Γράφει η Ιωάννα Παγλαρίδου.

Η πρόσφατη ανακοίνωση της υπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Δόμνας Μιχαηλίδου, για την επέκταση του επιδόματος μετεγκατάστασης έως 10.000 ευρώ σε έξι ακόμη Περιφερειακές Ενότητες, έφερε ξανά στο προσκήνιο μια διαχρονική συζήτηση. Μπορεί μια επιδοματική πολιτική να αντιμετωπίσει τα βαθιά, δομικά προβλήματα των ακριτικών περιοχών και το δημογραφικό; Ή απλώς ανακουφίζει προσωρινά, χωρίς να λύνει τίποτα;

Το μέτρο, που αφορά πλέον όσους επιλέγουν να μετακομίσουν σε Δράμα, Κιλκίς, Σέρρες, Φλώρινα, Πέλλα και Καστοριά, παρουσιάζεται ως εργαλείο ενίσχυσης της περιφέρειας. Όμως, όταν μια οικονομική ενίσχυση χορηγείται ανεξαρτήτως εισοδήματος, γεννά εύλογα ερωτήματα. Πώς μπορεί να θεωρείται κοινωνική πολιτική ένα επίδομα που δίνεται με τον ίδιο τρόπο σε έναν 30χρονο που επιστρέφει στο χωριό του με πλήρη οικονομική άνεση και σε έναν άλλον που δίνει καθημερινή μάχη για να θρέψει τα παιδιά του;