( Οι Τσαρκαλήδες ή σωστότερα Τσαλκαλήδες  πήραν τον χαρακτηρισμό από την  Τσάλκα, περιοχή και συστάδα χωριών της Γεωργίας, πενήντα – εξήντα περίπου χιλιόμετρα μακριά και δυτικά από την Τιφλίδα. Μετοίκησαν εκεί κατά το 1828, από την περιοχή της ορεινής ενδοχώρας του Ανατολικού Πόντου, (για να αποφύγουν τον  ‘’Τούρκο’’), με εφόδια την εθνική Ελληνική συνείδηση και την Χριστιανική πίστη, αλλά και με κύριο χαρακτηριστικό το ιδιόμορφο τουρκογενές (τουρανογενές) γλωσσικό τους ιδίωμα, που χρησιμοποιούσαν, λόγω της μακροχρόνιας συμβίωσης με αλλογενείς λαούς. Αρκετοί από αυτούς της Τσάλκας Γεωργίας, μετακινήθηκαν μετά το 1878 στο επίσης Ρωσικό πλέον Καρς, (τώρα ανήκει στην Τουρκία), κοντά στους ‘’Καυκάσιους’’ Ποντίους. Οι Τσαλκαλήδες της Κορομηλιάς, Μυλοχωρίου, Γάβρας, Ζαχαράτου προέρχονται από το Χατζή – Βελί, που συνόρευε με το Βεζίνκιοϊ των Μεταλλικιωτών. Άλλοι που μετοίκησαν εδώ, προέρχονται από το Ιβαμπόλ, Χαλίφογλου, επίσης του Καρς, (Ακροποταμιά, Μαυρονέρι, Φύσκα, Πευκόδασος κλπ). Όλοι αυτοί ήλθαν μαζί με τους λοιπούς ‘’Καυκάσιους’’ Ποντίους στην Ελλάδα και στο Κιλκίς περί το 1920. Κοντά σ’ αυτούς βρίσκουν τελευταία ένα αρχικό καταφύγιο άλλοι τόσοι, πρώην συγγενείς και πατριώτες τους προερχόμενοι από την καθαυτό Τσάλκα της Γεωργίας, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.  Όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με μητρικό το γλωσσικό αυτό ιδίωμα, ποτέ δεν κατάφεραν, ιδίως οι της πρώτης γενιάς, να αρθρώσουν ‘’σωστά’’ μία απλή φράση στην αγοραία νεοελληνική γλώσσα. Συντακτικοί και γραμματικοί σολοικισμοί, σε όλη την έκταση. Δεν χρησιμοποιούν άρθρα, το ουδέτερο το κάνουν θηλυκό και το αντίστροφο. Οι γλωσσικές αυτές παρεκτροπές, παραπέμπουν τον συνομιλητή με ασφάλεια στην καταγωγή από Τσάλκα).
   Η κυρά Πολυξένη, γεροδεμένη και στητή ψηλή γραία, κόντευε τα 80, πανέξυπνη, θυμόσοφη και καλόκαρδη, έμεινε στις μνήμες της στενής μας κοινωνίας για τις ‘’ατάκες’’ της, ως πολύ αθυρόστομη και χωρατατζού, που ήτανε. Εκτιμούσε την γνωριμία μου με τους τρεις γιους της τον Παύλο, τον Αλέκο, και τον Νίκο, εγκατεστημένους στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Καλοί νοικοκυραίοι, γερά παλληκάρια. Ο Νίκος αναδείχθηκε και  πρωταθλητής Ελλάδας στην ελληνορωμαϊκή πάλη,  την εποχή, που εγώ φοιτούσα στο   πανεπιστήμιο.
    Με επισκεπτόταν συχνά, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερα αποχρώντα λόγο. Άλλωστε είχε μόνιμες παραμορφωτικές οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις με σχεδόν μόνιμους πόνους στα δάχτυλα, στην ράχη, στα γόνατα, στα ισχία. Τα αρθριτικά την βασάνιζαν περισσότερο τους υγρούς και ψυχρούς μήνες.  Σε κάθε επίσκεψη δεν παρέλειπε να αναφέρεται με αρκετή διάθεση χιούμορ, στον συγχωρεμένο της μπάρπα Σάββα, που εδώ και δεκατέσσερα χρόνια δεν έστειλε κανένα γράμμα από τον άλλο κόσμο, όπου ευρίσκεται. Σχεδόν ποτέ δεν ερχόταν στον γιατρό της, που ήταν γνωστός των παιδιών της, με άδεια χέρια. Ή μάλλον, απ’ ότι κατάλαβα, ερχόταν τις περισσότερες φορές μόνον γι’ αυτό!
   Εκείνο το Πάσχα, νομίζω πως ήταν μεταξύ 1982 ή 1983, ήρθε τέσσερις μέρες νωρίτερα από τη μεγάλη γιορτή, όχι γιατί είχε κάποιο ιδιαίτερο λόγο υγείας, αλλά με το πρόσχημα των γνωστών της πόνων, άϊντε και της μέτρησης της πίεσης, να εξασφαλίσει το πασχαλινό δώρο του γιατρού, με ένα καλαθάκι αρκετών χωριάτικων αυγών από τις  ελευθέρας βοσκής κότες της!
   Οι κότες την εποχή της Άνοιξης περνούν περίοδο μεγάλης ωοτοκίας, εγώ δε ήμουν από τους πρώτους που έβλεπα αυτήν ευφορία των οικόσιτων ορνιθίων. Παραμονές Πάσχα και ήδη το ιατρείο μου κατακλύσθηκε πάνω από διακόσια φρέσκα χωριάτικα αυγά!
   … Κυρά – Πολυξένη, μου φέρανε πολλοί, πολλά αυγά, σε ευχαριστώ πολύ, αν θέλεις δώσε τα σε κάποιον άλλο γνωστό σου…, είπα με φυσικότητα!
  … Χαζός είσαι, ντοχτόρ εφέντη, πάρε και δώσε εσύ…, συνοδεύοντας την διαφωνία της με την γνωστή εθνική μας χειρονομία, της ανοιχτής παλάμης των πέντε δακτύλων και ανάλογο μορφασμό του προσώπου!. …Εγώ εσένα έφερα! …Πάρε και δώσε εσύ, είπα… Τέλω, εσύ να φαίνεσαι καλός!... Άτε καλή Πάσκα και καλό Ανάσταση!
   Αυτά είπε η γραία Πολυξένη και ακούμπησε το καλάθι με τα σαράντα αυγά στο γραφείο και έκλεισε με δύναμη την πόρτα!
   Καλή Πάσκα νά ’χεις, γραία Πολυξένη με τους τρεις καλούς  γνωστούς μου  γιους στην Πολίχνη. …Καλό Πάσχα εκεί στην Κορομηλιά, με τις αλανιάρες κότες σου…, πρόλαβα να απαντήσω…