Όσοι παρακολούθησαν τις δύο συναυλίες με ευκολία διέκριναν τα κοινά χαρακτηριστικά των μουσικών που συμμετείχαν στις συναυλίες: την νεαρή τους ηλικία, το ταλέντο, την  ευγένεια, την σεμνότητα και την εργατικότητα. Το μουσικό ταλέντο ήταν εμφανές. Η ευγένεια και η σεμνότητα αναδυόταν αβίαστα μέσα από την σκηνική τους παρουσία.  Η εργατικότητα αποκαλύπτεται  από το εντυπωσιακό  βιογραφικό τους. Πρόκειται για μουσικούς που κέρδισαν βραβεία στην διάρκεια των σπουδών τους, που έκαναν ή κάνουν μεταπτυχιακά, που έκαναν ή κάνουν σπουδές στο εξωτερικό, που έδωσαν συναυλίες στην  Ελλάδα ή το εξωτερικό, που επομένως δεν σταμάτησαν να εργάζονται σκληρά προκειμένου να ολοκληρώσουν την μουσική τους κατάρτιση και να εμπλουτίσουν  την  μουσική τους παιδεία. Η παραπάνω  διαπίστωση  επιβεβαιώνεται και από την εντυπωσιακή  τεχνική τους αρτιότητα που όπως είναι γνωστό δεν κερδίζεται  παρά μόνο μέσα από επίπονη  και συνεχή προσπάθεια. Το ότι έπαιζαν μουσική χωρίς παρτιτούρες προδίδει και κάτι άλλο. Ότι ήρθαν καλά προετοιμασμένοι και με σεβασμό προς το φιλόμουσο ακροατήριο της πόλεως μας.  Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για το καλύτερο,  που με πολύ  κόπο  προσπαθούν να αριστεύσουν. Δίνουν  χαρά στον εαυτό τους και συγχρόνως  αποκτούν  προσόντα, απολύτως απαραίτητα, που θα τους επιτρέψουν να διακριθούν σε  έναν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό επαγγελματικό χώρο.   
Ομολογώ ότι  η εκδήλωση  μού προκάλεσε αμφιθυμία. Από την μια, ενθουσιασμό  για το μουσικό αποτέλεσμα και για τα νέα παιδιά που αγωνίζονται και  προκόβουν. Από την άλλη,    θλίψη διότι  όλα τα ανωτέρω βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με την σύγχρονη πολιτική ζωή της χώρας μας. Είχα την εντύπωση ότι αυτοί οι μουσικοί  γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μία άλλη χώρα διαφορετική από αυτήν που βλέπουμε γύρω μας.  
Στον δημόσιο βίο δεν υπάρχει ευγένεια. Την θέση της κατέλαβε το υβρεολόγιο (και ο χυδαίος λόγος)  που  καθιερώθηκαν ως τρόπος κανονικής πολιτικής συμπεριφοράς (με πρωταθλητή τον υφυπουργό υγείας). Τα ‘’νταηλίκια’’και οι παλικαρισμοί καταχειροκροτούνται (όπως πχ στην περίπτωση του  πρωθυπουργού όταν καταλαμβάνεται από τον  αντιμνημονιακό του οίστρο).  Την εργατικότητα  την ξεχάσαμε. Υπουργοί και βουλευτές  ξημεροβραδιάζονται στις τηλεοπτικές εκπομπές προσποιούμενοι ότι εργάζονται (μακριά από την βουλή και μακριά από τα υπουργεία τους). Πότε αλήθεια εργάζονται αυτοί οι άνθρωποι; Δηλαδή πότε παράγουν κυβερνητικό έργο; Σεμνότητα δεν υπάρχει,  εκτοπίστηκε  από μια αδικαιολόγητη έπαρση. Η ακροδεξιά επαίρεται για μια  ένδοξη  ιστορία την οποία όμως  δεν γνωρίζει, την  οποία δεν θέλει να μελετήσει, την οποία όμως χρησιμοποιεί σαν δόλωμα για αμόρφωτους και φανατισμένους  οπαδούς. Οι δε αριστεροδεξιοί που μας κυβερνούν, υπερηφανεύονται για ένα  ανύπαρκτο ηθικό ανάστημα,  που στην πραγματικότητα  αποτελεί  κλεμμένη κληρονομιά από άλλους αριστερούς που ανήκουν σε μια άλλη εποχή.  Το τραγικότερο όμως για την χώρα είναι η απόλυτη κυριαρχία της μετριότητος.  
Αντί για  προτροπή για αριστεία  ακούγεται η φωνή του υπουργού παιδείας που διακήρυξε: ζήτω η μετριότητα, κάτω η αξιοκρατία. Διότι αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι η αριστεία είναι ρετσινιά.  Βέβαια ο ίδιος  αργότερα διόρθωσε τα λόγια του (άλλο είπα άλλα ελάτε να σας ξαναπώ τι εννοούσα)  κατά την πάγια πλέον  τακτική των συριζαίων να αναιρούν την επόμενη αυτό που είπαν την προηγουμένη.    http://www.kathimerini.gr/815368/article/epikairothta/politikh/mpaltas-en-th-rymh-toy-logoy-moy-h-frash-gia-th-retsinia-ths-aristeias
Αριστεία είναι η κατάκτηση της κορυφής, είναι το ότι καλύτερο μπορεί κανείς να πετύχει στην ζωή του και το πανεπιστήμιο είναι ο κατεξοχήν εκφραστής της.  Αναφέρομαι στο πανεπιστήμιο του βαθμού 10, των διδακτορικών διατριβών, της έρευνας και της εξωστρέφειας και όχι στο πανεπιστήμιο του ‘’δημοκρατικού 5’’ των καταλήψεων και των ανεξέλεγκτων τραμπούκων που προστατεύονται πίσω από το δήθεν πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι τραγικό για το πανεπιστήμιο και επικίνδυνο για την χώρα να έχει ως υπουργό έναν πανεπιστημιακό που ευτελίζει  την αριστεία, ακυρώνει την ουσία του πανεπιστήμιου και ντροπιάζει τους πανεπιστημιακούς συνάδελφους του.   
Αριστεία δεν είναι μόνο η πανεπιστημιακή διαδρομή, αριστεία είναι και ο αλβανικής καταγωγής μαθητής της Επανομής (που δεν του δώσαμε την σημαία στην παρέλαση), είναι  οι μαθητές που νίκησαν στην Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα                                                                           ( http://www.hms.gr/?q=node/1227 ) και η παγκόσμια πρωτιά  στο σκάκι της 16χρονης Τσολακίδου (http://www.protothema.gr/greece/article/616156/pagosmia-protathlitria-sto-skaki-i-16hroni-stauroula-tsolakidou-apo-tin-kavala/).
Αριστεία είναι η Ελένη Καραΐνδρου που επένδυσε μουσικά τις ταινίες του Αγγελόπουλου και ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, είναι ο Μανώλης  Ανδρόνικος που έκανε την ανασκαφή στους  βασιλικούς τάφους της Βεργίνας  και ο Κωσταντίνος Τσάτσος (πρόεδρος της δημοκρατίας, νομικός και φιλόσοφος) που δημιούργησε το πρώτο σύνταγμα στην  μεταπολίτευση. Είναι και  τα βραβεία Νόμπελ του Ελύτη και του Σεφέρη. Αριστεία είναι η συμμετοχή σε παγκόσμιες αθλητικές διοργανώσεις, η κατάκτηση του  πανευρωπαϊκού  κυπέλου το 2004  και  το χρυσό μετάλλιο της Άννας Κορακάκη στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο.  Αριστεία είναι να είσαι καλλιτέχνης περιζήτητος όπως ο Μίκης  Θεοδωράκης, να είσαι επιστήμονας που ξεχωρίζει στον τομέα σου όπως ο Παπανικολάου που εφηύρε το τεστ Παπ για την ανίχνευση του  καρκίνου  της μήτρας.   Αριστεία είναι να είσαι εφοπλιστής και να προσφέρεις θησαυρούς όπως το Ωνάσειο στην κοινωνία.  Αριστεία είναι η καινοτόμος start-up επιχείρηση όπως το taxibeat , είναι οι πρωτοπόρες επιχειρήσεις της περιοχής μας όπως  η kleemann,  η Alumil,  η Anatomic Health και η φάρμα Κουκάκη. Eίναι  και  το βραβευμένο κρασί του Αϊδαρίνη.  Αριστεία είναι και οι ημέτεροι  Βλάσης Αγτζίδης  στην επιστήμη  της ιστορίας (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) και ο παπα-Νικόλας Πιλιτσόπουλος στον δικό του θρησκευτικό αγώνα.  Αριστεία είναι  εν τέλει η αναγνώριση της ξεχωριστής σου αξίας ακόμη και από τους εχθρούς σου.
Η αριστεία προϋποθέτει ταλέντο, ευφυΐα, διαρκή προσπάθεια και άμιλλα. Ζητά αφοσίωση στον στόχο και εργατικότητα. Απαιτεί  δε αξιολόγηση και αξιοκρατία. Στον αντίποδα της αριστείας βρίσκεται η μετριότητα η νωθρότητα και η αδιαφορία. Περιμένει κανείς να προκόψει μια χώρα που αγωνίζεται να αποβάλει την αριστεία  και να  επιβάλει την μετριότητα στους πολίτες της; Με μέτριους πολιτικούς η χώρα θα σέρνεται από οικονομικές κρίσεις σε εθνικές καταστροφές. Με  μέτριους στρατιωτικούς θα κινδυνεύει  η ασφάλεια και η ακεραιότητα της  και με μέτριο υπαλληλικό προσωπικό  θα αποτύχει κάθε μεταρρυθμιστική εθνική προσπάθεια.  
Μόνον οι  άριστοι προάγουν την επιστήμη,  μόνον οι άριστοι καλλιεργούν τα γράμματα,  και  εξελίσσουν την τέχνη και τελικά μόνον  οι άριστοι είναι ικανοί  να οδηγούν την κοινωνία  στην ευημερία και  να εμπνέουν και εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε σωστά την δουλειά μας.
Και όμως το κατά Βαρουφάκη ‘’αριστερό τσούρμο’’ που μας κυβερνά, δεν θέλει την αριστεία, δεν θέλει το καλύτερο για την χώρα.
Η αριστεία ως ρετσινιά  και  η μετριότητα ως κυβερνητική επιλογή  αποκαλύπτουν  μια αρρωστημένη αντίληψη, που έχει όμως  την  δική της  εξήγηση.   
Μια κυβέρνηση που απαρτίζεται  από  αποδεδειγμένης πλέον  μετριότητος μέλη, όπως η σημερινή, φοβάται την αριστεία γι’ αυτό και την πολεμά.  Είναι πολύ απλό,  ένας μέτριος αρχηγός  έχει ανάγκη από μετριότητες για συνεργάτες (για να μην αμφισβητούν την ηγεμονία του) και έχει ανάγκη από ατάλαντους κομματικά διορισμένους υπάλληλους για να ελέγχει την δημόσια διοίκηση.
Για του λόγου το αληθές:  τον Φεβρουάριο του 2016 διορίστηκε στο πρωθυπουργικό γραφείο  πτυχιούχος ΤΕΙ τουριστικών επαγγελμάτων, με προϋπηρεσία σερβιτόρου, στην θέση ειδικού συμβούλου του  γραφείου στρατηγικού σχεδιασμού.  Ο λάθος άνθρωπος στην λάθος θέση (εκτός εάν πρόκειται για άλλη μια αργομισθία).  Πιο τραγικό δεν γίνεται!   http://www.iefimerida.gr/news/254056/thessalonikios-servitoros-diorizetai-sto-epiteleio-toy-tsipra-fek .
Θα έπρεπε κάποτε να συμφωνήσουμε  ότι για να ανακάμψει η χώρα υπάρχει  επείγουσα ανάγκη να επανδρώσουμε τις θέσεις ευθύνης με τα καλυτέρα  στελέχη, τους αρίστους.  Γι’ αυτόν τον λόγο  χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους  παθιασμένους για αριστεία (καθένα στο τομέα που διακονεί)  όπως τον Ηλία, την  Άννα, τον  Νίκο  καθώς και δασκάλους σαν τον κ. Λάμπη Βασιλειάδη για να τους εμπνέουν και να τους εμψυχώνουν.