Με μια απορία άλυτη θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Τι στο καλό παραπάνω από εμάς έχει ο Μαντέλης κι ο κάθε Μαντέλης της Αθήνας και βρίσκει στο πιτς φυτίλι κι έναν χορηγό, πρόθυμο να καταθέσει σε λογαριασμό του σε ελβετική τράπεζα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες – και εκατομμύρια άμα λάχει- ευρώ;
Μια χαρά παιδιά είμαστε, κι εμείς πάμε εκκλησία, άμα λάχει περνάμε και καμιά γριά απέναντι, λαχεία αγοράζουμε και μαζί ελπίδες από το υπερπέραν, εν ενί λόγω κάνουμε όσα κάνει κι ο μέσος συνέλληνας. Και δεν είμαστε και παρτάκηδες. Θα συμβιβαζόμασταν και με μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ… Να πάρει κι ο διπλανός.. Πως λέμε: «Ο έχων δυο χορηγούς, να παραχωρεί τον έναν στον συνάνθρωπό του…»
Κι όμως, το κέρατό μας. Πέραν βρέχουν οι χορηγίες…