Κάπου κοντά στα Χριστούγεννα και απρόσμενα πολύ ήρθε εκείνο το κάλεσμα. Να συντονίσω τις κινήσεις του χορού έπρεπε. Και το αποδέχτηκα με χαρά!
Η ομάδα νέων του κ. Θεόφιλου Γουλτίδη μαζί με τη βοήθεια της κ.  Φιλιώς Καραλίδου τόλμησαν ένα υπέροχο σκοπό. Άλλωστε μέλλον χωρίς παρελθόν, αλήθεια, πόσο υφίσταται; Και πέρασαν μέρες και ήρθε εκείνη που πάτησα το πόδι μου στο Θέατρο Λόφου Κιλκίς.
Φρόντισα να δώσω στο πέλμα μου την χαρά για να νιώσω τη δύναμη του Θεάτρου, εκεί στο κέντρο της σκηνής κι έπειτα στην φωνή που απλωνόταν παντού και το άδειο στη στιγμή γινόταν γεμάτο.
Εκστασιασμένη αφέθηκα στην έμπνευση και άρχισα να βλέπω …..εικόνες δημιουργίας.  
Θυμήθηκα και ένιωσα ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έφερε σε πέρας ετούτη τη δημιουργία: τον εκλιπόντα Δήμαρχο Σπύρο Αυγητίδη. Άραγε με τι κόπο;
Τούτο το μεγαλοπρεπές έργο- που όλο το Κιλκίς θαύμασε- πόσο δύσκολο να ήταν; Κι όταν ολοκληρώθηκε πώς το κοίταξε;
Συνέχισα να βλέπω και τελικά να παρατηρώ. Κάτι συνέβαινε. Σαν όλο το Θέατρο να ήθελε κάτι να πει.
Ακόμη κι εγώ ήμουν σε θέση να αντιληφθώ πως για την φροντίδα του ήθελε να μιλήσει. Πρακτικά, για τη συντήρησή του. Ουσιαστικότερα, για την αγάπη και το νοιάξιμο για ένα ακόμη Θέατρο που αποτελεί σπουδαία αγκαλιά για την Τέχνη.
Συντήρηση, φροντίδα, αγάπη…  για  την καλή λειτουργία του.
Καταλαβαίνω πως δεν είμαι εγώ η κατάλληλη να επισημάνω την αξία του. Τόσα σημαντικότερα πέλματα βημάτισαν μέσα του.
Εγώ το μόνο που θέλησα, ίσως γραφικά και σίγουρα απλά, ήταν να μην του γυρίσω την πλάτη, να ανταποδώσω λίγη από την ευφροσύνη που μου χάρισε, ακούγοντας το δικό του ψίθυρο.
Συμμερίζομαι  την ανάγκη του και φωνάζω:
Το Θέατρο Λόφου χρειάζεται φροντίδα.