχηρή απάντηση έδωσε η ποντιακή Νεολαία με τις δύο εκδηλώσεις που πραγματοποίησε στις 2-3-4 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη – 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακής Νεολαίας – και στις 17 Οκτωβρίου στο κλειστό γυμναστήριο της Λευκόβρυσης Κοζάνης – 11ο Φεστιβάλ ποντιακών χορών.
Και στις δύο εκδηλώσεις η ποντιακή Νεολαία απ’ όλα τα μέρη του κόσμου και από κάθε γωνιά της Ελλάδος έστειλε ένα μήνυμα στους εξωτερικούς αλλά και στους εγχώριους αρνητές της Γενοκτονίας: θα συνεχίσουν με ακόμη περισσότερο πάθος τον αγώνα για την διεθνή αναγνώριση της.
Ελλάς - Γαλλία συμμαχία
Το σύνθημα αυτό πρωτοακούστηκε στην Αθήνα το 1982* κατά την τότε επίσκεψη του γάλλου προέδρου Μιτεράν. Στην πρόσφατη επίσκεψή του ο νυν πρόεδρος Ολάντ, μεταξύ άλλων είπε, “…η Ελλάδα και η Γαλλία συνδέονται μέσα από την ιστορία τους…» Αυτό είναι αληθές, οι δύο χώρες βρέθηκαν πολλές φορές σύμμαχοι, όπως αλήθεια είναι πως η Γαλλία από την πρώτη κιόλας στιγμή της εθνικής μας παλιγγενεσίας στάθηκε στο πλευρό μας και συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση και εξέλιξη του νεοελληνικού κράτους. Είπε κάτι ακόμη ο κ. Ολάντ “όποιος αγαπάει την Ελλάδα επενδύει σ’ αυτήν” Άλλωστε δεν ήρθε μόνος στην Αθήνα, τον συνόδευαν αρκετοί επιχειρηματίες. Εδώ να θυμίσουμε πως η πρώτη ουσιαστική μεγάλη βιομηχανική επένδυση στο νεοελληνικό κράτος (Λαύριο) στα μέσα του 19ου αιώνα έγινε από Γαλλική εταιρεία, πάντα βέβαια με το αζημίωτο. Αυτό να μην το ξεχνάμε.
Άλλωστε όπως είπε κάποτε Άγγλος υπουργός των εξωτερικών στις διακρατικές σχέσεις των χωρών δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες, αλλά μόνιμα συμφέροντα και αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις των δύο λαών διακατέχονται από αισθήματα συμπάθειας και φιλίας και κάθε επίσκεψη Γάλλου προέδρου στη χώρα μας – ειδικά τέτοιες στιγμές που βιώνει η πατρίδα μας – συμβάλλει στην τόνωση τους. Απομένει βέβαια να δούμε και στην πράξη κάποιο όφελος.
Με αφορμή λοιπόν την παρουσία του Γάλλου προέδρου και επειδή ο κ. Ολάντ μίλησε και για πολιτισμό, μου γεννήθηκε το ερώτημα αν ο λόγος που η ελληνική πολιτεία, ποτέ δεν έκανε την παραμικρή νύξη, για τις εξίσου σημαντικές αρχαιότητες μας που «φιλοξενούνται» στη Γαλλία, είναι αυτό το καλό κλίμα στις μεταξύ μας σχέσεις.
Ας θυμηθούμε λοιπόν αλλά και να θυμίσουμε στους καλούς μας φίλους του Γάλλους πως στη λεηλασία των αρχαίων μνημείων μας δεν συνέβαλαν μόνο οι Άγγλοι και λοιποί αρχαιοκάπηλοι, αλλά και αρκετοί πρόγονοι τους. Εξαιτίας μάλιστα του μεταξύ τους ανταγωνισμού, οι επιδρομές τους κατά των ελληνικών αρχαιοτήτων εξελίχθηκαν σε καταστροφική θεομηνία. Ήταν δεν τέτοια η συλλεκτική τους αντιπαλότητα που δεν δίσταζαν πολλές φορές να καταστρέψουν τα αρχαιολογικά ευρήματα, για να μην περιπέσουν αυτά σε «εχθρικά» χέρια.
Οι ελληνικές αρχαιότητες που κοσμούν το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι δεν είναι μικρότερης αξίας από τα γλυπτά του Παρθενώνα που άρπαξε ο Έλγιν και αρνούνται πεισματικά οι Άγγλοι την επιστροφή τους, παρά τις συνεχείς απαιτήσεις μας. Όμως δεν κάνουμε το ίδιο για την «Αφροδίτη της Μήλου», τη «Νίκη της Σαμοθράκης» αλλά και των άλλων σπουδαίων ελληνικών αρχαιοτήτων.
1.Ένα από τα ξακουστά πλαστικά έργα της αρχαιότητας και από τα γνωστότερα της ελληνιστικής τέχνης, βρέθηκε το 1820 στη Μήλο από έναν χωρικό. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο κάτω από ένα λίθινο θόλο. Ο αγρότης που το βρήκε το φύλαγε για αρκετό διάστημα στο σπίτι του. Κάποτε όμως μαθεύτηκε και το νέο έφθασε μέχρι το προξενικό πρακτορείο της γαλλικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και τους Έλληνες προεστούς στην Αθήνα. Οι τελευταίοι έστειλαν στο νησί κάποιον παπά Βέργη με εντολή να μεταφέρει το άγαλμα στην Αθήνα. Την ώρα όμως που το φόρτωναν έφτασαν και οι Γάλλοι ναυτικοί που κατάφεραν μετά από συμπλοκή να αρπάξουν το άγαλμα το 1821 ο μαρκήσιος ντε Ριβιέρ το προσέφερε στον Λουδοβίκο και από αυτόν στο Μουσείο του Λούβρου, του οποίου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα. Το άγαλμα της Αφροδίτης σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, η δε επεισοδιακή αρπαγή του από τους Γάλλους, ενέπνευσε πολλούς που αφιέρωσαν ποιήματα στην Αφροδίτη της Μήλου, όπως π.χ. η «Ξενητεμένη» του Παλαμά.
2. Η Νίκη της Σαμοθράκης, ανάθημα που έστησαν οι Ρόδιοι στο Ιερό των Καβείρων μετά τη νίκη τους επί του Αντίοχου Γ’ το 191/190 π.χ. Και αυτό το άγαλμα είναι της ελληνιστικής εποχής ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας γλυπτικής. Το άγαλμα ήταν στημένο σε μια βάση, μορφής πλώρης πλοίου, λοξά και έδινε στο θεατή την εντύπωση ότι κινούνταν μέσα στα βράχια. Μερικά κομμάτια του αγάλματος βρέθηκαν στη Σαμοθράκη το 1863 από τον Γάλλο Σαμπουαζό, ενώ το 1954 βρέθηκαν και άλλα και έγινε η αποκατάσταση ενός χεριού. Από το άγαλμα σήμερα λείπει το κεφάλι και το ένα χέρι.
Όμως και η Θεσσαλονίκη έχει το «δικό» της Έλγιν, είναι ο Γάλλος παλαιογράφος Εμμανούλ Μίλλερ, ο οποίος με άδεια της οθωμανικής κυβέρνησης το 1864 και παρά τη γενική αντίδραση των κατοίκων της πόλης, αποξήλωσε το μνημείο τεμαχίζοντας το βίαια και το μετέφερε στη Γαλλία. Πρόκειται για τις περίφημες «Μαγεμένες» ή είδωλα της Θεσαλλονικής, Las Incantandas στα ισπανοεβραίικα.
Το μνημείο χρονολογείται στο τέλος του 2ου, αρχές του 3ου μ.Χ. και τοποθετείται στον άξονα της σημερινής οδού Αριστοτέλους, ανάμεσα στην Παναγιά Χαλκέων και τα Λουτρά Παράδεισος.
Την πρόσοψή του, ύψους περίπου 13 μ. αποτελούσε διώροφη κιονοστοιχία, με κορινθιακούς κίονες στο κατώτερο επίπεδο και πεσσούς στο ανώτερο. Οι τέσσερις πεσσοί κοσμούνταν στις δύο κύριες όψεις τους με οκτώ ανάγλυφες μυθολογικές μορφές. Στην εσωτερική πλευρά εικονίζονταν μια Μαινάδα, ο Διόνυσος, η Αριάδνη και η Λήδα με τον κύκνο – Δία, ενώ στην εξωτερική, η Νίκη, η Αύρα, ένας Διόσκουρος και η αρπαγή του Γανυμήδη.
Υ.Γ.: Αντίγραφα των «Μαγεμένων» φιλοξενούνται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη από την έναρξη της φετινής ΔΕΘ στις εγκαταστάσεις της
ΦΩΤΟ 17-10-2015 11ο Φεστιβάλ Ποντιακών χωρών
Λευκόβρυση Κοζάνης
Οι πυριχιστές του Μιχάλη Καραβελά όπως κάθε φορά, έτσι και σ’ αυτό το φεστιβάλ έστειλαν το δικό τους μήνυμα. «Η Ρωμανία κ’ αν πέρασεν ανθεί και φέρει άλλο»
