Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν πρότεινε Δημοψήφισμα. Όπως έχω ήδη δηλώσει, κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, απέναντι στα τέρατα των Βρυξελλών και του Βερολίνου, έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Όχι ότι δεν το εννοεί, αλλά φρονώ πως έκανε μια μπλόφα. Πολύ ριψοκίνδυνη κίνηση, όμως η μπλόφα στα χαρτιά (αλλά και γενικότερα στη ζωή) ενέχει μέσα της τον κίνδυνο. Ο Τσίπρας ήταν με τη πλάτη στο τοίχο και μη έχοντας άλλη δυνατότητα, δεδομένου ότι δεν θέλησε να υπογράψει την καταδίκη της χώρας, έριξε στο τραπέζι το χαρτί του Δημοψηφίσματος. Το αν θα πιάσει, θα το δούμε πολύ σύντομα. Αλλά και να μη πιάσει, σε λίγες μέρες, ο ελληνικός λαός θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του.
Ενόψει λοιπόν του Κυριακάτικου Δημοψηφίσματος, περιμένω μια καυτή εβδομάδα απίστευτης τρομοκρατίας, κινδυνολογίας, πρόκλησης πανικού, καταστροφολογίας, δήθεν ανευθυνότητας και ανικανότητας της Κυβέρνησης, συνοδευόμενη με απειλές αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας. Όσο υπάρχουν εφημερίδες και τηλεόραση στην Ελλάδα, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Κι όλα αυτά τα περιμένω από τους σκυφτούληδες της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, του Φούχτελ, του Μούχτελ, του Ντάϊσελ-μπλουμ και των υπόλοιπων βαρβαρικής προέλευσης προσώπων, ήτοι τους ΣαμαροΒενιζελοΘοδωράκηδες...
Με όλα αυτά, είναι φανερό πως το μόνο που θέλουν να πετύχουν, είναι να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο. Αυτοί και τα κόμματά τους που επί χρόνια καταλήστεψαν το Κράτος και το οδήγησαν στην καταστροφή, πλέον θέλουν να το οδηγήσουν και στην πλήρη υποδούλωση! Αυτοπαρουσιάζονται τώρα ως Σωτήρες, ενώ στη πραγματικότητα είναι αυτοί που κατέστρεψαν την χώρα και τώρα προτείνουν και την ισοπέδωσή της, ποντάροντας στον φόβο και στην ανασφάλεια του κόσμου.
Τα έχω ξαναγράψει και το φωνάζω και στο facebook καθημερινά: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Έφτασε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Κάποιοι βέβαια θέλουν να πονέσουν κι άλλο, περιμένοντας να φτάσει στο μεδούλι. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε στην εντατική, διασωληνωμένοι με τον ορό. Ως πότε; Πρέπει να φανούμε δυνατοί, να πάρουμε κάποτε την απόφαση να σηκωθούμε, να αναρρώσουμε επιτέλους από αυτήν την χρόνια αρρώστια. Δεν γίνεται να περιμένουμε τον θάνατο...
Δεν είμαι Τσιπρικός ούτε καν Συριζαίος, το σωστό όμως είναι σωστό από όποιον χώρο κι αν προέρχεται. Ο Έλληνας που θέλει το καλό της Ελλάδας, δεν κοιτάει κομματικά. Κι ο Τσίπρας, αν μη τι άλλο, ήταν συνεπής στον προεκλογικό του λόγο και στις αντιμνημονιακές του τοποθετήσεις. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να του αναγνωρίσουμε. Γιατί λοιπόν εκπλήσονται κάποιοι τώρα; Δεν ήξεραν ότι ήταν κατά του μνημονίου και που θα οδηγούσε αυτή η στάση; Δεν ψηφίστηκε από τον λαό γι' αυτές του τις θέσεις; Τώρα που τις εφαρμόζει, ξαφνικά κάποιοι εξεγείρονται; Δεν ακούγονταν φωνές για έξοδο απ' το Ευρώ προεκλογικά και μάλιστα σ' αυτό στηρίχθηκε και η προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ;
Αυτά όλα ήταν γνωστά. Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να γίνουν και πράξη. Γιατί αν έλεγε ΝΑΙ στους εξοντωτικούς όρους που του προτάθηκαν από την Τρόϊκα, τότε θα αντέφασκε και θα πρόδιδε όλους τους ψηφοφόρους που αντιμνημινιακά τον εμπιστεύτηκαν. Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους, διότι πέραν του ότι είναι μία έντιμη στάση, είναι επιπλέον και πατριωτική.
Έχω επίσης ξαναγράψει (εδώ και 3 χρόνια) ότι το Δημοψήφισμα έπρεπε να προταθεί στον ελληνικό λαό εξαρχής, δηλαδή από το 2010 ΠΡΙΝ υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο που έδεσε χειροπόδαρα τους Έλληνες. Το Δημοψήφισμα δεν είναι κάτι το τρομακτικό, παρότι τρομάζει τους Έλληνες. Τουλάχιστον δεν είναι περισσότερο τρομακτικό από τις Εκλογές. Είναι όμως πιο σημαντικό. Κι επειδή δεν είμαστε συνηθισμένοι (όπως είναι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) τρομάζει. Το Δημοψήφισμα είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει καθαρότερος και αμεσότερος τρόπος έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Και όταν πρόκειται για τόσο κρίσιμης σημασίας ζητήματα όπως είναι η Εθνική Κυριαρχία, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ (και Συνταγματικά).
Η σημερινή αντιπολίτευση βέβαια, προσπαθεί να αμαυρώσει με ρετσινιές και ανυπόστατες κατηγορίες την ιερής σημασίας αυτή κίνηση, ότι δήθεν είναι μία κίνηση ανικανότητας λήψης αποφάσεων εκ μέρους της Κυβέρνησης και επίρριψης της ευθύνης στους πολίτες. Όσον αφορά στο πρώτο, είναι φανερό ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, διότι απλούστατα εφαρμόζεται ό,τι προβλέπει το Σύνταγμα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσον αφορά στο δεύτερο, ναι, όντως έτσι είναι, γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι. Δεν γίνεται δηλαδή να αφήσουμε να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας μας και την ελευθερία μας, οι όποιοι πολιτικοί και οι όποιες Κυβερνήσεις. ΠΡΕΠΕΙ να ερωτηθούμε!
Φτάσαμε στον πάτο λοιπόν. Θα επιχειρήσω μια απεικόνιση αυτού που ζούσαμε, όπως το αντιλήφθηκα εγώ. Για δεκαετίες ολόκληρες βουλιάζαμε στο βαρέλι με τις ακαθαρσίες, μέχρι που το 2010 φτάσαμε στο 1 χιλιοστό πριν τον πάτο. Εκεί μείναμε για 5 ολόκληρα χρόνια! Εκεί μας κράτησαν μέχρι σήμερα, χωρίς καμία προοπτική ανάκαμψης. Η συμφωνία που υπογράφηκε ήταν να παραμείνουμε εκεί, στο 1 χιλιοστό από το κατακάθι, στη βρώμα και στη δυσωδία. Άπλωσαν δηλαδή ένα χέρι βοηθείας όχι για να μας βγάλουν έξω από το βαρέλι με τις ακαθαρσίες, αλλά για να μη πιάσουμε πάτο, υπομένοντας αυτό το μαρτύριο για πάντα. Και η νέα συμφωνία που μας προτάθηκε να υπογράψουμε, ήταν μια παράταση του μαρτύριου του βόθρου.
Ναι, είναι πολύ αηδιαστικό, αλλά δεν διαφέρει πολύ από την αηδιαστική ζωή που κάνουμε. Και μπορεί εγώ να αντιλήφθηκα έτσι την κατάσταση που βιώνουμε, αλλά κι όποιος άλλος προσπαθήσει να την περιγράψει, δεν θα μπορέσει να αποφύγει το ειδεχθές της πραγματικότητας. Τώρα λοιπόν που ήρθε η άρνηση στην... “χείρα βοηθείας” αγγίξαμε το ίζημα! Και μιας και δεν έχει παρακάτω, τώρα πρέπει να αρχίσουμε να σηκωνόμαστε σιγά σιγά. Και πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Όχι με την δήθεν ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας που θέλει να μας κρατάει στο 1 χιλιοστό. Γιατί κάποτε ΠΡΕΠΕΙ να γίνει μία νέα αρχή. Μηδενίσαμε. Πιο κάτω δεν έχει. Τώρα μόνο προς τα πάνω μπορούμε να πάμε. Και δεν θα είναι εύκολα, αλλά ούτε και πριν ήταν. Όπως λέει ο ποιητής “θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Η άλλη οδός είναι η σκλαβιά του ενός χιλιοστού.
Παραταύτα, υπάρχουν και οι δειλοί που προτιμούν να παραμείνουν στο 1 χιλιοστό από τις ακαθαρσίες! Υπάρχουν κι αυτοί που δεν τολμούν να κάνουν τη νέα αρχή. Που δε θέλουν να ταραχθεί η δυσωδία της καθημερινότητάς τους και προτιμούν να μένουν στο 1 χιλιοστό πάνω απ' την επιφάνεια του ανυπόφορου και αποκρουστικού πάτου. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν το βολή τους, είναι αυτοί που νιώθουν σιγουριά πάνω από τα σκ@τά και εξαιτίας της ανασφάλειας και του αιώνιου φόβου τους, προτιμούν να μη σηκωθούν ποτέ και να ορθοποδήσουν!
Ε λοιπόν, για αυτούς τους τιποτένιους και ανάξιους να ονομάζονται Έλληνες, δεν πρόκειται να κάτσουμε και όλοι οι υπόλοιποι εκεί, στο 1 χιλιοστό πάνω από τις ακαθαρσίες. Γιατί τελικά δεν έχει διαφορά από το να είσαι και μέσα στις ακαθαρσίες. Καλύτερα να πάρεις την απόφαση να ξεκοπείς από την δήθεν χείρα βοηθείας, να σηκωθείς σιγά σιγά και να σταθείς στα πόδια σου. Έτσι το βλέπω εγώ Συνέλληνες.
Κάποτε έρχεται η ώρα που λες ΦΤΑΝΕΙ. Όταν δεν πάει άλλο... δεν πάει άλλο. Enough is enough που λένε πολύ εύστοχα και οι Άγγλοι. Και τα όρια στη περίπτωσή μας έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Κι αν θέλετε να το πούμε και τραγουδιστά “πρέπει να μάθεις να λες και κανα όχι” (Active Member). Γιατί με ΟΧΙ γράφτηκε και η ηρωική ιστορία της Ελλάδας. ΟΧΙ με μεγάλα γράμματα, σαν αυτό του 1940. Αν δεν έλεγαν το ΟΧΙ οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι στις μάχες των Θερμοπυλών και των Πλαταιών, μπορεί σήμερα να ήμασταν Πέρσες. Αν δεν έλεγαν το Ελευθερία ή Θάνατος (ένα ΟΧΙ ήταν κι αυτό) οι αγωνιστές του 1821, μπορεί να είχαμε ακόμη Τουρκοκρατία...