Η Ευρωζώνη λοιπόν είναι μια ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ διαφορετικών κρατών (δηλαδή διαφορετικά κράτη, με μεγάλες διαφορές μεταξύ τους στην οικονομία, στην πολιτική οργάνωση, στη γλώσσα και τον πολιτισμό, επιχείρησαν να λειτουργήσουν με ένα κοινό νόμισμα). Το πείραμα είναι πρωτοφανές και, σε μεγάλο βαθμό, παράλογο.  
Διότι είναι αδύνατον να λειτουργήσει μια νομισματική ένωση, αν δεν εξελιχθεί σε ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. Δηλαδή για να λειτουργήσει η Ευρωζώνη πρέπει να αποκτήσει ένα κοινό υπουργείο οικονομικών και έναν υπέρ - υπουργό οικονομίας για όλα τα κράτη - μέλη!
Ναι, αλλά κι αυτό με τη σειρά του, δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν πάμε στο τρίτο και τελικό στάδιο, την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, δηλαδή τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε ένα κράτος, με μία πανευρωπαϊκή υπέρ - κυβέρνηση.
Προκειμένου όμως να πραγματοποιηθεί αυτό το τελευταίο, απαιτείται, αναγκαστικά, η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών - μελών, η κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας τους, των πολιτευμάτων τους, των συνταγμάτων τους. Όπως κι αν επιχειρήσουν να μας το ''σερβίρουν'' , όποιες λεκτικές ωραιοποιήσεις κι αν επιλέξουν για να το περιγράψουν (όπως ''περισσότερη Ευρώπη'' , ''εμβάθυνση της Ευρώπης'' και άλλα τέτοια κενά νοήματος και περιεχομένου) στην πράξη θα πρόκειται για τον ουσιαστικό θάνατο της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Θα ρωτούσε όμως κάποιος: " Και πού είναι το κακό αν όλα τα κράτη - μέλη αποδεχτούν την ισότιμη και ισόποση μείωση ή και κατάργηση της εθνικής τους κυριαρχίας για χάρη μιας ''ευρωπαϊκής ομοσπονδίας'';
Απάντηση: κάτι τέτοιο θα ήταν, πράγματι, δυνατό, μόνο αν στην Ευρώπη κατοικούσε ένα έθνος και όχι τριάντα, αν δηλαδή υπήρχε ένα ''ευρωπαϊκό έθνος", που θα αποτελούσε τη βάση για ένα ''ευρωπαϊκό κράτος''. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, η περίφημη ''πολιτική ενοποίηση'' της Ευρώπης, αναγκαστικά θα πραγματοποιηθεί - αν πραγματοποιηθεί - μόνο με την άνωθεν επιβολή του ισχυρότερου έθνους κράτους (και των δορυφόρων του) πάνω στα υπόλοιπα. Άλλωστε, όσες φορές επιχειρήθηκε να ''ενωθεί'' η Ευρώπη, μόνο με αυτόν τον τρόπο πήγε να επιβληθεί το σχέδιο (Γαλλία του Μ.Ναπολέοντα, Γερμανία στους δύο παγκοσμίους πολέμους).
Η περίπτωση των ΗΠΑ είναι απολύτως μη συγκρίσιμη: αυτή η χώρα ιδρύθηκε ΕΞΑΡΧΗΣ και όχι εκ των υστέρων ως ένα κράτος και, το κυριότερο: παρά τη εθνοφυλετική τους ποικιλία, οι Αμερικανοί ήταν από την αρχή ένα έθνος, αφού επικρατούσε κατά 90% μία γλώσσα (αγγλικά) και, κυρίως, είχαν μία εθνική συνείδηση (όλοι νιώθουν Αμερικανοί ανεξαρτήτως καταγωγής).