(Ναι ακούστηκε από το στόμα συνδικαλιστή η ακατανόμαστη πρόθεση να παραλύσει το εμπόριο!) Εννοείται πως όλα αυτά γίνονται «συμβολικά». Όσο συμβολική μπορεί να είναι μια πολύωρη ταλαιπωρία στο επαρχιακό δίκτυο και όσο συμβολική μπορεί να είναι η ζημία στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις.
Όταν ομάδες πολιτών καταλαμβάνουν συντονισμένα και ανενόχλητα, όποιο δημόσιο χώρο επιθυμούν, αυτό δεν λέγεται κινητοποίηση. Λέγεται αμφισβήτηση της νόμιμης κρατικής εξουσίας. Λέγεται στάση. Εξέγερση.
Το λογικό θα ήταν να απαιτούμε ως δεδομένο, αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα, την ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση, για όλους τους πολίτες και προς όλους τους προορισμούς.
Όμως η κοινωνία και τα δελτία ειδήσεων δεν ασχολούνται με αυτό. Ενδιαφέρονται για το εάν θα παραχωρήσουν οι αγρότες στους αυτοκινητοδρόμους μια η δυο λωρίδες δρόμου κατά την διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων. Το δε κράτος δια της αστυνομίας και της εισαγγελίας παρακολουθεί με φόβο και από απόσταση τις εξελίξεις. Με άλλα λόγια πολίτες και κράτος αποδεχόμαστε παθητικά ότι οι δρόμοι τα λιμάνια, τα τελωνεία και τα αεροδρόμια είναι τσιφλίκι, κτήμα και περιουσία των αγροτών, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν. Είναι ένας απόλυτος παραλογισμός, με έντονα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά.
Υπάρχει και άλλο ένα στοιχείο παραλογισμού το όποιο δεν συζητείται στον δημόσιο διάλογο. Οι αγρότες δεν είναι ούτε μισθωτοί εργάτες ούτε κρατικοί υπάλληλοι. Δεν έχουν αφεντικά από τα οποία μπορούν να έχουν διεκδικήσεις. Αυτοί είναι τα αφεντικά στην δουλειά τους και δεν μπορούν να κάνουν απεργία κατά του εαυτού τους. Με δεδομένο ότι το κράτος χαράσσει την (υποτιθέμενη) αγροτική πολιτική και αυτό αποφασίζει για τα αγροτικά ζητήματα, λογικό θα ήταν να ζητούν από το κράτος την επίλυση των προβλημάτων τους. Οι αγρότες όμως γνωρίζοντας ότι δεν έχουν την δυνατότητα να αντιπαρατεθούν με το υπουργείο, χρησιμοποιούν την παλιά και δοκιμασμένη τακτική. Χρησιμοποιούν ως ομήρους την οικονομία και τους πολίτες της χώρας και ζητούν να πληρώσει η κυβέρνηση τα λύτρα για να τους ελευθερώσουν. Ταλαιπωρούν τους ανθρώπους με πολύωρες αχρείαστες και επικίνδυνες διαδρομές. Ακινητοποιούν τα φορτηγά και παραλύουν το εθνικό και το διεθνές εμπόριο. Βάζουν εμπόδια στην μετακίνηση των τουριστών. Με λίγα λόγια, πιέζουν την κοινωνία για να πιεστεί η κυβέρνηση. Μόνο σαδιστική διάθεση και μίσος για τους ανθρώπους και τους άλλους επαγγελματίες μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια κοινωνική βαρβαρότητα. Αυτή η τακτική εκτός από αντικοινωνική είναι και εντελώς παράλογη. Οι αγρότες δημιουργούν συνθήκες ομηρίας και γεωγραφικού αποκλεισμού σε ασχέτους με την γεωργική πολιτική ανθρώπους, οι οποίοι ούτε αποφασίζουν για τα γεωργικά θέματα ούτε συμμετέχουν στην επίλυση των αγροτικών προβλημάτων. Κανένας νταλικέρης δεν μπορεί να ικανοποιήσει ς τις αγροτικές διεκδικήσεις!.
Γιατί επιλέγουν αυτήν την αντικοινωνική και παραλογή τακτική; Απλούστατα διότι η εμπειρία έχει αποδείξει ότι αυτή η μέθοδος είναι αποτελεσματική. Ξέρουν ότι και αυτή η κυβέρνηση εκβιαζόμενη θα αναγκαστεί στο τέλος να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Με τον ίδιο τρόπο τα κατάφεραν και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Με την ίδια μέθοδο τα κατάφεραν και με τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος χρέωσε, την ήδη υπερχρεωμένη χώρα, με μισό δισεκατομμύριο ευρώ προκειμένου να κατευνάσει τους αγρότες.
Μήπως όμως αυτός ο αντικοινωνικός - παράλογος αλλά αποτελεσματικός αγώνας είναι δίκαιος;
Για να απαντήσουμε στην ερώτηση, ας δεχθούμε ότι οι αγρότες έχουν μόνο δίκαια αιτήματα και σωστά ξεσηκώνονται. Ότι είναι πράγματι σε οικονομική απόγνωση, ότι πράγματι δεν εισέπραξαν τις επιδοτήσεις που τους οφείλουν, ότι σωστά δεν θέλουν να περάσει η αρμοδιότητα του ΟΠΕΚΕΠΕ στην δημόσια αρχή δημοσίων εσόδων, ότι σωστά απαιτούν εγγυημένο εισόδημα, ότι δικαίως θέλουν φθηνό ρεύμα κλπ. Επίσης ας δεχθούμε ότι η κυβέρνηση αδίκως δεν πλήρωσε εγκαίρως τις αποζημιώσεις, ότι κακώς δεν ήρθε εγκαίρως σε συνεννόηση με τους αγρότες, ότι έκανε και κάνει μόνο λάθος χειρισμούς. Οπότε μπορούμε τώρα να θέσουμε το κρίσιμο ερώτημα: ο αγρότης που έχει οικονομικές δυσκολίες, έχει το δικαίωμα να αφαιρεί από τους άλλους πολίτες το δικό τους δικαίωμα να εργάζονται; Τους δίνει το δικαίωμα να προκαλούν οικονομικά αδιέξοδα και δυσκολίες σε άλλες επαγγελματικές ομάδες;
Η λογική απάντηση είναι όχι. Το δίκαιο αίτημα δεν κάνει δίκαιη κάθε μορφή συνδικαλιστικού αγώνα. Η δίκαιη διεκδίκηση δεν δίνει σε κανένα πολίτη το δικαίωμα να απαγορεύει την είσοδο και έξοδο από την χώρα σε ανθρώπους και σε εμπορεύματα. Όποιος αγρότης διαμαρτύρεται ή απεργεί, δεν έχει το δικαίωμα να τυραννάει τους συμπολίτες του. Όποιος αγρότης εκφράζει ένα δίκαιο αίτημα δεν επιτρέπεται να αυθαιρετεί, δεν επιτρέπεται να παρανομεί.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι μισοί Έλληνες συμφωνούν ότι ναι οι αγρότες έχουν δίκαιο. Προφανώς περιμένουν και αυτοί με την σειρά τους να τυραννήσουν και αυτοί την κοινωνία όταν θα τους δοθεί η ευκαιρία να ξεσηκωθούν. Με το να στρεφόμαστε περιοδικά και εκ περιτροπής η μια επαγγελματική ομάδα εναντίον όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, σίγουρα δεν βελτιωνόμαστε. Υπονομεύουμε ο ένας την ευημερία του άλλου και όλοι μαζί την πρόοδο της κοινωνίας στην οποια ζούμε. Υπό αυτήν την έννοια οι αγρότες, ακόμη και εάν έχουν δίκαια αιτήματα, τελικά τα διεκδικούν με λάθος και άδικο τρόπο. Δεν είναι δίκαιοι όλοι οι αγώνες.
