Φτάσαμε ήδη στα 2016 θρηνητικώς αμαθείς και αστοιχείωτοι, με το βιβλίο του Χρυσάφη ευχαριστημένοι ανά χείρας, να αγνοούμε τι είναι Δήμος, Ιστορία Πόλεων, Δημόσιοι Αντρες-Διακεκριμένοι, Προσωπικότητες της πόλης, Πλατεία, Πάρκο, Δημόσιο Συμφέρον, Δημόσια Κριτική, Ευεργέτες Πόλεως Κιλκίς, Φιλανθρωπία, Δημόσια Μνήμη, Κοινωνία ..ίσως στην τελική αγνοούμε και το τι είναι Πατρίδα!
Αυτός άλλωστε είναι και ο κρυφός σκοπός του Καλλικράτη, να μας ξεθεμελιώσει, να μην ξέρουμε που πατάμε, ώστε να μας υποβιβάσει από πολίτες σε μεταχωριάτες του Τίποτα χωρίς μπούσουλα (ταυτότητα-Ιστορία)… με αντάλλαγμα μερικά 4x4 αγροτικά για τον Δήμο, κάνα δυο σκουπιδιάρικα, και τις γνωστές κονόμες των επιτήδειων.
Τί εννοούμε όταν λέμε ‘’Αστοί’’; μπερδεύτηκε είς εκ των δικηγόρων του πάνελ κατά την τελετή παρουσίασης του βιβλίου και έσκυψε να συμβουλευτεί τον συγγραφέα! ...’’είναι αυτοί που δεν έχουν εισόδημα από γεωργικές εργασίες!’’  αναφώνησε εντυπωσιασμένος από την ευκολία της απάντησης που βρήκανε και οι δύο μαζί πρόχειρα!  Εκεί δηλαδή που οι Λαοί της γης χρονοτριβούσαν επί ματαίω με συγγράμματα και επαναστάσεις, βλέπε αστική επανάσταση, Διαφωτισμός, Γαλλική επανάσταση, Ελληνική 1821, Ρούσικη επανάσταση, έρχεται τώρα ο Δήμος Κιλκίς, σήμερα που μιλάμε στα 2016 -της Πάλης των Τάξεων κατανικώντας τους φοβερούς θανάτους- και με το βιβλίο του Χρυσάφη μας περνάει τράνζιτο από τους πρόσφυγες στους αστούς χωρίς κενά και αναταράξεις!
Όπως πολύ ωραία είπε και το 2ο διδακτορικό του πάνελ (μια καθηγήτρια με διδακτορικό στη Χημεία!) κατά την παρουσίαση του βιβλίου, ‘’το βιβλίο αυτό είναι ένα Λίμπρο Ντόρο των Κιλκισιωτών’’, αυτών δηλαδή που κάνανε ακαδημαϊκή καριέρα ή ατομική καριέρα γενικότερα παίζοντας βιολί, χτίζοντας λιμάνια, ουρανοξύστες, των πρώτων εμπόρων, των πρώτων επιστημόνων, το πρώτο ταξί, ο πρώτος κινηματογράφος, το πρώτο γαϊδούρι -του μπάρμπα Μήλιου είπαμε αφού κι αυτός ήταν ο πρώτος Κιλκισιώτης- έξοχα!
Προφανώς οι άνθρωποι στον Δήμο πρέπει να έχουν μαύρα μεσάνυχτα της αποστολής τους που είναι η ανάδειξη της ομάδας, του συνόλου, της κοινωνίας, της πόλις ...Οι άνθρωποι του Δήμου οφείλουν να αναφέρονται και αυτοί και οι πράξεις τους ‘’ες το κοινόν’’ στο κοινωνικό σύνολο δηλαδή της πόλης μας ...Το Κιλκίς δεν είχε κανένα κέρδος από τις ατομικές καριέρες αυτών των ανθρώπων, ούτε το έκαναν γνωστό στον κόσμο, ούτε αφιέρωσαν την ζωή τους για την πόλη, ούτε ασχολήθηκαν με τα προβλήματα των συμπολιτών τους ...ώστε σήμερα να προβάλλονται ως Διακεκριμένοι Κιλκισιώτες Πόλεως Κιλκίς (με υπέρ Κιλκίς προσφορά)... Αναμφισβήτητα είναι μεγάλης αξίας οι άνθρωποι που παρουσιάζονται στο βιβλίο και γίνεται ακόμη πιο μεγάλη αυτή η αξία τους από το γεγονός πως επιτεύχθηκε σε χρόνια δύσκολα! πλην όμως είναι ξεκάθαρα ατομική η δράση τους και έτσι δεν προκύπτει άξια λόγου προσφορά τους στην Πόλη. Συνεπώς πλην κάποιων εξαιρέσεων όπως για παράδειγμα του Λάζαρου Παυλίδη του Χρυσού Νοικοκύρη, του Χρήστου Σαμουηλίδη με τα καταγεγραμμένα πολλά χιλιόμετρα Κιλκισιώτικης και Ποντιακής Ιστορίας, ή του Π. Μουλλά του εφάμιλλου του Χρήστου Τσούντα, των οποίων οι προσωπικότητες ελάμπρυναν την γενέτειρα Πόλη...η γνώμη μου είναι πως αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις μπήκαν από τον συγγραφέα στο βιβλίο ακριβώς για να νομιμοποιηθεί η παρουσία των ‘’άλλων’’ (Να σημειωθεί εδώ επί χαμένης ευκαιρίας και το όνομα  Σαμουηλίδης ως πρώτης τάξεως επωνυμία –αφού μιλάμε για Κιλκίς και Ιστορία- για το 2ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς )
Ένα μεγάλο ερώτημα που τίθεται μετά την ανάγνωση του βιβλίου είναι το εξής :  πως γίνεται αυτός ο Κιλκισιώτης γιατρός και συγγραφέας να μην  γνωρίζει ούτε έναν από τους πολλούς συναδέρφους του γιατρούς που αληθώς Διακρίθηκαν με Σπουδαίες Πράξεις στις δύσκολες ώρες της γέννησης αυτής της πόλης;  Δεν διαβάσαμε ούτε μια λέξη για τον Διευθυντή του Νοσοκομείου Κιλκίς ιατρό Άγγελο Παρθένη, που πάλευε χωρίς ιατροφαρμακευτικό και νοσοκομειακό εξοπλισμό όλη τη μέρα στο πόδι, μαζί με τον ιατρό Γιάννη Σωτηριάδη, να περιθάλψουν άρρωστους πρόσφυγες που έφταναν στο Νοσοκομείο με βοϊδάμαξες και στους οποίους γιατρούς ο Προσφυγικός Κόσμος του Κιλκίς χρωστάει τεράστια ευγνωμοσύνη. Η προσφορά τους, για να αναλογιστεί κανείς τι έκαναν αυτοί οι δύο τότε, μόνο με το έργο των Σύρων γιατρών σήμερα στο Χαλέπι που βομβαρδίζεται μπορεί να συγκριθεί ...Για τον γιατρό Θέμη Ναούμη, του οποίου η προσφορά ΑΛΛΟΥ κοσμείται με Χρυσούς Σταυρούς του Τάγματος του Φοίνικα και Πατριαρχικά Οφίκια, ενώ ΕΔΩ δεν γίνεται κουβέντα...Για τον ορθοπεδικό Απόστολο Καββαδία επίσης, στον οποίον και οφείλεται η καλή φήμη της Ορθοπεδικής Κλινικής του Νοσοκομείου Κιλκίς. Αυτός ίδρυσε το Φυσικοθεραπευτικό του τμήμα -έφερε από τη Γαλλία φυσικοθεραπεύτριες-, αυτός ίδρυσε το Δημοτικό Σχολείο της πτέρυγας για να μαθαίνουν γράμματα τα νοσηλευόμενα με χρόνιες παθήσεις παιδιά! αυτός ίδρυσε την κινητή ορθοπεδική μονάδα με γιατρούς, νοσοκόμες, μηχανήματα, που όργωνε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και πρόσφερε επί τόπου ορθοπεδική περίθαλψη! …Το Κιλκίς με τον Απόστολο Καββαδία κέρδισε την πανελλήνια αναγνώριση και την δόξα!  (και διηγώντας τα δηλαδή να κλαίς ένα πράμα, ενώ αν τα συγκρίνεις με τις σημερινές πομπές του Κιλκίς, μπορεί από την απόγνωση να γίνεις Στρωμνιτσιώτης! )                                                                                                                                          Για τον ιατρό Παρθένη θέλω να σημειώσω πως αργότερα, όχι μόνο εξέταζε δωρεάν τους άπορους Κιλκισιώτες αλλά τους προμήθευε και με φάρμακα! Ξέρω πως το κεφάλαιο της Φιλανθρωπίας στο Κιλκίς  ήταν τεράστιο, υπήρχε παράδοση σε αυτήν και θα άξιζε πιστεύω τον κόπο κάποιος από εμάς να γράψει την Ιστορία της.
Συμφωνώ ότι από τους ανωτέρω προφανώς και θα έλειπε κάποιο χαρτί (το γνωστό διδακτορικό! ) αλλιώς θα αναγράφονταν σήμερα στους Διακεκριμένους Κιλκισιώτες -στο Λίμπρο Ντόρο που παρουσίασε ο Δήμαρχος Κιλκίς!-  στο οποίο  περιλαμβάνει ο συγγραφέας τον εαυτό του!  ( Αδέρφια πόσα διδακτορικά θέλετε για να μας τρελάνετε; )
Το βιβλίο θα μπορούσε να σταθεί ως μια Ακαδημαϊκή Βίβλος των Κιλκισιωτών ή μια Εμπορική Βίβλος των σπουδαίων εμπόρων/βιοτεχνών που είχαμε, παρουσιαζόμενο από το Επιμελητήριο Κιλκίς όχι από τον Δήμο για λόγους που εξήγησα παραπάνω. Πάλι όμως και έτσι απουσιάζουν πολλοί γνωστοί έμποροι του Κιλκίς, επιστήμονες με διδακτορικά και με πέραν των διδακτορικών πορεία! …Να μια καλή ιδέα λοιπόν, αρκεί η προσέγγιση να γίνει με σοβαρότητα και μέθοδο, για να μην έχουμε τα γνωστά κωμικά αποτελέσματα, όπως με το περί ου ο λόγος βιβλίο, το οποίο κατάφερε να διχάσει αφού δεν μπόρεσε αποδώσει δίκαια τις τιμές στους πιονέρους αυτής της πόλης.
Οι Διακεκριμένοι Δήμου Κιλκίς (με την υπέρ Κιλκίς προσφορά) είναι πολλοί και δεν έχω σκοπό να γράψω εγώ το βιβλίο που ΔΕΝ έγραψε ο Χρυσάφης. Το Κιλκίς δεν είναι μόνο Παρελθόν είναι και ΠΑΡΟΝ καθώς πολλά παιδιά του Κιλκίς διαπρέπουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής και μάλιστα κάποιοι από αυτούς τείνουν να αλλάξουν κατηγορία και απο επιστήμονες-ερευνητές είναι πολύ κοντά στο να γίνουν Διακεκριμένοι Πόλεως Κιλκίς, αφού οι επιτυχίες τους έχουν ήδη αντίκτυπο στην πόλη μας (για παράδειγμα ο αν. καθηγητής Βιολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης Στέργιος Πυρίντσος  με την ανακάλυψη και προώθηση στο εμπόριο της βιολογικής κρητικής ασπιρίνης, απέναντι στα πολυεθνικά φαρμακευτικά θηρία! )
Το Κιλκίς δεν υπήρξε ποτέ μικρό επειδή ακριβώς είχε και εξακολουθεί να έχει  Μεγάλους Ανθρώπους, όσο και να προσπαθούν να το κοντύνουν κάποιοι μήπως και έτσι φανεί το δικό τους μικρό ανάστημα. Και επειδή η Ανταμοιβή και η Καταδίκη των ανθρώπων εξαρτάται από τα Έργα τους, θέλω με το σημερινό μου σημείωμα, αυτές τις λίγες γνώσεις Πατριδογνωσίας που κάποτε στην αγροτική δεξιά μας πόλη διέθετε και ο τελευταίος αγροφύλακας, να τις χαρίσω στον Δήμαρχο Κιλκίς, με την υπόμνηση πως Έργα Κιλκισιωτών ΔΕΝ είναι η κατοχή υπουργικών θώκων χωρίς ν’ αποτυπώνονται οφέλη στην πόλη του Κιλκίς, ούτε στα Σπουδαία Έργα λογίζονται η διασημότητα που απέκτησαν κάποιοι δείχνοντας το βρακί τους στην τηλεόραση, είτε αποκοιμίζοντας το Πόπολο με βλακώδεις εκπομπές και προγράμματα.
Επιγραμματικά για τους Διακεκριμένους Δήμου ή Πόλεως Κιλκίς (τονίζω ο Καλλικράτης ήταν αυτός που ξεχώρισε τον Δήμο από την Πόλη με τις συνέπειες που όλοι βιώσαμε και όλοι βιώνουμε) δεν μπορώ να μην σταθώ στους Στενημαχίτες Ευεργέτες που απουσιάζουν (στον Σερ Τσάρλς Ουτσκούνη ιδιαίτερα), στους Πόντιους Ευεργέτες του Νοσοκομείου/τις οικογένειες Μοσκώφ, ακόμη πιο ιδιαίτερα στον Κωστή Μοσκώφ τον Αστό,τον Διανοητή, τον Επαναστάτη, τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης το 1981, τον Μορφωτικό Ακόλουθο της Πρεσβείας μας στην Αίγυπτο που έδωσε στον απανταχού Ελληνισμό (και με δικά του χρήματα) το σπίτι του Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ..αλλά παρόλα αυτά, ούτε σ’ αυτούς δεν δώσαμε -πάλι εξαιτίας κάποιων μικρονόων Κιλκίσιων- το όνομα τους στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς κι ας ήταν το σπίτι τους στο στενάκι, μια ανάσα από το σχολείο.(Ίσως με κάποιον άλλον Δήμαρχο αυτές οι αδικίες να διορθωθούν! )
Οσον αφορά τους Δασκάλους/Φιλόλογους του Κιλκίς, αυτούς που κάνανε το σχολείο σπίτι τους, αυτοί που δεν αφήσανε καμμιά έλλειψη των προσφυγικών σχολείων να φανεί, ώστε εμείς οι μετέπειτα, η δεύτερη γενιά Κιλκισιωτών  να διαγωνιστούμε ισότιμα τους πανέλληνες  στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, αυτούς που βραβεύτηκαν απο την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ για εξαίρετες πράξεις …αυτοί που ακόμη και τώρα που μιλάμε συγγράφουν την Ιστορία του Κιλκίς! και δεν επιθυμούν και από φυσική συστολή ν’ αναφέρω τα ονόματά τους!  Eνδεικτικά μόνον ως απότιση φόρου τιμής, την Ρόζα Ιμβριώτη, την προπολεμική Γυμνασιάρχη που εκδίωξε το ’36 απο το Κιλκίς ο Μεταξάς και τότε ΟΛΟ το Κοινοτικό Συμβούλιο Κιλκίς ΕΝΩΜΕΝΟ εξέδωσε Πρακτικό Στήριξης της, στο οποίο βλέπουμε ακόμη και δεξιούς της πόλης (Τζορμπατζάκος, Τσαγκάρης) να γράφουν ύμνους για την μεγάλη αυτή Γυναίκα Εκπαιδευτικό...πλήν όμως ματαίως! Στην σελίδα 21 του βιβλίου γράφει ο συγγραφέας‘’ Δυστυχώς εδώ δεν υπήρξαν άρχοντες με όραμα, έμπνευση και αγάπη γι’ αυτήν και έτσι δημιουργήθηκε το σημερινό Κιλκίς’’  …δηλαδή ο Νίκος Αγγελίδης και ο Κώστας Γαβριηλίδης  σκέφτομαι εγώ!
Nα πούμε εδώ πως το Κιλκίς στο μεγάλο προσκλητήριο των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων έδωσε το παρόν στο κολαστήριο του Αη Στράτη με δύο Δημάρχους του, τους Κώστα Γαβριηλίδη και Νίκο Αγγελίδη. Τον Ιούλιο του 2007 στήθηκε στο νησί η προτομή του Κ. Γαβριηλίδη με χορηγία της Βουλής των Ελλήνων, με μόνη παρουσία από το Κιλκίς της κόρης του Νίτσας και του γράφοντα αυτό το σημείωμα (απών πάλι ο Δήμος Κιλκίς ...ο Τερζίδης έκανε τον δήμαρχο τότε! )
Από μαρτυρία εξόριστου Βάσος Βασιλειάδης /Μεταλλικό Κιλκίς /Αη Στράτης 1948: ‘’Τα βράδια στα αντίσκηνα ερχότανε ο Νίκος και μας μάθαινε γράμματα’’ ...πράγματα άγνωστα στον συγγραφέα όχι μόνο σαν γεγονότα αλλά και σαν Στάση Ζωής γενικότερα.
Με όλα τα παραπάνω που γράφω, και παρατηρώντας προσεκτικά αυτούς που ΔΕΝ ανέφερε στο βιβλίο του ο συγγραφέας λέω πως επιχείρησε να πλήξει συνολικότερα το Πνεύμα του Κιλκίς γράφοντας μόνο για τα σουαρέ, τις μπάντες, τα κατηχητικά, τους αστούς που εσχάτως μας προέκυψαν κι αυτοί, τα φρού-φρού και τ’ αρώματα, το πρόταγμα της ατομικής καριέρας απέναντι στην κοινωνική προσφορά ,την ΕΟΝ ...ενώ το Κιλκίς ήταν προσφυγιά, αλληλεγγύη, φιλανθρωπία, ομαδική δουλειά, απίστευτα σκληρός αγώνας επιβίωσης, κοινωνικοί αγώνες, αυταπάρνηση, προσφορά, θυσία, πρωτοπορία στην τελική στην γέννηση ενός έθνους (όπως αυτό αποτυπώθηκε σε μικρογραφία στην πόλη μας) ...δεν ήταν ποτέ φλώρικο το Κιλκίς.
Τα λίγα ενδεικτικά ονόματα που ανέφερα παραπάνω ..ως Λίμπρο Ντόρο Των Απόντων Κιλκισιωτών...αναφέρονται όχι για την προβολή τους (τι να την κάνουν άλλωστε ;) αναφέρονται για να καταδείξουν τα λάθη που σκόπιμα ή μη, εξασφαλίζουν την κανονικότητα της Λήθης και την επικράτηση του Άδικου.
Οι αμυγδαλιές όμως στις ανατολικές παρυφές των βράχων του Αγίου Γεωργίου, μ’εκείνο το εξαίσιο ρόζ χρώμα κάθε άνοιξη που ανθίζουν, ξέρουν πολύ καλά ποιός τις φύτεψε εκεί καί με πόσες δυσκολίες !  Αυτός που ανεβασμένος πάνω στην μεγάλη καμπάνα που φέρανε οι πρόσφυγες του Κάρς στο Κιλκίς, μιλούσε σε ΟΛΟΥΣ τους  Κιλκισιώτες για Αλησμόνητες και ΟΧΙ χαμένες Πατρίδες (βλέπε φώτο Αγιώργης 1933)
Στο Κιλκίς που η μνήμη μας (θές δεν θές) είναι ισχυρά βιωματική είναι κάποια μελαγχολικά πρωινά που ακόμη ηχούνε στ’αυτιά μου τα χειροκροτήματα των Κιλκισιωτών, μπροστά στην Μητρόπολη για ένα γιατρό που κι αυτός έφευγε... και δεν νομίζω να χρειάζεται εμένα για να διαφυλάξω τ’όνομά του. Ή όπως έγραφε μια ταμπελίτσα σ’εναν κήπο με λουλούδια επι της οδού Σπάρτης ‘’ΜΗ ΜΑΣ ΚΟΒΕΤΕ’’ Αντώνης Γεωργιάδης !
Με όλα αυτά έρχομαι να υπενθυμίσω πως Σημασία έχει Ποιός έγραψε Ιστορία καί όχι αυτός που την λέει μετά σα να’ ναι ‘’Αλλη’’                                                          
συνεχίζεται με...Μέρος 3ο
Οι Πρώτοι Ξεχασμένοι του Κιλκίς  
Θ. Ν. ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ
(εξ αίματος επώνυμος)