Ο φάρος αυτός του Ελληνισμού καλύπτει επάξια ένα μέρος στην καρδιά όσων ξέρουν να ζουν και να πεθαίνουν για το υπέρτατο αγαθό που ακούει στο όνομα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όλοι  ξέρουμε πως: οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν, τα τελευταία λόγια του Γρηγόρη, πριν τον κάψουν ζωντανό οι Άγγλοι την 3-3-1957.
Το τίμημα της Ελευθερίας είναι πολύ υψηλό, γι’ αυτό η Ελευθερία πρέπει να ζει στις κορυφές της μνημοσύνης και όχι στις πλαγιές που οδηγούν στα 400 χρόνια σκλαβιάς. Ο αγώνας του Γρηγόρη, δεν πήγε χαμένος, είναι το απόλυτο οξυγόνο στους νέους της πατρίδας μας.
Δυστυχώς στην πατρίδα μας έχουμε πολλούς ΛΕΩΝΙΔΕΣ, όμως όχι λιγότερους εφιάλτες, διότι κάποιοι από τους δεύτερους πρόδωσαν στους Άγγλους το κρησφύγετο του ήρωα. Πολύ σωστά, έστω και καθυστερημένα, η Ελληνική Πολιτεία τον προήγαγε στον ύπατο βαθμό του Αντιστρατήγου το 2002.
Γρηγόρη Αυξεντίου: σε είπαν βομβιστή, σε είπαν τρομοκράτη, όμως σε κανέναν δεν χαρίζεται το σύμβολο της λευτεριάς, κερδίζεται με αγώνες, ή γίνεσαι στάχτη και χάνεσαι μαζί του, όπως εσύ Γρηγόρη, τότε που μύριζε η ανοιξιάτικη αύρα του καιρού και της πατρίδας σου. Μόνο που εσύ δεν χάθηκες και κυριαρχείς στις καρδιές μας. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για την απόδοση της αλήθειας.
Χαλκοκαμωμένη και ζηλευτή νήσος της Αφροδίτης, με σμαραγδένια παράλιά σου, σκύψε λίγο να δεις τα παιδιά σου κι αν είναι να σε φροντίσουν, θα το κάνουν με καμάρι και υπερηφάνεια, από τις παρακαταθήκες του Διγενή, του Ευαγόρα, του Αυξεντίου, του Σολομού, του Ισαάκ, του Τάσου Παπαδόπουλου και των άλλων παιδιών σου.
Η Κύπρος μας αυτή η πονεμένη νήσος της Αφροδίτης έχει τρεις πικραμένες πρωτιές. Α) Είναι η μόνη διαιρεμένη στα δύο πρωτεύουσα κράτους στον κόσμο! Τι κρίμα. Β) Έχει την μοναδική στον κόσμο ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΛΗ, την Αμμόχωστο. Πριν το 1974, είχε 30.000 κατοίκους, από τότε μέχρι σήμερα ζούνε μόνο: γάτες, σκυλιά και ποντίκια. Γ) Στις φυλακές Λευκωσίας υπήρχαν μνήματα, τα μοναδικά στον κόσμο σε φυλακές μνήματα. Τα μνήματα του Γρηγόρη Αυξεντίου και άλλων οκτώ ηρώων της Κύπρου βρίσκονται στην Λευκωσία όπου στον τοίχο γράφει: ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΑΤΑΙ. Οι Άγγλοι απαγόρευσαν την ταφή του εκτός φυλακών, ώστε οι Έλληνες της Κύπρου να μην μπορούν να αποδώσουν τις ανάλογες τιμές στους νεκρούς.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω, την συχνή παρουσία σε θέματα εθνικά του (τυχερού) άτυχου, της Κυπριακής τραγωδίας του 1974 Θανάση Ζαφειρίου, που η μοίρα τον έκανε να ζήσει το υπόλοιπο μαρτύριο της ζωής του σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι ο μόνος επιζών από τις 2 διμοιρίες (κομάντος ΛΟΚ), 82 ατόμων, που από κακή συγκυρία τα δύο αεροπλάνα κατέπεσαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η λέξις «τυχερός» είναι σε παρένθεση, διότι η μνήμη τέτοιων φρικιαστικών θανάτων των συντρόφων του, δεν τον αφήνουν να ζήσει χωρίς εφιάλτες …
Η επιτυχής καθόλα εκδήλωση, οφείλεται πρωτίστως στον ακούραστο αντιδήμαρχο πολιτισμού Δημήτρη Τσαντάκη και σε όσους βοήθησαν σε αυτήν την προσπάθεια. Το αρνητικό ήταν η μικρή ανθρώπινη παρουσία.

Από το Κιλκίς με σεβασμό:
Ω Κύπρος μας περήφανη, της Αφροδίτης νήσος
Δεν σε ξεχνάμε ‘μεις ποτέ, γιατί σαι αδελφική μας νήσος
Πολλούς κατά καιρούς δυνάστες άλλαξες,
Την ίδια όμως πάντοτε, καρδιά σου κράτησες
Ο αητός πετά, στης Κύπρου τα ψηλά βουνά,
Για να δεί την λευτεριά, ξανά να του χαμογελά
Σε είπαν βομβιστή, σε είπαν τρομοκράτη,
Λες κι η λευτεριά κερδίζεται χωρίς καπνό και δάκρυ
Ζήλεψα την αγάπη σου, που’ ναι πιο πάνω απ’ τη δική μου
Γιατί θαρρούσα μόνο εγώ, την έχω στην ψυχή μου.