Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος.

Εγώ ειρωνευόμουν, όταν άκουγα την αγωνία σου και τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό σου.

Όταν ζητούσες φάρμακα και να έλθω να σε πάρω λαβωμένο με το αυτοκίνητό, κρυβόμουν πίσω απ' τη σκιά μου.

Η σφαίρα του δειλού σου έκλεισε το στόμα, μα το σύνθημά σου όπλο στα χέρια μας.

Η ένστολη ανθελληνική ατιμία κατέρρευσε, αφήνοντας ερείπια σε Κύπρο και εδώ.

Η στολή συναντήθηκε με την Πατρίδα, βρίσκοντας και πάλι τη φυλακισμένη της αξία.

Η ειρωνεία της Νύχτας παραμέρισε τις τύψεις των ανθρώπων, και κρύφτηκε ξανά. Καταφύγιό της η υβριστική αμφισβήτηση και η μικρότητα.

Όσοι κάθε χρόνο σε τιμούμε συνέλληνα αγωνιστή του Πολυτεχνείου είμαστε Ελλάδα.

Το σκοτάδι δεν έχει πατρίδα, αλλά φωλιά.

Θυμόμαστε, μαθαίνουμε και προχωράμε.