Αυτό το γκρίζο φαινόμενο συμβαίνει, καθώς η καθημερινότητα όλο και περισσότερο γίνεται σκληρότερη από τις πολιτικές επιλογές των αξιόπιστων Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων, παρά τις διαβεβαιώσεις τους για ανάπτυξη και ευμάρεια για όλους.

Υπάλληλοι, εργάτες, αγρότες, συνταξιούχοι και μικρομεσαίοι αντιμετωπίζουν μια ανυπόφορη καθημερινότητα, που τους έχουν επιβάλει τα στελέχη της Οικονομικής Επιτροπής των Βρυξελών με σχεδιασμούς και μέτρα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και οικονομικής ανάπτυξης.

Μέτρα και προγράμματα κατά των εργαζομένων και μικροεισοδηματιών στο όνομα της αναζήτησης (ανταγωνιστικότητας) και της καταδίωξης του «κόστος εργασίας» υποχρεώνοντας, έτσι, την αγοραστική δύναμη και μπολιάζοντας τους άμοιρους πολίτες οικονομική αναιμία, άγχος και οικονομική ασφυξία.

Όμως, το αρχικό όραμα  για την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν το «Ευρωπαϊκό Όνειρο» για μια Ευρώπη των λαών, που να σφύζει από πρόοδο και ευμάρεια, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Πού είναι, λοιπόν, ο ιερός αυτός στόχος;

Άραγε, με τις ακόμα σκληρότερες πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων για σκληρότερους σχεδιασμούς και νόμους και για περισσότερες θυσίες, που ζητούν με  ψύχωση από τα λαϊκά στρώματα, θα επιτύχει κάποτε αυτός ο ιερός στόχος;

Ζητούν σήμερα τα κοφτερά μυαλά και στελέχη της Οικονομικής Επιτροπής των Βρυξελλών αύξηση της τιμής βασικών ειδών διατροφής και της ενέργειας να απορροφηθεί από τους μισθούς, συντάξεις και τα μικροεισοδήματα χωρίς αντιστάθμισμα!

Έτσι, με τον τρόπο αυτό, συμβάλλουν (λέει) για το 2% του πληθωρισμού μαζί πάντοτε με τη στήριξη της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που η τελευταία, νοιάζεται και φροντίζει με πάθος για την αγοραστική στα δύναμη των μεγαλοεισοδηματιών και για τα υπέρογκα κέρδη τους. Κέρδη, που προέρχονται από την παραγωγή πλούτου των χαμηλών πληθυσμιακών λαϊκών στρωμάτων της Ε. Ένωσης. Και το τραγικότερο, συνιστούν δια στόματος των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων τα χαμηλά πληθυσμιακά λαϊκά στρώματα, να αξιοποιήσουν από μόνοι τους το πενιχρό προϋπολογισμό τους, κάτι που άλλωστε το κάνουν τα τελευταία χρόνια...

Με αυτές τις πολιτικές, λοιπόν, περιμένουν να επιτύχει ο ιερός στόχος για το άπιαστο «Ευρωπαϊκό Όνειρο»;

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το φαινόμενο της αποδοκιμασίας για τις Ευρωπαϊκές αναξιόπιστες Κυβερνήσεις στις δημοσιευμένες καθημερινές δημοσκοπήσεις σ' όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όπως δεν είναι τυχαίο και το φαινόμενο να αντικρίζεις στους περισσότερους τα σφικτά και γεμάτα άγχος πρόσωπα, που καθρεπτίζουν την απογοήτευση. Εξάλλου, να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων, χρειάζεται προοπτική και ελπίδα. Όμως, με τις άνισες κοινωνικές συνθήκες ζωής τα χαμόγελα έχουν παγώσει, καθώς το «Ευρωπαϊκό Όνειρο» απομακρύνεται...