Τι και αν ο Λεωνίδας και οι 300 του είχαν στο πέρασμα των αιώνων πάρει τη μορφή παραμυθιού. Έτσι μας δίδαξαν στα σχολεία, έτσι μας έμαθε ο κόσμος όλος, και έτσι θα παραμείνει, σαν παραμύθι. Από δω και ύστερα δεν πρέπει να λέμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, δήλωνε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ όταν και πάλι οι Έλληνες θυμήθηκαν πως η ιδέα της ελευθερίας, υπερνικά κάθε φόβο, κάθε αριθμητική, έτσι απλά, γιατί έτσι τους μάθανε στο σπίτι, στα σχολεία.
Το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς, μας θυμίζει ο Ρίτσος.
Που να βρει όμως ο Έλληνας μπόι στους σημερινούς του ταγούς. Όλοι αυτοί οι νάνοι δεν έμαθαν τίποτε από τις θυσίες των Ελλήνων. Τα «Μολών Λαβέ» τα κάνανε στάχτη και στο όραμα για εθνική αξιοπρέπεια απαντάνε με ορθάνοικτες κερκόπορτες και με αδιάκοπες υποχωρήσεις στο βωμό μιας αόριστης και στρουθοκαμηλικής πολιτικής «καλής θέλησης». Στις θυσίες και στους αγώνες των Ελλήνων που πλημμύριζαν από ελληνικότητα απαντούν με εγκατάλειψη ιερών και οσίων, της γλώσσας, του πολιτισμού και της ιστορίας μας, με στόχο έναν και μοναδικό, τον πατριωτισμό.
Βάλθηκαν λοιπόν ορισμένοι πνευματικοί τυχοδιώκτες, πολιτικάντηδες και «προοδευτικοί», κονδυλοφόροι, εν ονόματι κάποιων «λεπτοφυών» κατά τους εγκεφάλους των δεοντολογιών, να καταδικάζουν ως εσφαλμένα, πράγματα για τα οποία μέχρι σήμερα κακώς εθεωρούντο ορθά, φθάνοντας στο σημείο να καθυβρίζουν τον ιερό αγώνα του 1821 και τους αγώνες της ελευθερίας.
Δεν υπήρχαν Έλληνες πριν την επανάσταση, και ότι η ονομασία αυτή εδόθη από τους διαφωτιστές της «Δύσης» και ότι οι εξεγερθέντες δεν ήταν παρά κοινοί κατσαπλιάδες που επαναστάτησαν κατά μιας χρηστής διοίκησης της Οθωμανικής. Δεν ήταν πόλεμος για την ελευθερία κατ’ αλλοφύλου και αλλόθρησκου κατακτητή, αλλά… ταξική επανάσταση.
Ξεχνούν οι αχρείοι την πρώτη διακήρυξη των επαναστατημένων Ελλήνων προς τους λαούς της Ευρώπης, ξεχνούν οι άθλιοι τα όσα αναφέρει ο Ηρόδοτος (βιβλίο 8ο «Ουρανία») «αύτις δε το ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα τε κοινά και θυσίες ήθεά τε ομότροπα».
Αυτά τα συνεκτικά στοιχεία του έθνους, δηλαδή το όμαιμον, το ομόγλωσσον, η κοινότητας της λατρείας, και τα ομότροπα ήθη τα οποία ο Ηρόδοτος θεωρούσε ως  χαρακτηριστικά του ελληνικού έθνους, αυτά δηλαδή τα στοιχεία που οδήγησαν τους Έλληνες στην επανάσταση του ’21.
Αυτά τα στοιχεία βάλθηκαν να αποδομήσουν βήμα – βήμα οι πολιτικάντηδες των τελευταίων σαράντα ετών.
Βήμα βήμα εφαρμόζουν πιστά αυτά που δήλωσε ο ανθέλληνας Henry Kissinger, «Οι Έλληνες είναι λαός δυσκολοκυβέρνητος, γι’ αυτό πρέπει να τους πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές τους ρίζες, ίσως έτσι «βάλουν μυαλό». Ελάχιστη σημασία έχει αν η παραπάνω φράση ειπώθηκε από τον Kissinger, σημασία έχει τι εφαρμόζεται στη χώρα όλα αυτά τα χρόνια με την σύμπραξη των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και με την δική μας πάντα, δια της ψήφου, συναίνεση…
Πριν λίγες μέρες στο ακριτικό χωριό Ακρίτας πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Ιστορικού Μουσείου – Φυλακίου Ακρίτα Γρηγόρης Αυξεντίου, καθώς και το ετήσιο μνημόσυνο του.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου το 1951-52 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο στρατιωτικό φυλάκιο του Ακρίτα (Ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα τότε) το 2002 ο τότε Δήμος Δοϊράνης ανήγειρε προς τιμή του Μνημείο. Έκτοτε κάθε χρόνο, αρχές Μαρτίου, ο Δήμος Κιλκίς και ο Δήμος Λύσης, Σύνδεσμοι Αγωνιστών και άλλες κυπριακές και ελληνικές οργανώσεις αποδίδουν τιμές στον Αετό του Μαχαιρά.
Τον Σταυραετό του Μαχαιρά που πολέμησε σαν λιοντάρι για 8 ώρες με αμέτρητους Άγγλους στρατιώτες.
Στις 3 Μαρτίου 1957 έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετο του, στο Μαχαιρά. Οι Άγγλοι δεν τον νίκησαν, τον έκαψαν άνανδρα με βενζίνη.
Στο Μοναστήρι του Μαχαιρά ο Γρ. Αυξεντίου παρέμεινε με τους λίγους συναγωνιστές του, όταν ο κλοιός έγινε ασφυκτικός κατέβηκαν όλοι στο κρησφύγετο στην πλαγιά. Οι Άγγλοι τον καλούσαν να παραδοθεί, εκείνος προέτρεψε τους συντρόφους του να παραδοθούν. Εκείνος είπε ότι έπρεπε να πολεμήσει και να πεθάνει!
Ο Αετός είχε στριμωχτεί μέσα στη μικρή σπηλιά. Όχι όμως και η ψυχή του. Του φώναζαν να παραδοθεί και εκείνος απάντησε μ’ ένα βροντερό «ΟΧΙ». Εκείνο το «ΟΧΙ» δεν το επανέλαβε η ηχώ. Ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει, λέει ο ποιητής. Η ιστορία ξύπνησε από τα βάθη των αιώνων και βρέθηκε αστραπιαία στο βουνό, για να προϋπαντήσει τον νέο Λεωνίδα «Μολών λαβέ» βροντοφώναξε ο Αετός.
Ξημέρωνε, άρχισε να μυρίζει βενζίνη. Το βουνό έλαμψε, ήταν οι φλόγες από την άνανδρη μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι άνανδροι αποικιοκράτες.
«Θα πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω, είπε ο Αετός στους συντρόφους του. Το άκουσε και ο χάροντας και με μιας βρέθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Ο Αετός τον περίμενε με το χαμόγελο στα χείλη, με το δάκτυλο στη σκανδάλη.
Έλα του είπε, εγώ δεν σε φοβάμαι. Έλα να τους δείξουμε πως πεθαίνουν οι Έλληνες… Έτσι τον βρήκε ο θάνατος, σαν άλλο Λεωνίδα.
Ο 29χρονος ανθυπολοχαγός πέρασε στο πάνθεον των Ελλήνων Ηρώων και αγωνιστών. Και μετατράπηκε σε προσωποποίηση της ελληνικής αρετής που φθάνει μέχρι την αυτοθυσία, για την πατρίδα και την ελευθερία.
Η προσφορά του Αυξεντίου σημάδεψε για πάντα την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε εάν θέλουμε να φανούμε αντάξιοι του και αντάξιοι της Ιστορίας μας που κάποιοι εγχώριοι εφιάλτες προσπαθούν να την ξαναγράψουν.
Οι θυσίες δεν έγιναν για να γράψουν Ιστορία, και αν δεν τις ενσωματώσουμε στη ζωή και στις ενέργειες μας αν δεν παραδειγματιστούμε απ’ αυτές και αν δεν τις αφήνουμε να φωτίζουν το δρόμο μας, τότε κάθε εκδήλωση τιμής και κάθε Μνημόσυνο δεν θα έχει καμιά αξία.
«Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα του, να καθαρίσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα του να βάψουμε το δικό μας για να μη μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος…»  μας προτρέπει ο Κ. Μόντης.
Ποιος όμως έχει σήμερα την τόλμη να στρέψει το βλέμμα του προς τα πίσω, ποιος από τους ταγούς μας τολμά να κοιτάξει προς τα πίσω και να αντικρίσει την πορεία, τις πράξεις του, τα λάθη του και τη δειλία του.
Ποιος μπορεί να μας πει πως έχει πάρει έστω και μια σταγόνα αίμα από το αίμα του Σταυραετού!
Υ.Γ.: Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο Δήμο Κιλκίς, τον Δήμο Λύσης και σ’ όλους τους υπόλοιπους συντελεστές αυτής της καταπληκτικής από κάθε άποψη και κατά γενική ομολογία συγκινητικής εκδήλωσης. Εύγε, έστω και για λίγο μας ξυπνήσατε από τον λήθαργο μας, μας κάνατε να θυμηθούμε  πως είμαστε Έλληνες!
Κουβεντιάζοντας με τον κ. Γιάννη Πολυχρονίδη (πρώην δήμαρχο Αξιούπολης) για την εκδήλωση στον Ακρίτα, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό στο οποίο συμμετείχε και αυτός μαθητής τότε του Γυμνασίου Αξιούπολης,… Ήταν το 1955 και μαθαίνοντας τα γεγονότα και τον ξεσηκωμό των ελληνοκυπρίων κατά των Άγγλων αποικοικρατών αποφασίσαμε μια Τετάρτη (σκόπιμα λόγω Λαϊκής) όλοι οι άρρενες να κατεβούμε στην πλατεία και από εκεί να πάμε στον στρατιωτικό διοικητή. Έτσι και έγινε, ο διοικητής μας δέχτηκε και αφού μας ευχαρίστησε για αυτήν την πρωτοβουλία μας είπε να γυρίσουμε στα μαθήματα μας. Η Ελλάδα έχει στρατό μην ανησυχείτε.
 Ναι θα συμπληρώσω σήμερα εγώ στρατό έχουμε, ηγέτες που θα βρούμε;