Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν το 1977 στη Βουλή όταν ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής απαντώντας στον Ανδρέα Παπανδρέου είπε την ιστορική φράση: ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ σκιαγραφώντας την μελλοντική πορεία της χώρας. Αρχές του 1981 υπογράφηκε από τον Εθνάρχη η επίσημη ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και οι Έλληνες ονειρευόμασταν την Ελλάδα του μέλλοντος.
Φανταζόμασταν την εικόνα της χώρα μας μετά από πολλά χρόνια να προσεγγίζει την εικόνα των μεγάλων κρατών της Δύσης. Βλέπαμε άνοδο του μέσου βιοτικού επιπέδου, βλέπαμε αξιοπρεπές εισόδημα για μια άνετη ζωή για μας και τα παιδιά μας, βλέπαμε αξιοκρατία, βλέπαμε τις πόλεις μας εφάμιλλες του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμη, βλέπαμε …και τι δεν βλέπαμε…
Το 2002 η κυβέρνηση Σημίτη μάς έμπασε και στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα το ευρώ και αισθανθήκαμε ότι τα όνειρά μας πλησιάζουν στην απόλυτη πραγματοποίηση. Γινόμαστε Ευρώπη επιτέλους. Τέρμα η ανατολίτικη μιζέρια…
Είμαστε στο 2020. Τα 43 χρόνια μετά το ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ του Εθνάρχη, κοντά μισός αιώνας, αποτελούν νομίζω εύλογο χρονικό διάστημα για να κάνουμε μία αποτίμηση της σημερινής πραγματικότητας σε σχέση με τα όνειρα που κάναμε τότε.
Η πατρίδα μας σήμερα είναι δυστυχώς μια χώρα αδέσποτων σκύλων και αδέσποτων ανθρώπων.
Αγέλες από τα δυστυχισμένα αδέσποτα τετράποδα που κατασπαράζουν τον κόσμο και δεν τολμά κανείς να λύσει το τεράστιο πρόβλημα για τους ανθρώπους αλλά και για τα ίδια τα συμπαθή τετράποδα.
Αδέσποτες αγέλες ανθρωποειδών δημιουργούν μια φρικτή εικόνα για την πατρίδα μας. Διακίνηση πάσης φύσεως ναρκωτικών που δηλητηριάζουν τη νεολαία μας, αδίστακτες συμμορίες που εκμεταλλεύονται μικρά παιδάκια βάζοντάς τα να πουλάνε χαρτομάντιλα, στυλούς κτλ. στα καταστήματα και δεν ιδρώνει το αφτί κανενός, μανάδες με ναρκωμένα μωρά έξω από τα σούπερ μάρκετς, φρικτά εγκλήματα παντού, ατιμωρησία, νησίδες παραβατικότητας που αποτελούν άδυτα για την αστυνομία, οπλοχρησία στην Κρήτη με μπαλωθιές και δεκάδες αθώα θύματα, μεθυσμένοι νεαροί που οδηγώντας τα αυτοκίνητα τους σκοτώνουν και σκοτώνονται και οι εκάστοτε κυβερνητικές εξουσίες που δεν τολμούν να τα αγγίξουν όλα αυτά τρέμοντας το πολιτικό κόστος.
Μια κινούμενη αθλιότητα βασιλεύει παντού. Η εικόνα της χώρας μας είναι τριτοκοσμική με δυστυχισμένα πρεζόνια που ζητιανεύουν ή εγκληματούν για τη δόση τους, με ζητιάνους στις γωνίες, με ανθρώπινα ναυάγια στα φανάρια που επιμένουν να σου καθαρίσουν τα τζάμια του αυτοκινήτου και πόσα άλλα…
Ο λαός μας πλήρωσε με το αίμα του για τη μόρφωση των παιδιών του και τα βλέπει να φεύγουν κατά χιλιάδες για τα πλούσια κράτη της Δύσης που αξιοποιούν τους επιστήμονές μας για τους οποίους δεν ξόδεψαν δεκάρα τσακιστή. Τα υπόλοιπα παιδιά μας που δεν έφυγαν για το εξωτερικό βολοδέρνουν περιμένοντας οχτάμηνες συμβάσεις για να ζήσουν υποτυπωδώς.
Πολιτικοί που κατάκλεψαν τον ιδρώτα του λαού μας παραμένουν ατιμώρητοι τρώγοντας τα κλεμμένα και ετοιμάζοντας τα παιδιά τους για την επόμενη γενιά που θα κυβερνήσει την Ελλάδα.
Κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία συνεχίζουν να υπάρχουν ρίχνοντας το ένα στο άλλο τις ευθύνες για την πτώχευση.
Εθνάρχα Κωνσταντίνε Καραμανλή, αν λέγοντας τότε το ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ και αν υπογράφοντας την είσοδό μας στην ΕΟΚ εννοούσατε αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε σήμερα, πέσατε πολύ έξω.
Κύριοι πολιτικοί, επίγονοι του Εθνάρχη που οδηγήσατε την χώρα μας σ’ αυτό το χάλι, αν έχετε στοιχειώδη τσίπα, καλείστε να κάνετε χαρακίρι για το κακό που κάνατε σ’ έναν ολόκληρο λαό. Χαρακίρι; Άστο φίλε…αυτό είναι για τους αφελείς Ιάπωνες. Εδώ σας επιβραβεύουμε κιόλας…
Φτου σας…φτου μας…

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Νυχτώνει στα μάτια του μπαρμπα-Θόδωρου. Καθηλωμένος στο κρεβάτι του στο γηροκομείο αναπολεί τη ζωή του.
Βλέπει ένα οχτάχρονο αγοράκι, τον Θοδωρή, να αλωνίζει με τους φίλους του τα τσαΐρια στο χωριό που γεννήθηκε. Βλέπει τον Θοδωρή έφηβο να δουλεύει σκληρά στα χωράφια δίπλα στον πατέρα του. Τον παρακολουθεί στα εικοσιπέντε του να ανταλλάσσει κρυφές ματιές με τη συγχωριανή του την Ελένη που χορεύει πρώτη στο πανηγύρι του χωριού. Ο φτερωτός Θεός του έρωτα κεντάει την καρδιά τους και γρήγορα ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Όταν έρχονται στη ζωή τους τα δύο αγόρια τους, μετακομίζουν στην κοντινή επαρχιακή πόλη για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Ήταν εκεί κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 και υπηρετούσα ως δάσκαλος σε χωριό του νομού μας. Φρέσκο ακόμα το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η εγκύκλιος του Υπουργείου ήταν σαφής. Έπρεπε να ψάξουμε στις αποθήκες του σχολείου, να βρούμε παλιές εικόνες με τα πρόσωπα των βασιλιάδων και των δικτατόρων, να συντάξουμε πρωτόκολλο καταστροφής και να τις παραδώσουμε.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Το 1975 ο πατέρας μου έκλεισε το κυλικείο της οδού Λαγκαδά και πήρε δεύτερο κυλικείο πάλι στην περιοχή του Βαρδάρη στο ισόγειο οικοδομής στην οδό Ειρήνης 17. Εκεί ήταν το πρακτορείο λεωφορείων Λαγκαδά που είχε δικό του κυλικείο και ο πατέρας μου πήρε το κυλικείο όλης της οικοδομής.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Παιδιά ήμασταν, μαθητές του Δημοτικού σχολείου εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60 και ο δάσκαλος, στο μάθημα της Αριθμητικής μάς δίδασκε τα ποσά ανάλογα. ‘’Ανάλογα είναι τα ποσά που όταν μεγαλώνει το ένα, μεγαλώνει ανάλογα και το άλλο και όταν μικραίνει το ένα, μικραίνει ανάλογα και το άλλο’’ φωνάζαμε χορωδιακά τον κανόνα όλα τα παιδιά για να τον εμπεδώσουμε όπως γινόταν τότε. Την άλλη μέρα στο επόμενο μάθημα μάς δίδασκε τα αντίστροφα ποσά όπου ’’όταν μεγαλώνει το ένα, μικραίνει ανάλογα το άλλο και αντιστρόφως’’.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Μεγάλο νταλγκά με τον τζόγο ο Βλαδίμηρος. Από μικρός στα λαχεία και στο προπό. Δεν υπήρχε περίπτωση που κάποια διχογνωμία με φίλο του να μην καταλήξει στη γνωστή επωδό, ‘’πάμε στοίχημα;’’. Και το στοίχημα όχι σε κάποιο τυπικό κέρασμα αλλά πάντα με λεφτά.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, Δάσκαλος.

Φλεβάρης του 1973. Είμαι στο πρώτο έτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και οι καθηγητές μάς εξετάζουν προφορικά και γραπτά για να μας δώσουν το ‘’επαρκώς’’ για το δεύτερο εξάμηνο. Ο καθηγητής της Λαογραφίας μάς αναθέτει να κάνουμε ο καθένας μια λαογραφική εργασία.

Γράφει ο Ιωσηφίδης Μάκης.

Εκεί, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1920 γεννήθηκε η Βασίλω στο μικρό χωριό της Μακεδονίας, σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε ακόμα να επουλώσει τις πληγές της μεγάλης καταστροφής του 22. Δύσκολη η ζωή στα σπίτια του Εποικισμού με τους ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν δουλεύοντας όλο σχεδόν το μερονύχτι.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Βλέπουμε τις παλιές αγαπημένες ελληνικές ταινίες που καθρεφτίζουν μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια. Παρατηρούμε στις ταινίες αυτές ήθη και νοοτροπίες που σήμερα μάς είναι αδιανόητες.

24 Απριλίου, ημερομηνία της θλιβερής επετείου της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τις δύο προηγούμενες σφαγές των Αρμενίων, η πρώτη την περίοδο 1894-96 επί Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ και η δεύτερη από τους Νεότουρκους το 1909 κυρίως στην περιοχή των Αδάνων.