Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν να μιμηθούν τον Τραβόλτα όχι μόνο στην πίστα αλλά και στη βόλτα, την κυριακάτικη, χορεύοντας στην 21ης Ιουνίου με ένα τρανζιστοράκι στο αυτί ή έχοντας ανά χείρας ένα ραδιοκασετόφωνο μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους. Την εποχή αυτή ο Τάκης Δημητριάδης έκανε τη δεύτερη ντίσκο, τη SMILE, δίπλα στο παλιό τεχνικό γραφείο μας στην Πολυτεχνείου 4. Ο υπόγειος αυτός χώρος ήταν σαφώς μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, είχε φωτορυθμικά, αναπαυτικές «καβάντζες» για ξεκουράζονται οι χορευτές και μερικά τραπεζοκαθίσματα δίπλα στην πίστα, ενώ dj ήταν ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Τακτικοί θαμώνες κι εδώ οι Αμερικάνοι, νέγροι στρατιώτες και λευκοί αξιωματικοί, πρόξενοι ομηρικών καυγάδων καθώς παρενοχλούσαν τις κοπέλες, συμπεριφερόμενοι σαν τους ναύτες του Έκτου Στόλου στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο». Ώσπου το πράγμα παράγινε και ο ιδιοκτήτης θέλησε να επιβάλλει την ευταξία απειλώντας έναν ταραξία με τη φράση «Νο γούμαν νο καμπάρι!»
Φυσικά από το Κιλκίς δε μπορούσε να λείπει ένα Studio 54, μόνο που αυτό του Κιλκίς δε συγκέντρωσε τους σελέμπριτις όπως το πρωτότυπο της Νέας Υόρκης αλλά το μαθητόκοσμο που έκανε «σμπόμπα» από το Γυμνάσιο για να χορεύει πρωινιάτικα, αφού η ντίσκο δούλευε από τις πρωινές ώρες. Η χωροθέτηση της ντίσκο στη συμβολή των οδών Καμπάνη και 21ης Ιουνίου αποδείχθηκε σοφή επιλογή καθώς ανταποκρινόταν στα λειτουργικά χαρακτηριστικά των ροών του μαθητικού πληθυσμού. Η ακολουθούμενη διαδρομή κατά τη διαδικασία της «κοπάνας» είχε τρία κομβικά σημεία, το ΚΤΕΛ όπου στάθμευαν στα λεωφορεία με τους μαθητές από τα χωριά, την καφετέρια «Μαρίνα» για να πιουν ένα καφέ και να στανιάρουν και κατάληξη στη ντίσκο για να κάνουν τα σαλτανάτια τους στην πίστα.
Το Κιλκίς, επίσης, διέθετε και θερινή ντίσκο την ΤΡΟΠΙΚΑΝΑ, λίγο πιο κάτω από το Γυμνάσιο Αρρένων, που εκτός από τη φωτεινή επιγραφή με τους φοίνικες και τις Αφρικανές χορεύτριες τίποτε το τροπικό δεν είχε παρά μόνο μια καλαμωτή περίφραξη που προστάτευε το χώρο από τα περίεργα βλέμματα των περαστικών.
Προτελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία των ντίσκο της πόλης μας η BLACKOUT του Τάσου Μπόνιου και του Γιώργου Τεβρετζίδη. Βρισκόταν στο ισόγειο του κτηρίου που στεγάζεται το Ειρηνοδικείο και άνοιξε το Πάσχα του 1983, χωρίς μάλιστα να έχει καθίσματα, αφού ο προμηθευτής καθυστέρησε να τα φέρει. Έτσι για δυο βδομάδες οι πελάτες, που αγνοούσαν την πραγματική αιτία έλλειψης καθισμάτων, θεώρησαν την ιδέα να στέκονται όρθιοι πρωτοποριακή και μάλιστα τους άρεσε. Η ντίσκο διέθετε ηχητικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας για άριστη ποιότητα ήχου, επιδαπέδιο φωτισμό στην πίστα και κυρίως πρόγραμμα δυο ταχυτήτων, «καρεκλάδικα» για την πιτσιρικαρία από τις 8 μέχρι τις 11, ρέγκε και κλασική ροκ για τους πιο «ψαγμένους», μεγαλύτερους σε ηλικία, μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Το μαγαζί γέμιζε κόσμο τα Σαββατοκύριακα και ειδικά το καλοκαίρι, παρότι η έλλειψη κλιματισμού το έκανε να μοιάζει με χαμάμ, με τους υδρατμούς να σχηματίζουν ρυάκια νερού που κάλυπταν τους καθρέφτες πίσω από το μπαρ και έπεφταν στο δάπεδο σχηματίζοντας λιμνούλες. Όσο για τα ποτά τα ουίσκι ήταν το ακριβότερο με 300 δραχμές και οι πιο συνηθισμένες μάρκες ήταν το J&B, το Ballantines, το Johnnie Walker. Τα κοκτέιλ στοίχιζαν 250 δρχ, οι μπύρες και τα κρασιά 200 και τα αναψυκτικά 150. Οι 300 δραχμές ήταν ένα ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, γι’ αυτό και κάποιοι από τους μη έχοντες παράγγελναν Coca Cola και συμπλήρωναν αλκοόλ από το μικρό μεταλλικό δοχείο που είχαν κρυμμένο κάτω από το πουκάμισό τους. Δεν έλλειπαν και τα χάπενιγκς με διαγωνισμούς χορού, αγώνες πάλης γυναικών ή βραδιές αφιερωμένες σε κάτι που θα προσέλκυε το ενδιαφέρον των πελατών. Μοναδική ήταν η βραδιά μπύρας με βαρέλια γεμάτα μπουκάλια μπύρας σε πάγο και την Έλενα Ναβροζίδου να χορεύει με τον Λάκη Καρμά που έκανε στριπ-τιζ μένοντας με το φανελάκι. Όσοι το είχαν παρακολουθήσει λένε ότι το θέαμα ήταν ανεπανάληπτο.
Το 1987 την επιχείρηση την πήραν ο Παντελής Τσαχουρίδης με τον Χρήστο Παπαδόπουλο και αργότερα ο Άγγελος ο Χιονίδης, που την ονόμασε ROOMS και σύμφωνα με τη μόδα της εποχής τη διακόσμησε με τρόπο που να θυμίζει αίθουσα προϊστορικού σπηλαίου.
Τελευταία ντίσκο η ΠΡΙΣΜΑ που άνοιξαν τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1985 ο Γιάννης Μιμίδας, ο Μπάμπης Ασλανίδης και ο Σάββας Ταγκαλίδης με dj τον Μπάμπη Μαυροκεφαλίδη. Το 1987 η επιχείρηση πέρασε στον Νίκο Κουρουζίδη. Σε αυτόν τον ιστορικό χώρο του κινηματογράφου «Αλέξανδρος» όπου οι Τουρκόφωνοι είχαν ρίξει ποταμούς δακρύων βλέποντας στη μεγάλη οθόνη δυο έργα, ένα «δικό μας» με την Χούλια Κοτσιγίτ και ένα «ξένο» με την Μάρθα Βούρτση, οι νεολαίοι έχυναν τώρα όχι το δάκρυ κορόμηλο αλλά τόνους ιδρώτα, που αποτυπωνόταν στα εμπριμέ πουκάμισα ή στα μπλουζάκια polo τα οποία είχαν εκτοπίσει τα περιζήτητα Lacoste της προηγούμενης δεκαετίας. Κάποια στιγμή έγινε και μια βραδιά Μπλουζ αλλά οι θαμώνες δεν είχαν στο μυαλό τους τη μουσική που γεννήθηκε στο Μισσισσιπή και μετακόμισε στο Σικάγο με τον Μάντυ Γουότερς αλλά τα «αγκαλιαστά» μπλουζ που χορεύαμε στα παιδικά πάρτι, κολλώντας το μάγουλο μας στο μάγουλο της συμμαθήτριας, που κοκκίνιζε σαν παπαρούνα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 η εποχή των ντίσκο είχε παρέλθει οριστικά. Οι έφηβοι του 70 που χόρεψαν στις πίστες τους παντρεύτηκαν, νοικοκυρεύτηκαν και συνέχισαν να χορεύουν κατ’ οίκον. Μόνο που τα βήματά τους δεν τα καθοδηγούσε πλέον ο dj με τους δίσκους βινυλίου στο πικ-απ αλλά η ερίτιμος σύζυγός τους που τους χόρευε στο ταψί. Και μη μου πει κανείς ότι αυτό δεν ισχύει για όλους τους άνδρες είτε εντός είτε εκτός γάμου. Αυτό στη γεωμετρία της ζωής μεταφράζεται με το θεώρημα για τις παράλληλες ευθείες που τέμνονται από μια τρίτη ευθεία, οπότε διακρίνουμε τις εξής περιπτώσεις:
Α) εντός και επί τα αυτά (για παντρεμένους)
Β) εκτός και επί τα αυτά (για ανύπαντρους)
Γ) εντός – εκτός εναλλάξ (για όσους έχουν εξωσυζυγική σχέση)
Δ) εντός – εκτός και επί τα αυτά (για διαζευγμένους).
Περισσότερα άρθρα και φωτογραφίες στην ιστοσελίδα και στο fb του τεχνικού γραφείου K4station.
