«Τα 'φερε έτσι η ζωή και άλλαξα πολλούς επαγγελματικούς ρόλους και διαδρομές. Ευτύχησα να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, να συνεργαστώ και να θαυμάσω το έργο εξαιρετικών εκπαιδευτικών, να ανταμώσω λαμπρούς δασκάλους/ες από το Δημοτικό ως και τις Πανεπιστημιακές Σχολές. Έχω την ευλογία να νιώθω σαν ιδιαίτερη πατρίδα μου, πολλούς τόπους. Τα λατρεμένα νταρνακοχώρια των Σερρών, τη Φλώρινα της νιότης και του Διδακτορικού, τα Γιαννιτσά της ωρίμανσης, τον Άθω της προσευχής, τον Όλυμπο της μαγείας και τώρα πλέον, τον τόπο όπου κρίθηκε το μέλλον της Μακεδονίας: το Κιλκίς του Καμπάνη, του Κουτήφαρη και των χιλιάδων που τους συντρόφευσαν.

Αν ο δρόμος είναι η ζωή όπως έλεγε ο Kerouac, αυτό που προσπαθώ να κουβαλάω στο σεργιάνι μου είναι το "σιγανά πατώ στη γη" της γιαγιάς μου Ντινιάς, αναγνωρίζοντας ως χρειώδη αυτά που εξυμνεί η ποιήτρια Δώρα Κασκάλη:

τους Ποιητές, (η ελληνική γλώσσα αναδύει ποίηση αδιάλειπτα επί δυόμισι χιλιετίες), τον Παπαδιαμάντη, την Καλοσύνη, αυτούς/ές που μας θυμούνται, όσους/ες μας αγαπάνε!

Με αυτά τα λίγα μέγιστα για συντροφιά, συνεχίζοντας στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς νιώθω τυχερός για το σεργιάνι 34 χρόνων ως δάσκαλος και συνάμα μαθητής, αλλά και ευγνώμων που ο δρόμος μου με έφερε στο Κιλκίς, όπου έζησα ήδη δύο δημιουργικά χρόνια, συμπορευόμενος με άξιους συναδέλφους-ισσες…».