Άρθρον ΙΙ.- Εις την παρούσαν Σύμβασιν ως γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων, ενεργουμένη με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος, εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης :
α) Φόνος των μελών της ομάδος.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.
δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεως εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα.
Άρθρον ΙΙΙ.- Θα τιμωρούνται αι ακόλουθοι πράξεις:
α) Η γενοκτονία.
β) Η συνεννόησις προς διενέργειαν γενοκτονίας.
γ) Η άμεσος και δημοσία προτροπή προς διενέργειαν γενοκτονίας.
δ) Η απόπειρα γενοκτονίας.
ε) Η συνεργία εις την γενοκτονίαν.
*
Το πρώτο στοιχείο της Συνθήκης, είναι η «πρόθεση» ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδας: Υπήρχε πρόθεση των Τούρκων να καταστρέψουν ολικά ή μερικά εθνικοθρησκευτιή ομάδα των Ρωμιών;
Ο H. Morgenthau, πρεσβευτής των Η.Π.Α. εκείνη την περίοδο στην Κωνσταντινούπολη, στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου», που πρωτοκυκλοφόρησε με αρχικό τίτλο «ΕΙΚΟΣΙΝ ΕΞ ΜΗΝΕΣ ΕΝ ΤΟΥΡΚΙΑ», έκδοσης του τυπογραφείου της Εστίας, Κωνσταντινούπολις 1919, στη σελ. 103 σημειώνει ότι ο Ταλαάτ του εξήγησε: «Το Οθωμανικό κράτος μίκρυνε τόσο πολύ ώστε κοντεύει να εξαφανιστεί. Για να διατηρήσουμε όσα εδάφη απέμειναν, πρέπει να απαλλαγούμε από τους ξένους λαούς». Σύμφωνα με το σχέδιο, η τουρκοποίηση της Αυτοκρατορίας θα γινόταν σε δύο φάσεις. Η 1η προέβλεπε την εξαφάνιση, με κάθε τρόπο, όλων των χριστιανών και η 2η, τον εκτουρκισμό όλων των μουσουλμάνων.
Υπήρχε, λοιπόν, κυβερνητική απόφαση, υπήρχε πρόθεση, για την ολική ή μερική καταστροφή του ρουμ μιλέτ της αυτοκρατορίας.
Η σύμβαση δεν απαιτεί την εξαφάνιση ολόκληρης της ομάδας. Η εξολόθρευση, με πρόθεση, έστω και μέρους της εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, αποτελεί γενοκτονία. Μικρή σημασία έχει αν σε μια περιοχή εσφάγησαν 100 από τους 1000. Δεν είναι αριθμητικό, δεν είναι ποσοτικό, το θέμα. Πολλοί λένε: «πώς μπορεί να είναι γενοκτονία αφού δεν τους έσφαξαν όλους;». Αυτό λέει και ο κ. Φίλης: «δεν έγινε ολοκαύτωμα».
Ας δούμε αν έγιναν οι πράξεις που η κάθε μια από μόνη της θεωρείται γενοκτονία;
α) Φόνος των μελών της ομάδος.
Έγιναν αποδεδειγμένα φόνοι στους τόπους κατοικίας και στους τόπους εκτόπισης με δολοφονίες, σφαγές, κάψιμο ανθρώπων ζωντανών, κρέμασμα, μαζί με βασανιστήρια και βιασμούς. Ο κ. Φίλης μπορεί να ανατρέξει σε πολλές πηγές.
β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος.
Πολλοί, που επέζησαν από τα βασανιστήρια, έμειναν σακάτηδες, με σωματικές βλάβες που τους συνόδευαν σε όλη τους τη ζωή. Ακόμα περισσότεροι υπέστησαν βλάβη της διανοητικής τους ακεραιότητας, «έχασαν τα μυαλά τους», όταν έβλεπαν πρόσωπα δικά τους να βιάζονται, να βασανίζονται, να δολοφονούνται και να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους.
γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσιν την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.
Την ώρα που εκτοπίζονταν οι Πόντιοι απ’ την Αμισό, εκτοπίζονταν οι Μικρασιάτες απ’ το Αϊβαλί και οι Θρακιώτες απ’ την Καλλίπολη και το Σαμάκοβο. Χιλιάδες Έλληνες έκαναν ατέλειωτες πορείες μέσα στην παγωνιά και τον καύσωνα, χωρίς τροφή, γυμνοί και ξυπόλητοι, με τις αρρώστιες να θερίζουν και τα βασανιστήρια να είναι καθημερινά.
δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεων εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.
Τα αμελέ ταμπουρού που ήταν τάγματα αξόντωσης και οι εκτοπισμοί του ανδρικού πληθυσμού, από 15 μέχρι 60 χρονών (Ανατολική Θράκη 1915-17, Πόντος 1916-1922, Μικρά Ασία 1914-1922), είχαν ως αποτέλεσμα την απουσία γεννήσεων και την πληθυσμιακή αποδυνάμωση της εθνικής τους ομάδας.
ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μιας ομάδος εις ετέραν ομάδα.
Τα ορφανά που άφηναν τα θύματα των παραπάνω περιπτώσεων, οι Τούρκοι τα μετέφεραν στα τουρκικά ορφανοτροφεία, όπου σιγά σιγά αισθάνονταν Τούρκοι, όπως οι γενίτσαροι.
Έγιναν δηλαδή όλες οι πράξεις, που σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου 1948, στοιχειοθετούν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα της γενοκτονίας.
Ας δούμε τι λέει ο κ. Φίλης
«αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία, με αυστηρή επιστημονική έννοια». Ενώ συνέχισε, λέγοντας πως «αν γίνει η συζήτηση ψύχραιμα και επαναλαμβάνω, επί επιστημονικού επιπέδου, είναι άλλο πράγμα η εθνοκάθαρση, όσο αιματηρή και αν είναι, και άλλο πράγμα η γενοκτονία και το ολοκαύτωμα».
Κατά τον κ. Φίλη:
έγινε εθνοκάθαρση,
χύθηκε πολύ αίμα,
υπήρξε πόνος,
υπήρξε θηριωδία των Τούρκων.
Αλήθεια, τι άλλο έπρεπε να γίνει;
Την ώρα που μεταξύ των προσφυγικών συλλόγων άρχισε να ωριμάζει η ιδέα περί μιας Γενοκτονίας, αυτής «των Ελλήνων της Ανατολής»,
Την ώρα που ξένες κυβερνήσεις έχουν ήδη αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων,
Δυστυχώς, εμείς έχουμε πρόβλημα «εντός των τειχών», και ο κ. Φίλης, εκούσια ή ακούσια, αναγορεύεται σε συνήγορο των Τούρκων.
Θα μπορούσαν, βέβαια, οι δηλώσεις του κ. Φίλη να κάνουν καλό. Να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά των απογόνων εκείνων των θυμάτων και να δυναμώσει ο αγώνας για την αναγνώριση της «Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής».
