Τις τελευταίες μέρες, με αποκορύφωμα την σημερινή (28/2/2024) σημειώθηκαν πολλές εκδηλώσεις με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών πριν ακριβώς ένα χρόνο. Κοινός παρονομαστής αυτών των εκδηλώσεων, πέρα από την απόδοση τιμής στα τραγικά θύματα, είναι η απαίτηση να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Καταρχάς, και μόνο το γεγονός ότι πέρασε ολόκληρο έτος και ακόμη δεν έχει υπάρξει η παραμικρή πρόοδος στην εύρεση και τιμωρία των ενόχων, δείχνει από μόνο του πολλά.
Αλλά είναι και κάτι άλλο, ακόμη πιο σοβαρό.
Το αίτημα της κοινωνίας να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, με τον τρόπο που διατυπώνεται, είναι μάταιο. Θυμηθείτε το παράδειγμα που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο, το κτίριο με τα σαθρά θεμέλια. Στην περίπτωση του κτιρίου, λοιπόν, θα ήταν παράλογο, μετά τον σεισμό, να μην απαιτηθεί το χτίσιμό του εξαρχής με γερά θεμέλια. Θα ήταν μάταιο και ανόητο οι ενδιαφερόμενοι να περιμένουν τον επόμενο σεισμό με την ελπίδα ότι το κτίριο θα αντέξει με τα ίδια, σαθρά θεμέλια!
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις εκδηλώσεις οργής και αγανάκτησης με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών.
Η κοινωνία ζητά γενικά κι αόριστα «να αποδοθεί δικαιοσύνη». Βγαίνει κι ο πρωθυπουργός και ζητάει από όλους να έχουμε εμπιστοσύνη στην «ανεξάρτητη δικαιοσύνη».
Με δύο λόγια: ματαιότητες και ανοησίες.
Δύο είναι εδώ τα πολύ κρίσιμα σημεία:
Πρώτον, η δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν είναι – και ούτε θα μπορούσε να είναι – ανεξάρτητη. Και δεν θα μπορούσε να είναι ανεξάρτητη, διότι η ηγεσία της διορίζεται από την εκτελεστική εξουσία. Τόσο ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου όσο και ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται από το υπουργικό συμβούλιο, δηλαδή, στην πράξη, από τον πρωθυπουργό. Είναι δυνατόν, υπό αυτούς τους όρους, να μιλάμε για ανεξάρτητη δικαιοσύνη ή να την απαιτούμε;
Και δεύτερον, παραθέτω αυτολεξεί σημερινή (28/2/2024) δήλωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων με αφορμή την επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών: « . . . Οφείλουμε δε να επισημάνουμε ότι η έρευνα των τυχόν ευθυνών πολιτικών προσώπων, όπως είναι ήδη γνωστό, και η ποινική δίωξη σε μια τέτοια περίπτωση, δεν ανήκει στην αρμοδιότητα της Δικαστικής Εξουσίας, αλλά της Βουλής. Η ανάθεση της άνω αρμοδιότητας (έρευνας και ποινικής δίωξης πολιτικών προσώπων) στη Δικαστική Εξουσία προϋποθέτει αναγκαίως την αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος».
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, λοιπόν, καθαρότατα δηλώνει ότι, αν τυχόν υπάρχουν ευθύνες πολιτικών προσώπων για την τραγωδία, δεν μπορεί η Δικαιοσύνη να ασκήσει δίωξη στα πρόσωπα αυτά, λόγω του άρθρου 86 του Συντάγματος. Τα πολιτικά πρόσωπα διώκονται μόνο από την Βουλή, δηλαδή . . . από τα πολιτικά πρόσωπα!
Γι’ αυτό, λοιπόν, οι διαμαρτυρίες των ημερών για τα Τέμπη, όπως και η απαίτηση να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, είναι, όπως ανέφερα και πιο πάνω, μάταια.
Η ελληνική κοινωνία θε έπρεπε να απαιτήσει, με αφορμή το συγκεκριμένο ζήτημα, δύο πράγματα:
Πρώτον, η ηγεσία της Δικαιοσύνης να μην διορίζεται από τον πρωθυπουργό αλλά να προκύπτει από το ίδιο το δικαστικό σώμα.
Δεύτερον, αναθεώρηση του περίφημου άρθρου 86, ώστε να είναι δυνατόν η Δικαιοσύνη να διώκει και πολιτικά πρόσωπα, όπως συμβαίνει με όλους τους «κοινούς θνητούς».
Όσοι, λοιπόν, αυτές τις μέρες – από τον πρωθυπουργό μέχρι τους απλούς πολίτες – ζητούν έτσι γενικά κι αόριστα «να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι», το κάνουν είτε με εγκληματική υποκρισία είτε λόγω τερατώδους άγνοιας. Απαιτείται ενηλικίωση των πολιτών.
