Ο πρώτος  ήταν το αγαπημένο παιδί της Νέας Δημοκρατίας και ο δημοφιλής δήμαρχος της Θεσσαλονίκης.

Ο δεύτερος ήταν λαμπρό αστέρι του σοσιαλιστικού στερεώματος, υποψήφιος αρχηγός του κόμματος και παρ’ ολίγον  πρωθυπουργός της χώρας. Και οι δύο χειροκροτήθηκαν και λατρεύτηκαν από τους πολιτικούς οπαδούς των κομμάτων τους.  Και οι δύο είναι μπλεγμένοι σε δικαστικές περιπέτειες για σοβαρά, οικονομικής φύσεως, αδικήματα.

Τους χωρίζει η γεωγραφική απόσταση των φυλακών που φιλοξενούνται.

Τους ενώνει η κομψή επιγραφή της Παναγίας Σουμελά. Τους ενώνει και η ίδια νοοτροπία που εμποτίζει ολόκληρη γενεά πολιτικών που δεν ξεχωρίζουν το ιδιωτικό από το κρατικό ταμείο. Ο δήμαρχος μάλιστα  χρέωσε την  προσωπική του προβολή και την πολιτική του διαφήμιση στον δήμο που υπηρετούσε. Η δωρεά ( όπως μαρτυρεί η επιγραφή) έγινε από το ταμείο του δήμου Θεσσαλονίκης  και όχι από τα προσωπικά χρήματα  του δημάρχου. 

Λίγα τετραγωνικά μέτρα χρυσού ψηφιδωτού αναδεικνύουν  όχι μόνο την ανθρώπινη ματαιοδοξία  αλλά  και την αντίληψη του πολιτικού κόσμου ότι το ταμείο του κράτους τους ανήκει.