Αγοράζω το δίσκο και στο πικάπ τον έλιωσα κυριολεκτικά απολαμβάνοντας ξανά και ξανά τα θεσπέσια τραγούδια. Ανάμεσά τους με άγγιξε περισσότερο ένας στίχος του Μιχάλη Μπουρμπούλη από το τραγούδι ‘’Ο αγέρας στους δρόμους’’. Η τραχιά φωνή της Μπέλλου ταξιδεύει στο βινύλιο:
‘’Φεύγω πικραμένη και σ’ αφήνω
ακυβέρνητη στη θάλασσα σανίδα,
δεν μπορώ το αίμα μου να δίνω
σε μιαν άρρωστη συνέχεια πατρίδα…’’
Ο στίχος αυτός έμεινε βαθιά χαραγμένος μέσα μου. Τα τελευταία χρόνια, η χορωδία μας του Μουσικού Συλλόγου Κιλκίς τραγουδά το τραγούδι ‘’Ο αγέρας στους δρόμους’’. Τραγουδώντας το, ο νους μου ταξιδεύει στο μακρινό 1980 και η συγκίνηση πλημμυρίζει την ψυχή μου. Ο παραπάνω στίχος έχει πια άλλη διάσταση μέσα μου επειδή στο διάβα της ζωής η ύπαρξή μου εμπλουτίστηκε σε εμπειρία, σε μόρφωση και σε ιστορική γνώση.
Στο σελιλόιντ της μνήμης αποτυπώνονται εικόνες από την ιστορική πορεία του λαού μας στο χρόνο. Του λαού μας, που από το 1830, για κοντά διακόσια χρόνια δίνει συνεχώς το αίμα του, σε μια πατρίδα που είναι συνεχώς άρρωστη.
Μελετώντας σε βάθος την νεοελληνική ιστορία πέφτεις συνεχώς πάνω στη λέξη ‘’πτώχευση’’. Δυο αιώνες τώρα ο λαός μας πληρώνει δυσβάσταχτους φόρους που το μεγαλύτερο μέρος τους το κατακλέβουν κάποιοι τυχοδιώκτες μεγαλοπολιτικοί που με το δημόσιο χρήμα πλουτίζουν και εξασφαλίζουν το μέλλον των απογόνων τους μέχρι πέμπτης γενιάς. Κάποιοι μεγαλοπολιτικοί που μεταπολεμικά ρήμαξαν το σχέδιο Μάρσαλ δημιουργώντας τα πολιτικά τζάκια που κυβέρνησαν την πατρίδα μας τα επόμενα χρόνια. Τα παιδιά τους κληρονομούν την βουλευτική τους έδρα και συνεχίζουν τα ίδια. Επίγονοί τους ρήμαξαν με τη σειρά τους τα διάφορα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ κτλ. Ό,τι έργο γίνεται σ’ αυτήν την χώρα πραγματοποιείται με τα ψίχουλα που περισσεύουν από το πλιάτσικο κι αυτό για να κερδηθούν οι επόμενες εκλογές ώστε να συνεχιστεί το πλιάτσικο. Όταν πια αδειάζουν τα ταμεία του κράτους δηλώνουν στη Βουλή ‘’Δυστυχώς επτωχεύσαμεν’’ και καλούν τον λαό να πληρώσει τα κλεψιμαίικά τους. Και ο λαός-τι να κάνει;-τα πληρώνει αγόγγυστα και…τους ξαναψηφίζει. Για να γίνει αυτό, οι μεγαλόσχημοι αυτοί πολιτικοί έχουν τους ντόπιους κολαούζους τους που τους πετούν μερικά από τα αποφάγια τους για να εξαπατούν την εκλογική βάση και να διαιωνίζουν το μεγάλο φαγοπότι.
Αυτή, φίλοι μου, είναι η ελληνική τραγωδία που ζήσανε οι πρόγονοί μας και πολύ φοβάμαι ότι θα τη ζήσουν και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Μας κλέβουν στα υπουργεία, μας κλέβουν κάποιοι στους Δήμους, μας κλέβουν κάποιοι στις εφορίες, μας κλέβουν κάποιοι στις πολεοδομίες, μας κατακλέβουν οι τράπεζες ρουφώντας χωρίς κανένα έλεγχο το αίμα μας…
Αν δεν υπήρχε αυτό το διαχρονικό πλιάτσικο, σήμερα θα είχαμε σύγχρονα υπερπολυτελή κρατικά νοσοκομεία εκτός πόλης μέσα στη φύση όπου ο κάθε ασθενής θα αισθανόταν άνθρωπος και όχι ζώον. Θα είχαμε κρατικά σχολεία-πρότυπα και όχι θλιβερά προκάτ κατασκευάσματα όπου συσσωρεύονται σαν πρόβατα οι μαθητές σε πληθωρικές τάξεις και το χειμώνα μαθητές και δάσκαλοι τουρτουρίζουν επειδή το καλοριφέρ κλείνει νωρίς για λόγους οικονομίας. Οι μισθοί και τα μεροκάματα θα ήταν σε ψηλό επίπεδο επιτρέποντας στον καθένα να ζει αξιοπρεπέστατα απολαμβάνοντας τις χαρές της ζωής και όχι να αγκομαχά για να επιβιώσει. Θα είχαμε….και τι δεν
θα είχαμε…
Το πλιάτσικο αποτυπώνεται τέλεια στην αριστουργηματική ταινία του 1965 ‘’Υπάρχει και φιλότιμο’’ του Αλέκου Σακελλάριου. Αυθόρμητα ταξιδεύει στο μυαλό μου η ατάκα του Χρήστου Δοξαρά όταν περιγράφοντας το κλέψιμο κατά το χτίσιμο του μαιευτηρίου της Πλατανιάς λέει στον Υπουργό Μαυρογιαλούρο: ‘’Φάγανε, φάγανε, φάγανε…’’
Αναρωτιέμαι πότε θα ξυπνήσει ο λαός μας και θα βροντοφωνάξει: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ… ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΙΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΡΡΩΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Θα βρεθεί κάποτε ένας πολιτικός να βάλει τέλος σ’ αυτό το πλιάτσικο που γίνεται εδώ και δυο αιώνες σε βάρος ενός ολόκληρου λαού; Πολύ αμφιβάλλω…
Παρ’ όλ’ αυτά περιμένω…και μέχρι την τελευταία μου πνοή θα περιμένω…
