Στα νιάτα του σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με την ιδιότητα του αυτή διετέλεσε κάποτε προϊστάμενος – διευθυντής της ΔΕΗ Κιλκίς.  Ανήσυχο πνεύμα κάπου στα 50 χρόνια του έκανε και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, πάντα στην Πολυτεχνική. Ωστόσο το όνειρό του ήταν να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Κι επειδή και η γνώση χρόνια δεν κοιτά, εγγράφηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου, μετά τα 60 του. Και δεν αρκέστηκε να διαβάζει και να δίνει εξετάσεις,  αλλά  παρακολούθησε με νεανικό ενθουσιασμό τα μαθήματα, συμμετείχε στις παραδόσεις, στις εργασίες και πέτυχε το σχεδόν απίστευτο: αποφοίτησε πρόσφατα με γενικό βαθμό 9,7 ! Πρώτος στη σειρά των αποφοιτησάντων που ορκίστηκαν πριν λίγες ημέρες κατά την απονομή των πτυχίων.
Τιμής ένεκεν μάλιστα κι επειδή ο Χρήστος Σπίγκος, πέραν της εξωπραγματικής του επίδοσης,  κέρδισε το σεβασμό καθηγητών και συμφοιτητών του με την εν γένει παρουσία του, παρακλήθηκε να χαιρετίσει στην τελετή απονομής.
Κι ο λόγος του αποτελεί μνημείο για τη στάση ζωής ενός φιλομαθούς πολίτη:  
Σεβαστοί Καθηγητές του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών, Αξιότιμες Κυρίες της Γραμματείας, Αγαπητές και αγαπητοί μου συμφοιτήτριες και συμφοιτητές, Κυρίες και Κύριοι,
Είναι μεγάλη η τιμή που μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με όλους εσάς που σήμερα μοιραζόμαστε τη χαρά και την ελπίδα που γεννά μια αποφοίτηση.
Συνήθως η παρουσία  ενός εξηνταπεντάχρονου ανάμεσα σε εικοσάχρονους  αποφοίτους γεννά εύλογα ερωτηματικά και μια μικρή διάθεση για σκωπτικά σχόλια. Ωστόσο, για μένα η σημερινή μέρα αποτελεί την εκπλήρωση μιας νεανικής μου επιθυμίας.
Σήμερα δεν έχω την πρόθεση να σας περιγράψω εμπειρίες και συναισθήματα του τωρινού πνευματικού μου ταξιδιού. Εκείνο όμως που έχει ίσως ενδιαφέρον είναι η σύγκριση ενός μακρινού χθες με το σήμερα.
Η σύγκριση του Τότε, πριν από 45 περίπου χρόνια, που τα γιατί της νιότης μας ήταν ´´πολιτικό´´ αδίκημα κι έπρεπε να σιωπήσουν, με το σήμερα που η αμφισβήτηση και ο διάλογος είναι αναπόσπαστα στοιχεία της μαθησιακής διαδικασίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Από το χαμόγελο και την ευγένεια της πρώτης υποδοχής στη Γραμματεία της Σχολής μέχρι τη συγκίνηση της τελευταίας καθηγητικής διδασκαλίας όλοι εμείς ήμασταν  σε μια φιλόξενη και ανεκτική αγκαλιά για κάθε τι το διαφορετικό και το ανορθόδοξο. Οι απαντήσεις προς τον νεανικό παρορμητισμό δεν στόχευαν στην απογοήτευση και την υποταγή στην καθηγητική αυθεντία, αλλά στην ανάδειξη του ορθού με ανταλλαγή επιχειρημάτων και δημοκρατικό διάλογο. Κάτι που αποτελεί εγγύηση για τη δημιουργία ελευρόφρονων πολιτών και όχι μινυνθάδιων κατοίκων με πτυχίο.
Όλα αυτά θα έλεγε κανείς, ότι είναι επετειακές κοινοτυπίες, όμως δεν είναι έτσι.
Στόχος μου είναι να αναδείξω το ρόλο ενός δημοκρατικά λειτουργούντος Πανεπιστημίου στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας.
Η Θεσσαλονίκη, αγαθή τη τύχη, έχει, πλην των άλλων, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, που, αν και λειτουργεί σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, κατορθώνει να μεταδίδει φως, ρηγματώντας την ερεβώδη ελληνική πραγματικότητα.
Και επειδή σε τούτον εδώ τον τόπο τίποτα δεν είναι δεδομένο, κάνω έκκληση στην αποφοιτήσασα νεανική γενιά να μετατρέψει την ανάμνηση σε διεκδίκηση για περισσότερη Παιδεία και μεγαλύτερη κρατική φροντίδα σε κυψέλες Δημοκρατίας και Γνώσης, όπως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το δικό μας Πανεπιστήμιο.