Μετά το πρώτο σοκ της διάγνωσης,ακολουθεί η αντιμετώπιση, όλοι όσοι πέρασαν αυτή τη δοκιμασία μπορούν καταλάβουν. Χειρουργεία, θεραπείες ποικίλες παρενέργειες... Και αν ήταν μόνον αυτά, μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα που λατρεύουμε, αλλά έχει χρόνιες παθογένειες. Εθνικό σύστημα υγείας, ελλείψεις σε υλικά, κακοπληρωμένοι γιατροί που συμπληρώνουν το εισόδημά τους μ' ένα φακελάκι.
Αν δεν έχεις χρήματα και μέσον χάνεσαι... Θεαγένειο, λέξη συνώνυμη με τον καρκίνο, κόσμος μπαινοβγαίνει ατελείωτα, γυναίκες με μαντήλια στο κεφάλι, φορεμένα άλλοτε με χαριτωμένο τρόπο και άλλοτε παραιτημένα, νωθρά.... Συγγενείς αγχωμένοι μ' ένα καταραμένο τσιγάρο στο στόμα, στο κυλικείο έξω από την είσοδο, στην πύλη.
Στον ημιόροφο στο εκκλησάκι, τα βλέμματα στο Θεό ''σώσε με Θεέ, το πρόσωπο της Παναγίας στοχαστικό, '' είσαι και συ μητέρα γιατί, γιατί;'' Συναισθήματα και σκέψεις, σε τρελό ρυθμό, οργή, θλίψη, απόγνωση, παραδοχή. Από το παράθυρο το φως ξεχύνεται ορμητικά πέφτει στις εικόνες, στα καντήλια τα πρόσωπα.
Η ελπίδα γεννιέται δειλά-δειλά, θα το παλέψουμε... Βαθύ γαλάζιο το βλέμμα της γιατρού, με κατανόηση και ευαισθησία, αλλά αποφασιστικό, γρήγορα τα κανονίζει όλα παίρνει αποφάσεις, στέλνει ψυχολόγους και ψυχιάτρους δίπλα μας, ξέρει ότι ο χρόνος μετράει...
Όταν έρχεται η ώρα του χειρουργείου, ξαφνικά ο χειρούργος ανακαλύπτει ότι έχει μεγάλη λίστα, και δεν μπορεί να την παρακάμψει, έστω για μια νέα κοπέλα, πρέπει λέει να απευθυνθούμε σε άλλο νοσοκομείο... Και ποιός μας λέει ότι το άλλο νοσοκομείο δεν έχει λίστα;
Bουλιάζω στην απόγνωση, τι γίνεται τώρα; Συζητάω με τους γιατρούς, καλά ολόκληρο Θεαγένειο δεν έχει άλλους χειρουργούς; Η απάντηση είναι ''ότι αφού ανακατεύτηκε ο κύριος τάδε (διευθυντής) δεν μπορούμε να παρέμβουμε, θα σας βοηθήσουμε να βρείτε άλλο νοσοκομείο''. Αγώνας δρόμου με συγγενείς και φίλους, μήπως μπορούν να κάνουν κάτι... Τελικά φίλος γιατρός να είναι καλά, επεμβαίνει και τελικά η κόρη μου μπαίνει στο χειρουργείο σε λίγες μέρες. Ακούω ότι η πρόεδρος του νοσοκομείου ψάχνει την υπόθεση, γιατί δηλαδή συνέβησαν όλα αυτά και δεν πήρε το χειρουργείο κανονικά όπως έπρεπε, αλλά ήθελαν να μας στείλουν σε άλλο νοσοκομείο. Αν ήταν τώρα ξέρω τι έπρεπε να κάνω, εκείνη τη στιγμή όμως ήμουν ευάλωτη, ήμουν μητέρα... και δεν έκανα αυτό που κάθε πολίτης πρέπει να κάνει, να καταγγέλλει δηλαδή.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, κατορθώνω να γράψω αυτές τις γραμμές, γιατί ξέρω ότι μιλάω εξ ονόματος πολλών άλλων ανθρώπων που βρέθηκαν στην ίδια θέση.
Εν πάσει περιπτώσει όλα πήγαν καλά, οι γιατροί ήταν δίπλα μας, το νοσηλευτικό προσωπικό, οι συγγενείς οι φίλοι τους ευχαριστώ όλους θερμά.
Μέσα απ' όλη αυτή την εμπειρία, δοκιμάστηκαν ανθρώπινες σχέσεις, φιλίες επώνυμες και ανώνυμες, προέκυψαν καινούργιες φιλίες που βοήθησαν σημαντικά, τελικά ήταν μια εμπειρία θετική.
Τελικά στη ζωή, πρέπει να επανεκτιμήσουμε τα πάντα, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι ένα δώρο κι έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Είμαι πιο δυνατή, μπορώ να κάνω πάρα πολλά, συν Θεό, όποιος κι αν είναι αυτός για τον κάθε άνθρωπο.
Βέβαια με τον καρκίνο δεν τελειώνει κανείς οριστικά, δεν είναι ότι ''ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα'' όπως τα παραμύθια, όμως μαθαίνεις να ζεις μ' αυτόν να επαγρυπνείς να παλεύεις.
Αφορμή για να τα ξαναζήσω όλα αυτά και να γράψω για την εμπειρία μου, υπήρξε ο χορός του συλλόγου καρκινοπαθών Κιλκίς ''Ο Άγιος Ευγένιος'' που έγινε προχθές.
Κέφι χορός τραγούδι, και ακατάβλητη θέληση για ζωή. Οι ''Λεχρίτες'' έδωσαν τον τόνο με τις κιθάρες και τα ακορντεόν, υπήρχε λαϊκό και ποντιακό πρόγραμμα, αλλά σ' αυτό που θέλω να σταθώ είναι το ζεϊμπέκικο της Γεωργίας. Ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο, που εξέφραζε όλους τους καρκινοπαθείς, ένας χορός που σήμαινε ''δε φοβάμαι, παλεύω, αψηφώ το θάνατο, λατρεύω τη ζωή''.
Τελικά μπορούμε όλοι μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλο με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας, με αγάπη σεβασμό και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια.
Δέσποινα Μοσχούτα
Δημοσιογράφος
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
