Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, οι καρδιές μας χτυπούν πιο δυνατά και οι μνήμες έρχονται για να επιβεβαιώσουν, για μία ακόμη φορά, ότι ο αγώνας για περισσότερη Δημοκρατία είναι πιο αναγκαίος παρά ποτέ. Για Δημοκρατία των πολλών και όχι των ελίτ, για Δημοκρατία που θα έχει αδιαπραγμάτευτα τον πολίτη στο επίκεντρο.

Τα καμπανάκια είναι πολλά. Άνοδος της ακροδεξιάς, εργαλοιοποίηση των θεσμών και των ΜΜΕ, αμφισβήτηση των Ανεξάρτητων και Συνταγματικά κατοχυρωμένων Αρχών είναι μόνο κάποια από αυτά.

Η συντηρητικοποίηση της ελληνικής πολιτικής σκηνής ως απόρροια της συντηρητικοποίησης της ίδιας της κοινωνίας είναι, ίσως, το «καμπανάκι» στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε περισσότερο από όλα.

Όπως αποδείχτηκε, η καταδίκη από την Δικαιοσύνη και από την κοινωνία φασιστικών μορφωμάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, ήταν μία νίκη. Μία μεγάλη και σημαντική νίκη, η οποία δεν επιτρέπει, όμως, κανένα εφησυχασμό.

Το αιτήματα του αγώνα των φοιτητών το 1973 για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» στις μέρες μας μεταφράζονται σε ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες και στο «πλάτεμα» της Δημοκρατίας. Είναι η απόδειξη της σημαντικότητας της μνήμης και αντηχούν δυνατά έως και σήμερα.