Του Στέφανου Παραστατίδη.

Η νεαρή κοπέλα «Κ» μετακόμισε από το Κιλκίς στην Αθήνα. Με τη μητέρα της και την ευρύτερη οικογένεια έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο -άνθρωποι που τους αισθάνομαι πολύ κοντά μου.

Μιλώντας στο τηλέφωνο με την «Κ», μού είπε ότι αποφάσισε να μετακινηθεί λόγω του αγοριού της και της σχολίασα χαριτολογώντας ότι ελπίζω να αξίζει τον κόπο.

 

Λίγες μέρες μετά βρεθήκαμε, έφερε και το παλικάρι της παρέα, τους είπα πόσο χαίρομαι για την εικόνα ενός νέου ζευγαριού που ξεκινά να ονειρεύεται. Φεύγοντας, έκλεισα το μάτι στην «Κ» λέγοντας πόσο συμπάθησα κ το σεμνό αγόρι της κ είναι μια καλή επιλογή.

 

Το αγόρι αυτό είναι ο χτυπημένος αστυνομικός στη Νέα Σμύρνη. Απευθυνόμενος ακόμη κ σε ακραίους νέους ανθρώπους που βλέπουν εχθρούς πίσω από κάθε «στολή», αν κοιτάξουν μέσα στη στολή θα συναντήσουν έναν άνθρωπο, ένα γείτονα, ένα φίλο, ένα συγγενή, έναν εραστή. Τίποτα παραπάνω.

Το παιδί αυτό χτυπήθηκε πολλές φορες μόνο στο κεφάλι.  Το οποίο κεφάλι άφησε απροστάτευτο γιατί επέλεξε να προστατέψει το όπλο του, να κάνει δηλ το καθήκον του με κίνδυνο της ζωής του. Σήμερα θα μπορούσε να μην είναι μαζί μας.

Ένα νέο παιδί που νοιάζομαι πολύ ξεκίνησε πρόσφατα το μεταπτυχιακό του. Συμφοιτητής του το παιδί που βασανίστηκε από αστυνομικό στη Νέα Σμύρνη. Και όχι μόνο χτυπήθηκε από την πολιτεία, αλλά στοχοποιήθηκε κιόλας την επόμενη μέρα. Και στοχοποιήθηκε με τον πλέον άνανδρο τρόπο.

 

Όλοι οι συμφοιτητές, διαφορετικών πολιτικών καταβολών και διαφορετικών ηλικιών συμφώνησαν σε ένα πράγμα: ότι αυτό είναι λάθος κ θα σταθούν στο πλευρό του παιδιού ανεξάρτητα από κάθε τι άλλο, καθένας με τον τρόπο του, με αυτό που μπορεί.

Αν κάποιοι νομίζουν πως εμείς, ως φωνές απέναντι στο μίσος και τη βία, θα τοποθετηθούμε φοβικά κάπου ανάμεσα στο στημένο πολιτικό δίπολο, με συνθήματα «ούτε με τους μεν ούτε με τους δε», με φόβο μην κατηγοριοποιηθούμε από τους κάθε λογής «ταμπελοποιούς» κ με χαμηλωμένες φωνές ή ένοχες σιωπές, τότε μάλλον δεν μας έχουν μετρήσει σωστά.

Αν κάποιοι νομίζουν ότι θα μας παραμερίσουν έτσι, ας γνωρίζουν ότι θα μιλήσουμε και εμείς, θα φωνάξουμε, θα σηκώσουμε γροθιές, όχι για χτυπήσουμε αλλά για να δηλώσουμε παρόντες, και θα ζητήσουμε να κάνετε στην άκρη εσείς, ή ακριβέστερα οι μίζερες ιδέες σας.

Και θα το κάνουμε με το λόγο μας. Διότι αυτόν έχουμε.  Όμως είμαστε οι περισσότεροι. Κ μπορούμε να ακουστούμε πιο δυνατά. Πάντα με το λόγο μας. Διότι όπως μού έλεγε και ένας αγαπημένος σύντροφος, ο λόγος είναι η πρώτη μορφή αγώνα.