Η εισβολή αυτή πέρα από την κατακόρυφη αύξηση στις τιμές βασικών αγροτικών προϊόντων οδήγησε σε αυξήσεις στα καύσιμα και στα γεωργικά εφόδια κάνοντας δύσκολη την ζωή των Ελλήνων και όχι μόνο αγροτών.

Ο πρωτογενής τομέας στηρίχτηκε δυσανάλογα με άλλες επιχειρήσεις και υπηρεσίες κατά την περίοδο της πανδημίας,αλλά κατάφερε και στάθηκε όρθιος.

Την «ανθεκτικότητα» του τομέα ήρθε να ταράξει η ραγδαία πληθωριστική κρίση που οδήγησε στην εκτόξευση του κόστους παραγωγής και φτάνοντας τους παραγωγούς στα όρια τους.

Η αύξηση στα προαναφερόμενά είδη έφερε σε κίνδυνο την ίδια την παραγωγή.

Αν κάτι πρέπει να διασφαλιστεί, και πρέπει να είναι στο επίκεντρο των κυβερνητικών χειρισμών είναι επισιτιστική επάρκεια της χώρας, αλλά την διατήρηση στην πρόσβαση στις αγορές του εξωτερικού.

Σε μια χώρα που έχουμε ρίξει το βάρος στον τουρισμό, την πράγματι «βαριά βιομηχανία» της χώρας, έχουμε αφήσει στο περιθώριο έναν τομέα τόσο σημαντικό για τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και οικονομίες.

Το μεγάλο ερώτημα τώρα.Τι πρέπει να γίνει από εδώ και τώρα;

Ο βασικός άξονας είναι οι «διαχρονικές λύσεις» και όχι λύσεις που βάζουν τα προβλήματα του κλάδου κάτω από το χαλί.

Λύσεις που θα μειώσουν το κόστος παραγωγής και θα απομακρύνουν μια και καλή τον οποιοδήποτε φόβο επισιτιστικής κρίσης.

Οι πολιτικές αυτές όμως πρέπει να είναι σταθερές και όχι μεταβαλλόμενες που θα αλλάζουν ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση. Η φράση κλειδί είναι «Εθνικό Σχέδιο», ένα σχέδιο που θα εκπονηθεί και θα συμφωνηθεί πάνω σε μία κοινή πλατφόρμα που θα βρίσκει σύμφωνο το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αλλά πάνω από όλα τον ίδιο τον αγροτικό κόσμο.

Πάντα με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα της χώρας και του τομέα.